Munro Mission 2023/ 2024; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

Ordinary life does not interest me. I seek only the high moments. I am in accord with the surrealists, searching for the marvelous. I want to be a writer who reminds others that these moments exist; I want to prove that there is infinite space, infinite meaning, infinite dimension. But I am not always in what I call a state of grace.

Anaïs Nin

Ik zal vaak terugdenken aan dit simpele leven in het wild dat zo veel voldoening gaf, dat zo puur was. Het gevoel dat er niets ontbrak en dat niemand me iets kon ontnemen omdat alles vervangbaar was; ik was volledig vrij. Mijn meest bevrijde staat van zijn terwijl ik elke dag dezelfde stinkende kleding aan moest.

Zelden heb ik me zo klein gevoeld in relatie tot de natuur, maar ook was er de grootsheid van het avontuur. De afstand leek vaak onoverkomelijk. Ik heb ervan geleerd dat als je why maar sterk genoeg is, je kunt blijven gaan, zonder dat twijfel je echt naar de keel grijpt. Daarnaast kun je een groot doel alleen bereiken door iedere dag te nemen zoals hij komt. Ik zat volledig in de actie van iedere dag opstaan, ontbijten, rennen, eten, slapen. De volgende dag was (nog) niet aan de orde. Pas bij bereiken van het doel en de felicitaties van honderden mensen kwam de realisatie dat ik best een eindje gehobbeld had.

Ik voelde ook mijn grootsheid, het intappen op mijn kracht. Mensen schijnen het gelukkigst te zijn als ze op hun optimum functioneren, als ze maximaal gebruik maken van hun talenten en vaardigheden. Iedere dag toch maar weer ervoor gaan en je door Europa heen werken, de tanden erin. Misschien wel het heroïsche gevoel van een Hannibal die zich met zijn olifanten door de Alpen werkte. Een pelgrim in de voetsporen van zijn eeuwenoude voorgangers; gedeeld leed leidt tot broederschap, verwantschap. Met de kop in de wind, op een smalle graat, stug doorbijten naar je doel.

Een van de lessen die ik meeneem, is dat je leeft, niet alleen maar bestaat. Je moet er zelf iets van maken. Het leven is een leeg canvas, je moet het zelf inkleuren. In het prachtige boek de Zin van het Leven van Fokke Obbema staat een mooie passage: ”Word een mens’, is een opdracht in het Hindoeïsme. Dus je bent het nog niet, je moet het worden en uitgroeien tot een individu dat zelf nadenkt, en zijn eigen ethiek bepaalt en vooral: zelf ervaart. Het is aan jou om uit te zoeken wat dat betekent. De bedoeling is dat je ziel verder kan op het spirituele pad.’

Als ik oud ben en terugkijk op het leven, zal ik veel dingen geprobeerd hebben. Veel dingen zullen mislukt zijn, maar ik heb het in ieder geval geprobeerd. Ik geloof dat daar de sleutel zit tot een gelukkig leven: van je bank afkomen en gewoon proberen. Geweldige dingen doen. Klungelen. Buiten de lijntjes.

Voor mij is het beter op een lange hardlooptocht falen, dan ongelukkig zijn tussen vier muren. Een pelgrimstocht is tijdloos, een middenweg tussen het overschot van de vooruitgang dat ik niet wil en de lijdende pelgrims van vroeger die Spartaans door de landen trokken.

Een constante spagaat tussen het leven in de realiteit en een primitief leven. Stendhal verwoordt het treffend in het boek Zes maanden in Siberische Wouden van Sylvain Tesson: ‘De kunst van de beschaving bestaat uit het combineren van de verfijnde genoegens met de voortdurende aanwezigheid van gevaar. Dan voel je het leven.’ Ik vertaal gevaar in onzekerheid en het leven overlaten aan het toeval. Vind je een fijne kampeerplek? Vind je iets te eten vanavond? Waar komje nu weer terecht? Welke fijne mensen tref je op je pad?

Ik geloof dat hier mijn antwoord ligt op de vraag naar wat ‘thuis’ en ‘thuisvoelen’ is. Alleen door avontuur regelmatig op te zoeken en in het dagelijkse leven te vlechten, voel ik me gelukkig en daarmee thuis. De sleutel is die twee paden één te laten zijn. Door de Camino zit ik op het knooppunt waar twee één worden.

Een pelgrimstocht van 162 dagen is een fantastische manier om uit te vinden of je het kunt vinden met jezelf. Zeker als het een solo-pelgrimage betreft in de wintermaanden van een coronajaar. In dat kader een prachtige quote van Khalil Gibran: Only once have I been made mute. It was when a man asked, “Who are you?” Zelfs 5.000 kilometer kauwen op die vraag, geeft geen helderheid. Het zal vast tot de laatste dag van mijn leven voortduren!

Als je al die uren jezelf in stilte en eenzaamheid voortdrijft, is er veel ruimte om te observeren wat je humeur doet; blij, negatief, neerslachtig, vrolijk of euforisch. Thich Nath Than zegt het mooi: The way out is in. Deze reis ging niet over landen, maar over lagen in jezelf.

Als me iets is meegevallen dan is het het aantal dagen dat ik me verdrietig of eenzaam voelde. Wel alleen; niet eenzaam. Thuis, tussen vier muren, ben ik kritisch en bedroefd om de staat van de wereld, de stupiditeit van veel menselijke acties. Hier ben ik overwegend blij, opgewekt en heb ik zin in de dag, verlangend naar hetgeen zich achter de volgende bocht bevindt.

Als ik dan een dag verdrietig of bedroefd ben en het uit, leidt het tot een ‘overreactie’ van bezorgde lezers. ‘Er is iets mis en het moet gefixt worden.’ Een logische reactie in een tijd waarin we alleen de mooiste versie van onszelf op Instagram laten zien. Ik geloof daar niet in en doe er niet aan mee. Soms was ik ronduit verdrietig en jankte de ogen uit mijn kop. Je kunt niet gedurende 162 dagen altijd een blij ei zijn. Het leven en de natuur kennen cycli. Het is niet enkel rozengeur en maneschijn.

Net zo min als een economie altijd maar kan groeien, al willen veel economen (je doen) geloven van wel. Groei leidt automatisch tot een economische crisis. Leven doet vervuilen. Je consumeert en produceert en corrumpeert daarmee per definitie de aarde.

Door eenvoudig te leven, kun je je schuld aan de aarde minimaliseren. De kern is de natuur zo min mogelijk met je aanwezigheid te belasten. De natuur heeft geen kostprijs en wordt dus nergens in de berekeningen meegenomen. De huur van je huis zou tevens een stukje huur van de aarde in zich moeten hebben, net zoals je bomen kunt aanplanten voor elke vlucht die je maakt.

De pelgrim die sober voortbeweegt en minimaal consumeert, bevuilt de aarde maar marginaal. Door dagelijkse beweging, is het lijf sterk en daardoor belast hij de zorg niet of minder. Doordat hij het merendeel van de dag in de natuur verbrengt, groeien begrip en waardering. Doordat hij niet wordt afgeleid door Netflix en social media, creëert hij en blijft de geest helder. Tijdelijke onderkomens bieden warmte en soulaas, pelgrimeren leidt tot herwaarderen van het kleine, het bestaande.

De pelgrim IS; hij heeft zich tijdelijk ontworsteld aan de productiviteitsgedachte en het leidende beginsel dat méér altijd beter is. Een bestaan van altijd maar vooruit razen en niet in het nu zijn. Pelgrimeren ondermijnt daarmee de groeigedachte en kan een eerste stap zijn naar gedragsverandering richting het klimaat. Pelgrimeren als metafoor voor een sober, eenvoudig en break-even leven.

Pelgrimeren bevordert gelijkheid en inclusie. Op de Camino is iedere pelgrim gelijk aan zijn buur. De CEO loopt naast de vuilnisman en deelt zijn karige brood. De Camino verbindt hen en gaat dwars door alle hiërarchische constructen die in het leven zijn geroepen. Trailrunners delen dit, maar meer nog leeft het op de Camino.

Zo bezien, was deze tocht veel meer dan een lange reis van stappen. Het heeft diepere inzichten gegeven in menselijk gedrag, de natuur, ecologie en economie. Door tien landen te doorkruisen ervaar je dat de wereld niet zo groot is. Dat we allemaal één zijn en dat het redden van het klimaat begint met je huis, je straat en je dorp. Dat je acties niet futiel zijn en letterlijk bij jou beginnen; de kracht van één mens is oneindig.

Ronsel enkele mensen en verduurzaam je straat, inspireer de volgende straat en de wereld ligt aan je voeten. Als ik met twee Spaanse schoolklassen een bos kan schoonmaken en zij willen vervolgens een beweging onder Spaanse jongeren op gang brengen, dan is er hoop.

Ik geloof heel erg in Payitforward; het olievlekmodel. De Camino heeft me daarin meer vertrouwen gegeven. Mooie, bewuste mensen trof ik op mijn pad. Van allerlei achtergronden, maar we waren één.

Ik heb ook gezien hoe veel mensen door angst worden geleid. Angst voor slapen in het wild, voor alles loslaten, voor een pandemie, voor van alles. Maar ik heb ingezien dat de meeste mensen deugen, iedere dag waren daar voorbeelden van. Mensen die mijn overnachting spontaan sponsorden, die me eten en drinken gaven, die me onderdak aanboden. Slechts een enkele negatieve uitschieter en dan betrof het juist mensen die zoveel liefde prediken dat het een beetje eng wordt, bijna fundamentalistisch.

Ook corona is voor veel mensen door angst omgeven, ingegeven door de media. Je kunt echter 5.000 kilometer door tien landen rennen, zonder daar ziek van te worden en zonder er al te veel last van te hebben. Gewoon je hersenen gebruiken en je niet laten leiden door onzin en hyperige media die elkaar natetteren.

De eerste dag van mijn pelgrimage schreef ik op deze website mijn getuigenis, namelijk dat ik elke dag zou bloggen over mijn belevenissen en inzichten. Dat is op één enkele dag na gelukt. Ik hoop dat je met plezier hebt meegelezen.

Ontzettend bedankt voor je aandacht, likes, reacties en meeleven. Ik heb het gewaardeerd, 162 dagen, 5090 kilometer, 10 landen en 6,3 miljoen stappen😅

De volgende avonturen en blogs zijn in de maak…