Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

28 augustus. Dag 12. Camping Effelder Waldsee – Düsseldorf. 56,5k. Totaal 447k.

De dag begint om 6.02 uur. Alles is nat en klam van een nacht met buien. Als het droog is alles snel in de rugzak en ik wandel de camping af. Campingpas en 15 EUR verdwijnen in de brievenbus en terwijl ik op een boterham peuzel, loop ik Effeld uit.

Het begin is prachtig. Urenlang uitgestrekte bospaden die grenzen aan Birgeler Urwald. Torenhoge bomen gecombineerd met doodse stilte. Enkel veel hondenmensen die lui rondfietsen en de viervoeter laten zweten.

Ik moet denken aan het heerlijke gesprek dat ik had met vriend Hendrik Jan eergisteren over het nut van hondjes. Psychiater Dirk de Wachter memoreert aan harige hondjes als middel voor mensen om te communiceren. Kijk zijn fantastische verhaal waar ik live bij was: https://youtu.be/TX_dsdKNPGU

Vandaag is het thema ‘thuis’ aan de orde. De tocht gaat door grensgebied, niemandsland. Saaie zone waar beide landen op het laatste moment de vingers van af getrokken lijken te hebben. Beide niet geïnvesteerd want dan zou de ander er zomaar van kunnen genieten.

Thuis. Wat is thuis? Ik vind het een zoektocht. Een vriendin van me vroeg me welke periode van mijn leven ik me het meest thuis had gevoeld. Ik moest het antwoord schuldig blijven. Voel me niet zo thuis. Ontheemd is meer van toepassing. Onthecht wellicht

Deze zone is een troosteloze aaneenschakeling van armetierige industrie. Enkel een vrachtwagen die zo nu en dan aan- of afrijdt over kaarsrechte wegen parallel aan de grens. Toch lijkt dit het goed te doen voor het wild. Geen menselijke aanwezigheid is geen lawaai en zo ontwaar ik veel roofvogels, eekhoorns en zoals alle dagen slijmerige naaktslakken, de plaag van dit jaar. Niet uitgezocht maar kun je naaktslakken bereiden als escargots in knoflook? Zo ja, dan heb ik ieder avond een heerlijk maaltje als ik de schoenen van mijn Scotts leegpulk.

Liever eet ik de reepjes van sponsor Derek Jan en zijn Xfood.nl. Zijn site biedt een ware grabbelton voor backpackers, outdoormensen, ultralopers, trailrunners, campeerders en klimmers. Zelfs ANWBers kunnen bij hem terecht en hun kekke Wildebeast-rugzakje vullen met de heerlijkste repen en sportvoeding.

Dwalen in niemandsland door spookdorpen als Effeld, Wildenrath en Wegberg. Al mijn hele leven struinend, vraag ik me af: Zou ik hier kunnen wonen? Zou ik dan gelukkig zijn? Hier zo dwalend, ben ik bang van niet. Ik zie veel Duitse mannen, ze hebben allemaal overgewicht en zijn druk, ze tanken, ze slepen bier, ze kopen hamlappen.

Veel mannen die met immense bladblazer een voortuintje van twee bij vier leegblazen. Als iedereen dat deed, zou het nooit meer stil zijn. En waarom? Humus biedt voeding en een basis voor je planten. Ik snap waarom zoveel wild wél op industrieterreinen zit. Mensen erbij; stilte adieu.

Ik spiek door de ramen en verbeeld mijzelf zittend op banken. Ik zie het niet. Wat is thuis? Waar vind je het? In mijn jeugd was het beneden komen in de ochtend waar een vader in rust zit te werken met een hond aan zijn voeten en moeders die de krant leest. Rust.

Naast rust moet het ook stromen. Een vriend van me woonde in een durp in de Alpen. Klinkt romantisch maar buiten de hoogseizoenen voelde het alsof de wereld doorging en hij stilstond. Als schrijver heb ik reuring nodig anders is er geen voedingsstof. Reizen werkt daarom goed, het stimuleert de geest.

Ik herinner me een documentaire waarin de vraag werd beantwoord welke mensen in Europa het meeste geluk ervoeren. Het waren bewoners van het Aostadal, boeren en landarbeiders. Ze moesten vroeg de koeien verzorgen werkten de hele dag op het land en in de avond moesten ze het vee weer binnenhalen. Om tien uur keken ze met een glas rode wijn en een stevige prak over hun land uit. De volgende dag herhaalde het zich.

Deze mensen ervoeren een diep geluk. Was het de productiviteit? De liefde voor land en dieren? Of een druk bezig zijn dat peinzen en piekeren over de grotere existentiële vragen onmogelijk maakte? Ik weet niet meer of het antwoord werd gegeven.

Volgens mij was het de superster-psychiater Dirk de Wachter uit België die zei dat er vroeger veel minder psychische aandoeningen waren. Mensen werden geleefd door werk, God en de sociale structuren. Alle drie zijn weggevallen.

God is niet meer alomtegenwoordig, we leven steeds individualistischer en werk is vrijer in te vullen met deeltijd en andere constructies. Het maakt dat we keuzes moeten maken en dat geeft kopzorgen. Zoals De Wachter zegt: Zodra de bestaansreden niet meer van buiten wordt aangereikt, moet je hem zelf verzinnen en… dat is verrekte lastig.

Diende die camping waar je beheerder zou willen worden, zich maar gewoon aan evenals die Bed & Breakfast die je wilt bestieren. Het Elf moeten invullen, is de verklaring voor de enorme toename van burnout, overspannen zijn, angstaanvallen en existentiële onzekerheid. En nee, allen zijn ze mij niet vreemd. Het hoofd zit altijd vol, ziet overal kansen en misstanden en en en…

Vrijheid geeft verantwoordelijkheid. In de negentiende en twintigste eeuw kwam het existentialisme op. De existentialisten stelden dat het bestaan geen hoger doel diende maar het bestaan kende enkel de doelen die de mens er zelf aan toekende. Ofwel: je bent verantwoordelijk voor jouw leven en de invulling ervan. In het ontbreken van een hoger doel ontluikt de menselijke vrijheid. Je hebt een existentie te vervullen… Ga er maar aanstaan.

Vanaf dat moment wordt de mens bezien als wat hij doet en hoe hij invulling geeft aan, in plaats van wie hij is. Jean Paul Sartre vat het samen in: Zijn is handelen. Wat ga je doen dan?

Als existentialisme je credo is dan betekent het nogal wat als je werk (door corona) wegvalt. Ik heb lang voortgeprutteld voordat ik vertrok, verloor in het proces mijn trots en eigenwaarde. Ik kon niet meer datgene doen waar ik mijn hart aan verpand had en had daar geen invloed op.

Gelukkig kwam vriend Carlo op mijn pad en mocht ik merk klussen aan zijn boerderij. Als er iets is dat weer voldoening geeft omdat je letterlijk constructief bezig bent, is het klussen.

Het klussen was een uitweg. Toch is dat ook de oplossing die het existentialisme uitdraagt. Ga niet op zoek naar wat je wilt waarna je belandt in een cyclus van twijfel. Ga gewoon iets doen. Je bent wat je doet en bevalt het niet ga dan wat anders doen. Kort gezegd: Je kunt geen antwoord vinden op de vraag wat je wilt, het antwoord moet je zelf maken.

En aldus ontstond tijdens het klussen deze tocht. Een pelgrimstocht is heerlijk, sober en eenvoudig. Iedere dag is een aaneenschakeling van eten, bewegen, lezen en schrijven, mensen kijken, bezinnen en een slaapplekje zoeken. Eenvoud geeft rust, ritme en structuur. Liefst zou ik het allemaal delen met mijn lief, dat zou pas een thuis zijn. Of zoals Christoffer McCandles schrijft in Into the Wild: Happines is only real when shared. Maar deze midlifetocht is er een die ik alleen moet gaan. Opruimen, afsluiten zodat er weer nieuwe, frisse energie is.
..
De dag voert me door verstedelijkt gebied. Wat me opvalt is de hoeveelheid herrie, de korte lontjes in het verkeer en de onwaarschijnlijke hoeveelheden stoplichten. Ik wil door, maar het is te druk in Mönchengladbach en Düsseldorf.

Als ik even zit in het gat Bergweg boek ik hotel McDreams, een zelfbedieningshotel. Het ligt aan de oostkant van Düsseldorf zodat ik morgen meteen de stad uit kan.

Als ik de Altstadt en het spoor ben gepasseerd, loop ik weer weg van het centrum. Nu ken ik Duitse steden een beetje; het kan er best slecht aan toe gaan. Net als ik denk dat het niet meer slechter kan… kan dat zeker wel.

Ik loop langs een spoor. Verlepte auto’s en caravans in een heg. Overal zwerfvuil en de stank van pis. Vier tramsporen in het midden. Aan de andere kant van de weg de vuilnisbelt. Mijn bestaansverwondering schiet de pan uit. We beklagen ons over Indiërs in een vierdewereldland die lijken verbranden in een rivier, maar dit is het lelijkste stadslandschap ooit gefabriceerd. En blijkbaar accepteren we het ook nog. Ik kom net uit een Urwald en ben totaal overprikkeld en onthutst. Wij mensen maken het allemaal zo lelijk. We zijn zo de verbinding met onze natuur kwijt. Zowel die groene als onze eigen kern…

Google tikt af, nog 350 meter… Wat heb ik in hemeltjesnaam geboekt? Gelukkig is het pand in orde en ziet er totaal nieuw uit.

Het concept is knudde. Niemand snapt de incheck. Je komt de gang naar je kamer niet in. Je komt je kamer slecht in. Overal wanhoopskreten. In de kamer doet de afstandsbediening het niet. De iPad met toeristische informatie ook niet. McDreams, dream on!

Nawoord. Vandaag in saai niemandsland een dippie en eerste inspiratiekaartje van trailpapa en mama Cor en Geraldine erbij gepakt.
Ik zweit nie, ik glinstah (echt Haags).
En daar word ik dan heel blij van en… ren verder.