Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

Van april 2021 tot augustus leidde ik een zwervend bestaan zonder vaste verblijfplaats. Ik renoveerde 4 maanden een woonboerderij, rende een half jaar door Europa naar Santiago, sloopte een pand in Zwitserland en paste aansluitend op meerdere huizen waar ik ook veelal kluste. Er volgde een maand hoogtestage in Alpen, Pyreneeën en Sierra de Guadarrama voor een race die niet doorging vanwege kiespijn.

Sinds begin september heb ik weer een dak boven mijn kale schedel. Daar waar ik in mijn zwervende bestaan sporen naliet in het landschap, laat dit bestaan sporen in mij na. Ik leg uit.

Gedurende mijn zwervende bestaan waren mijn lasten 140 eur per maand. Nu komen daar huur en gwl bovenop. Ik merk na twee weken al de urgentie om als zzp’er-na-coronatijd steeds maar weer werk binnen te harken om die huur te kunnen voldoen.

In plaats van met de dag, leef ik vooruit, steeds maar weer vooruit in een angst dat de maand te kort is om de lasten bij elkaar te verdienen. Ik zet druk op mijn netwerk.

Ik moet daarbij zeggen dat ik mazzel heb. Een durftevragen-actie op Facebook maakt dat ik bij een bekende, zeg maar vriend inmiddels, een kamer in huis huur. Hij is na een jaar sabbatical uit zijn gestructureerde leven gestapt en werkt nu 3 maanden om 9 maanden op avontuur te kunnen. Hij vindt het fijn dat er iemand in zijn huis is, twee gelijkgestemde avonturiers onder één dak. Ik huur een ruimte tegen een bijzonder acceptabele huur.

Op iedere andere willekeurige plek zou ik duurder zitten. Sterker nog: ik zou de woning niet krijgen. Een woningbouwcorporatie kijkt naar je inkomsten van de laatste drie jaar en gezien mijn coronaverleden kan ik niet eens een kamer huren. Ze lachen me in het gezicht uit omdat de winst van mijn eenmanszaak lager is dan de huur die ik moet betalen. Ik ben bijna 50, ik glim van trots om hetgeen ik bereikt heb.

Zonder gekkigheid: ik zie kamers en studio’s vanaf 800 eur voorbij komen zonder prijsplafond. Ik wil dat niet, ik kan dat niet, het klopt gewoon niet.

Dat gezegd hebbende spreek ik vrienden en vriendinnen die een chalet gekocht hebben om uit die lastenmolen te stappen, of alleenstaande ouders die bijna ten onder gaan aan de agenda waardoor ze geleefd worden; kind van en naar georganiseerde sport, werk, huishouden, andere verplichtingen en met een beetje plannen nog iets van tijd voor jezelf over als je tenminste nog energie hebt. Er wordt een maand van donker tot donker gewerkt om de hypotheeklasten en kinderopvang in je eentje te kunnen dragen.

Ik reis stad en land af om events te draaien, de renovatie van de boerderij weer verder af te ronden en lezingen te geven. Waar ik reis, zie ik drommen knorrige forenzen on overvolle treinen en bussen. Dag in dag uit gaan ze waarschijnlijk van donker tot donker naar hetzelfde werk omdat ze in diezelfde lastenmolen vastzitten.

Ik zou daar ook knorrig van worden, maar probeer mijn caminostaat een beetje vast te houden. Deze mensen hebben ogenschijnlijk altijd haast. In de ochtend zie je ze gehaast op fietsen op het station toestromen als mieren. In de avond rijden ze zo mogelijk nog harder – en knorriger – weer weg van datzelfde station.

Het ergste zijn demonen op de zogeheten Speed Pedelecs, supersnelle elektrische fietsen voor de lange afstands commuters. Ja echt, zo worden ze aangeprezen. Deze mensen zitten kaarsrecht, met gestrekte armen en buitenaards helmpje en komen dan met 40 kilometer per uur en stichtelijk smoeltje op je aangescheurd alsof zij de alleenbezitters van het fietspad zijn en iedereen moet wijken. Hele enge mensen.

John Maynard Keynes was de econoom die zich in 1930 aan de boude voorspelling waagde dat zijn kleinkinderen in de toekomst misschien maar vijftien uur per week zouden werken. De Britse econoom had een wensdroom voor ogen: een wereld waarin we met z’n allen, door steeds efficiënter te werken, meer vrije tijd zouden verwerven, om aan het ‘goede leven’ te ­wijden.

Wij weten nu dat zijn wensdroom een illusie was. We zijn met z’n allen niet helemaal goed wijs en werken harder in plaats van efficienter, ondanks alle technologie en al onze wijsheid die we bundelen in de term civilisatie. Het ergste: we doen het allemaal zelf. En ontsnap er maar eens aan.

Tiny houses waar eenoudergezinnen comfortabel en betaalbaar kunnen wonen, vinden maar geen doorgang op grote schaal omdat woningbouwcorporaties, projectontwikkelaars, gemeenten, nutsbedrijven en anderen er niets meer aan kunnen verdienen. In plaats daarvan bouwen we nog steeds starterswoningen van gemiddeld 193.000 eur tot maximaal 310.000 eur (starterswoning?) en de prijsstijgingen houden maar niet op. Gemiddeld zijn de huizenprijzen in de Europese Unie in het eerste kwartaal van 2022 gestegen met 10,5 procent. Na Tsjechië (+24,7 procent), Estland (+21,0 procent) en Hongarije (+20,6 procent) kende Nederland de grootste stijging van de huizenprijzen.

Voor de zorg kan ik eenzelfde betoog afsteken. Voor de zoveelste keer zijn we verbaasd aldus de media, dat de zorgkosten stijgen. In een welvaartsstaat waar je zelf je zorgverzekering mag afstemmen op je kwaaltjes is dat niet meer dan een logische gevolgtrekking. Welvaartziekten en een overgewicht dat tendeert naar 55 procent van onze bevolking, zeker nu mensen na corona uut de georganiseerde sport zijn geduwd. De dikken bepalen straks het beleid voor de dunnen, hetgeen ik een enge gedachte begin te vinden, ofwel: hoe dik bent u?

Mijn agenda is al mijn hele leven onvoorspelbaar. Met evenementen door het hele land, lezingen, workshops, elektrotechnische keuringen, schrijfopdrachten, bouwen van websites, klussen aan panden, expedities in binnen- en buitenland, coachen van groepen en het schrijven van boeken, is elke dag anders. Toch vind ik het moeilijkste hier dat de dagen in een lange file ongemerkt in elkaar lijken over te lopen.

In de ochtend drink ik een kop koffie in de tuin en dan de hele dag op pad in overvolle treinen, in de avond een dvd. Gedurende de week een keer op de MTB en ieder weekend een trailtje. Tussendoor het ontmoeten van vrienden. Een standaardweek. Het leven lijkt ongemerkt aan me voorbij te drijven. Ik dobber wat rond, maar als ik niet oppas mis ik eilanden en messcherpe rotskusten.

Het meest word ik hieraan herinnerd als ik tussen de middag een rondje ren en kantoormensen in ongemakkelijke schoenen, ongemakkelijke overhemden en blouses en ongemakkelijke pantalons, net te formeel, met lunchpakketje het dagelijkse rondje langs het bos zie maken. Ongetwijfeld iedere dag hetzelfde rondje, met dezelfde mensen en gesprekken over vakanties, collega’s en arbeidsvoorwaardenpakketten.

Het is het punt waar ik deze blog mee begon. Toen ik zwierf en rende, maakte ik sporen in de aarde en nu laat het leven sporen na in mij en glijden de dagen als een (grijs) regengordijn ongemerkt voorbij.

Ondertussen zie ik mijn huisgenoot Geert die net als ik vorig jaar, 1.700 kilometer rent over de Camino del Nort richting de zuidkust van Portugal. Elke dag beweegt hij zich voort, ontmoet prachtige mensen en heeft fenomenale vergezichten. Ik ben niet jaloers, maar gun het hem zo. Elke dag geniet ik op alle sociale media van zijn heerlijke beelden en teksten. Zie: http://www.geertvannispen.nl

Ik wil en hoor daar ook te rennen en het vuur te voelen branden. De trail als metafoor voor een leven van A naar B versus doelloos dobberen in cirkels.

Moeten we dan dan allemaal de camino gaan rennen? Als ik kinderen en een hypotheek heb kan dat toch helemaal niet? We kunnen toch niet allemaal gaan zwerven? Dat is ook niet mijn boodschap. Ik zou willen pleiten voor vertraging. Kijk waar je in je leven de drukte en haast eruit kunt snijden. Niet als een kip zonder kop rondrennen.

Een kind dat veel georganiseerd sport, kan ook prima een keer voor de deur voetballen. Doe je boodschappen digitaal en bespaar jezelf tijd. Heb je die dure auto echt nodig? Zo niet, ga een dag minder werken. Probeer zo nu en dan iets geks te doen, een miniexpeditie, in je tuin slapen, de vierdaagse lopen, een weekend low budget in een stayokay, alles om messcherpe rotspartijen en eilanden in de oceaan te creëren waarin je ronddobbert. Voor je het weet, is het alweer kerst.

Het leven glijdt zo snel en voor je het weet ben je een slachtoffer van uitgesteld geluk. Maar uiteraard gaat dit betoog alleen op als je je aangesproken voelt.

Ook ik ga weer op avontuur, want zo wil ik het niet, of althans zo lang als nodig is om een beetje vet op de botten te creëren en weer uit te vliegen naar een leven van A naar B.

Vooralsnog wachten 282 Munros in Schotland erop om afgetikt te worden. Rennend natuurlijk. Wildkamperend. Van A naar B.