Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

19 en 20 november. Dag 96 en 97. Hotel Renaissance Castres – Hotel de la Montagne Noire 22,5k Totaal 3.564k.

19 november. Pelgrim-in-verval herstelt in heet bad

Rust. Dat is nodig. Na vertrek van Carlo boek ik een hotel twee kilometer verderop. Met een bad. Inchecken is vanaf 15 uur maar met een vrolijke glimlach lig je om twaalf uur in bad. Twee flesjes shampoo doen prima dienst als badschuim. Tot 21 uur lig ik in de week, lees, kijk film, eet en drink. Het lichaam in herstelmodus. Met name de spier die over de linkerbil loopt heeft massage nodig en steekt bij klimmen alsof iemand er met een hete pook in prikt. Links voor, op de heup een nieuwe spier ter grootte van een tennisbal; een exorbitante hefspier die getuigt van een scheef systeem. De aanleiding zal zonder twijfel zijn het ontbreken van de voorste kruisband en aan linkerzijde. Ik was dwars. Nu ben ik ook scheef. Wel recht door zee.

20 november. Pelgrim ziet voor eerst Pyreneeën

Vandaag een korte etappe naar Dourgne. Via het centrum van Castres voert de route langs een grote boekhandel. Ik vraag of er iets van Engelse gading is.

De dame voert me door een gangetje, via een magazijn waar internetbestellingen worden klaargemaakt, door een deurtje. Ik ben weer in de winkel. In een hoek zit een auteur aan een tafeltje zijn boek te signeren, alhoewel er is geen hond en de hond die er is komt niet naar hem. Ik ben achter zijn rug tevoorschijn gekomen, hij is immers voor de kast met Engelstalige (lees: niet verkopende) boeken geïnstalleerd.

Het is een droevige aanblik, een auteur die met de armen over elkaar aan een borreltafel de leegte in staart. Daarvoor moet je je niet lenen. Of je moet je eigen feestje optuigen. Dat laatste doe ik altijd.

In dit geval nog droeviger want de enige klant staat achter zijn kruin in de kast met Engelstalige boeken te koekeloeren. Shakespeare is niet mijn favoriet. Harry Potter nog minder. Ik twijfel bij the old man and the sea van Hemingway maar dan kan ik vanmiddag nog weer terug voor een nieuw boek. Grappig is dat alle boeken ook een stuk Franse ondersteuning hebben, zogeheten bilingual books voor de Fransoos die slecht Engels leest. Goed voor deze pelgrim die roestig in zijn Frans is.

Ik eindig met 1984 van George Orwell. Big brother is watching you. Een zeer toepasselijk boek in een tijd van complottheorieën, vaccinaties met nanodeeltjes, een wereldwijd controlevaccin en kinderbloed-drinkende-politici.

Dat gezegd hebbende begin ik als gevaccineerde aardig medelijden te voelen met niet-gevaccineerden.  Mijn Camino die historische lading heeft roept beelden op van Jeanne d’Arc, kerkers, brandstapels en heksenverbrandingen. Deze realiteit is niet ver van ons en de meest basale grondrechten worden geschreden; als je niet meedoet, ben je tegen. ‘Maar we hebben een democratisch gekozen bestuur dat dit over ons afroept!’ Onzin. Als land moet je mee in de prikjes. Iedereen moet mee in een wereldwijde gekte. Daar waar teveel saamhorigheid is, moet een tegengeluid opstaan.

Ik ben niet voor of tegen. Ik ben gevaccineerd omdat het verrekte praktisch is als je door tien landen rent. Ik zoek enkel de nuance:
1.  Is het een uitontwikkeld vaccin, of een experimenteel medicijn? In dat geval wil ik wel betaald worden.
2. Wat zijn de consequenties op lange termijn? In detail graag, vooral op het vlak van vruchtbaarheid, verkleving, bloedklonters en invloed op het hart.
3. Hoe zat het nu met de nanodeeltjes? Wel, niet, wel, niet… Pfizer zet het leuk op de website: ‘Het gerucht gaat dat er nanodeeltjes in je vaccin zitten. Het gaat echter om de celwanden, dus dat is net niet hetzelfde…’ Niet, net niet, of net wel of toch gewoon wel.
4. Wat is nou de optimale tijd tussen prikken? Twee weken, vier, zes, acht of weet je het eigenlijk niet zo goed?
5. Gaan we één, twee, drie of ieder jaar een booster doen? En als het vaccin goed was uitontwikkeld (zie één), waarom wordt dat dan niet meteen helder gecommuniceerd?

Ik stel voor dat je pas een mening mag ventileren als je zoveel gelezen of onderzocht hebt dat je sluitend antwoord kunt geven. Mij lukt het nog niet.

De route volgt de rivier de stad uit. Ten opzichte van eerder dagen laat de herfst zich hier goed gelden. Gele bladeren alom en frisse lucht in de neus. Spectaculair is dit stuk niet, aangenaam zeker wel.

Eenmaal de stad uit voor het eerst goed zicht op de Pyreneeën. De route voert er recht naartoe om dan af te buigen en de flanken in westelijke richting te volgen. Andorra ligt hemelsbreed niet ver van hier.

De route voert naar Dourgne, een klein stadje dat prachtig genesteld ligt tegen de bergen. In mijn hotel is geen hond te bekennen, dus ik installeer mijzelf op het terras aan de overkant.

Als je boekt via Booking.com is het altijd weer spannend hoe je aan een sleutel, of code komt om ergens binnen te komen. Dit is een hotel dus ik verwachtte een open receptie. Helaas. Ik stuur een berichtje dat ik om 17.30, over een half uur aankom.

Inderdaad is er precies op dat moment een oud kereltje. Hij is niet van het hotel maar heeft wel een sleutel en laat me binnen. Ik krijg kamer één, ben de enige gast en verder is er niemand, ook geen receptie. Lekker rustig.

Om 19 uur even naar het terras om een pizza af te halen. De kokkin heeft haar best gedaan en een pizza surprise met creme fraiche-basis voor me gefrabiceerd. Ik doe vreselijk mijn best maar krijg nauwelijks de helft weg. Hij is gigantisch.

De nacht laat zich kenmerken als spannend. Als ik de enige gast ben waarom hoor ik dan de hele nacht iemand door de gang sloffen en stoelen schuiven…? Ik ben blij als de ochtend aanbreekt. Weg hier…