Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

3 april. Dag 7. 13k Ben Lomond 990m.

Vandaag de laatste dag dat Jenny me vergezelt. Het is prachtig zonnig weer en we zoeken een Munro die goed te doen is op deze laatste dag en komen uit op de Ben Lomond. Jenny moet daarna door naar Helensburg dat om de hoek ligt.

We rijden van het Claymore hotel in Arrochar via de oevers van Loch Lonond naar Rowardennan, het parkje met parkeerplaats dat de start vormt. In Balloch doen we tussendoor bij de McDonalds een ontbijtje, een witte bol met kaas en spek en koffie. Het smaakt beter dan het ontbijt gisteren in het hotel. We zijn beide wat verwonderd over de mate waarin vrijwel alles hier vergane glorie is. Voor de hoofdprijs, dat dan weer wel. Note to self: benieuwd wanneer eerste tafeltje komt dat niet plakt.

De aanloop naar de Ben verloopt langs de West Highland Way. Het is een ritje door glooiend boerenlandschap met op de achtergrond Loch Lomond. Ik moet denken aan die serie met die Engelse dierenarts, James Harriot. Overal cottages en muurtjes.

De parkeerplaats ken ik nog van de West Highland Way Ultra race. Ik coachte Paul Kamphuis en we werden als supportteam he-le-maal gek van de midges hier. Gelukkig zijn ze nu nog niet zo actief maar dat zal niet lang meer duren.

Er is een verrekt kleine parkeerplaats en die is op een haar na vol. De borden zijn helder: je mag nergens anders parkeren dan op de parkeerplaats. Langs de weg is een boete. Hoe moet dit in de zomermaanden? Dit is een berg die jaarlijks door 30.000 mensen beklommen wordt. Jammer dat elke parkeerplaats bij de Munro’s tot nu toe betaald parkeren is. Het voelt niet helemaal zuiver.

De klim voert eerst door het bos en draait daarna een lange kam op. Gestaag en in een heerlijk tempo maken we hoogtemeters. Voor een maandag in april is het onverwacht druk. Zeker 500 van die 30.000 mensen gaan vandaag omhoog vermoed ik. We hebben er weinig last van. We ontmoeten een moeder en dochter die samen met hun hond voor Charity klimmen, in dit geval de brandweer. Zowel mama als dochter als hond dragen flinke rugzakken. Ze zijn vrolijk en enthousiast en we moedigen ze aan.

Niet veel later zitten we een aantal jonge knullen uit Glasgow op de hielen. Het zijn heerlijke pure kerels. Eentje loopt in korte broek terwijl een poolwind onze oren en handen doet bevriezen. Jenny spreekt hem aan en vraagt of hij dom of gehard is, net als hij toch maar een lange broek aandoet. Ze hebben een groepslid die wat meer gewicht in de strijd gooit maar ze wachten steeds op hem en navraag van mijn kant leert dat hij stubborn is en wel doorloopt.

Een van de jongens laat een stuk plastic vallen en de ander wijst hem terecht waarop hij het beschaamd wegstopt. Het vervult mijn hart, stoere jongeren die niet aan zwerfafval doen. Jenny en ik verwonderen ons al dagen en rapen chipsdozen en wikkels op.

Op de top is het een orgie van topfoto’s. Selfies, van elkaar, van anderen en zoals in mijn geval van mij en mijn topvlaggen. Er hangt een gemoedelijke sfeer en het weer draagt daaraan bij. Het is bitterkoud maar helder en zonnig.

We steken de top over langs de pilaar en er volgt direct een wand die we steil mogen afdalen met soms een handje erbij. Voortdurend zijn er de vergezichten over Loch Lomond, zowel noord als zuid. Ik heb deze berg eerder beklommen toen ik met 55 liften heel Schotland doorkruiste maar kan me er nauwelijks iets van herinneren.

Het is een vraag die ook de Schotten me voortdurend stellen. Weet je waar je aan begint? Heb je al eerder Munro’s beklommen? Een stuk of 30. De kunst is nu ze allemaal heel snel kort achter elkaar te beklimmen.

Ik krijg apps van vriendin Susannah uit Manzaneres El Real nabij Madrid. Ze is net aan haar rug geopereerd, kan niets en leeft zo met me mee omdat ze hier is geboren op de oevers van Loch Lomond.

Ze stuurt me fragmenten uit een boek die ik moet meenemen in mijn blog: Let me the phrase and love the way this man writes. He sees beauty, feels it, and it flows into his pen. You could use it in your blog. Komt ie…

Einde dag. Ik zit er nog niet helemaal lekker in. Jenny en ik lopen de klim uit en dan zet ze me af op camping Luss aan Loch Lomond. Er is plek maar het houdt niet over. Over een paar dagen zitten ze gewoon wekenlang vol. Ik check voor de vorm nog hotelletjes en guesthouses maar je hoeft niet heel lang te scrollen en dan zit je boven de 200 euro. Voor één persoon. De conclusie voor de komende weken en maanden: ‘Schotland is schrikbarend duur. Het is in de eerste week van april al onwaarschijnlijk druk en vol. Dat wordt wildkamperen gecombineerd met regen en de zoektocht naar voedsel. Een uitdaging!’

Een vriendin zit de klepel hangen en appt me:
‘Ik vroeg me af hoe je dat gaat doen als je in je tent wilt overnachten terwijl je een natte dag hebt gehad. Dan kun je niets uithangen en wordt alles zwaar. En dan de volgende dag weer gewoon verder in natte kleding? Of verwacht je wel vaak genoeg een wat prettigere overnachtingsplek?’

In natte kleding door dus dan. Kortom ik moet nog even mijn draai vinden en in het avontuur zakken. Het helpt niet dat Jenny weg is. Ze was een heerlijke assistent- munrobagger en we hadden samen lol voor tien. Nu is het stil.

Voor de eerste keer mijn tent van Bergans opgezet die ik via mijn fijne partner Surviking heb ontvangen. Hij staat als een huis en het wordt de eerste van vele nachten buiten en in het wild slapen. Ook wordt het de eerste nacht op mijn slaapmat van Rab in de slaapzak van Rab. Check de details op de gearpagina:
https://expeditionlife.nl/gear/


Tenslotte dank aan de vriendin van mijn vader die een belangrijk aandeel in mijn basecamp heeft en een overzicht bijhoudt van de Munro’s die ik heb gebagd. Kijk voor de lol en zie hoe het land volstroomt met vlaggetjes op de pagina Munro Count:
https://expeditionlife.nl/steun-de-munro-missie/munro-count/