Cold turkey in Navare

20 -23 januari. Nazare.

Een pelgrimage voorbij. Dat is een beetje wennen. Eigenlijk ga je cold turkey. Hoofd en lichaam geven compleet in.

Ik heb voor vier nachten een goedkope kamer aan zee in Nazare. De eerste twee dagen kom ik er nauwelijks uit. Iemand vraagt me hoe het voelt.

Enerzijds kan ik nog niet bevatten hoeveel je kunt zien in ongeveer 150 dagen. Volledige landen zijn onder de zolen van mijn trailrunmuiltjes doorgeschoven, berggebieden, vlaktes, passen, zadels en paden in welke vorm dan ook.

Dat was in den beginne nog wel te bevatten, maar naarmate je langer loopt is het niet meer te overzien. Het is zo groots geworden dat het een blur in mijn hoofd is. Alleen door het kijken van foto’s en filmpjes speelt het avontuur zich opnieuw af tegen het scherm aan de binnenkant van mijn hoofd. Wat kan een mens veel meemaken in korte tijd, hoe levend kun je je voelen ten opzichte van het ‘normale leven’.

Vriend Alexander stuurt me een prachtige documentaire van de Amerikaan Ricky Gates die de States van oost naar west doorkruist over 3.700 mijl. Met tranen in de ogen laat ik de beelden passeren. Geheel conform afkicken, heb ik de neiging direct mijn schoenen weer aan te trekken en terug te rennen naar Nederland. Dit is groots en meeslepend leven en aan de andere kant zo ongelooflijk simpel. Zijn, doen, bewegen; op en top leven met en van niets.

Ondanks hevige twijfel, strik ik de veters om meerdere redenen niet. Allereerst past het me niet. Het zou meer van hetzelfde zijn, ik wil nieuwe dingen. Als spreker en avonturier wil ik alles; trailrunnen, hiken, klimmen, suppen, mountainbiken, gravelbiken, skieen, poolexpedities, lopen op de Chinese muur, de Marathon des Sables, triatlon, pelgrimeren, op expeditie met bijzondere mensen met een beperking, boeken schrijven en documentaires maken. Steeds de prikkels en sensaties en het canvas dat je leven is, inkleuren met ieuwe dingen.

Ik besluit het laatste te doen; een documentaire maken van dit project naast het boek dat ik schrijf. Ik benader vriendin Hedwig die filmmaker is en ze krijgt direct kriebels. Vriend HendrikJan krijgt ook jeuk en rept al over een bedrijf, Outdoor Docu Producties. Ik houd van mijn creatieve, ondernemende vrienden.

Een docu dus, in plaats van terugrennen. En daar komen we op het tweede gevolg van afkicken, naast het mentaal landen: de fysieke ineenstorting.

Het lijf heeft volledig ingegeven. Voeten, knieën, heupen, rug, schouders, alles is stram en stijf. Uit bed klimmen, gaat als een tachtigjarige. Het is meer eruit vallen. Een vriend vraagt hoe het voelt en ik vergelijk mijn bed met een baarmoeder waarin je kan cocoonen en terugtrekken. Er is geen enkele prikkel om te gaan sightseeen, zelfs niet de golven van het beruchte Nazare. Ik heb wat gezonde voeding ingeslagen bij aankomst en lig twee dagen te dutten en film te kijken.

Eenmaal word ik ruw gestoord door de dame van de schoonmaak die mijn was heeft gedaan. Beschaamd open ik de deur. Zoals eerder gedurende het project is de plastic zak waarin ik aanlever vervangen, hij ademt rotting. De was is fris, gestreken en gevouwen. Ik dank haar uitvoerig en kijk ondertussen of ze brandwonden aan haar vingers heeft opgelopen.

Een Duitse pelgrima die ik een dag voor Nazare trof, stuurt aan op koffie. Ik laat verstek gaan. Het is teveel.

Dag drie trek ik de schone kleren aan. Laatste dag in Nazare, ik moet de golven een keer aanschouwen. Punt is dat Nazare in een baai ligt en eventuele golven zie je vanaf de kliffen die de zee inlopen en de baai scheiden van de volgende. Het is zeker 500 treden klimmen. En daar gaat meteen weer het concept rust en afkicken. Op het eiland Santorini in Griekenland mishandelen ze ezels door Amerikanen van hun luxe cruiseschepen omhoog te laten slepen. Ik strompel liever zelf. Heel traag.

De kustlijn hier is bij surfers bekend om zijn hoge golven, veroorzaakt door de Canyon van Nazaré. Het is het grootste ravijn onder water in Europa met een lengte van 170 kilometer en een diepte van maar liefst 5000 meter. Het veroorzaakt golven tot wel dertig meter, complete flatgebouwen met water die naar beneden storten.

Ik herken inderdaad het fort met de vuurtoren dat je in alle filmpjes voorbij ziet komen. Golven zie ik niet voorbij komen. Soms vast 25 meter, nu rimpels van 25 centimeter. Ik lig er niet wakker van. Constateer dat ik een man van de bergen ben. Zee beroert minder en is eerder een belemmering in actieradius voor een actieve buitensporter.

De kliffen zijn spectaculair en van onderen uitgesleten door het allesverslindende water. Prachtig om tien toeristen achter een muurtje, op een overhellend plateau, naar beneden te zien staren. Alleen het muurtje kan al genoeg zijn om het geheel als een corniche in zee te laten storten. Ik zie de krantenkoppen op mijn netvlies.

Bovenop de kliffen een koffie om het concept rust levendig te houden. De Duitse merkt me op en sluit aan. We delen ervaringen en zij deelt een aantal gedroogde visjes die ze op de markt kreeg toegestopt door een oudere dame. Ik peuzel op de terugweg op de gezouten stukken. Een dag later heb ik daar gruwelijk spijt van als ik met mondkap in de bus naar Lissabon zit. Ik kan uren nagenieten van de bijzonder sterke odeur van gedroogde vissen. Mjammie!