Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

1 april. Dag 5. 23k. Beinn Ime 1.016m en Beinn Narnain 926m en Cobbler

We starten de dag met een prachtige rit langs de West Highland Way van Fort William naar Loch Lomond. We passeren Glencoe waar afgelopen week een hiker omkwam. Een jonge vent liep een moeilijke passage met zijn hond in zijn armen. Hij gleed uit, viel 30 meter en lag twee dagen in een storm met een kwetsuur aan zijn been tot hij omkwam vanwege de kou.

Zo zijn er steeds verhalen. Het is niet zo gek als je ziet wie er omhoog gaan en met welke uitrusting. We lopen vandaag vanaf het gehucht Arrochar door het bos omhoog zodat ik twee Munro’s kan aftikken. Het is een weekend met mooi weer en dit zijn de Munro’s die het dichtst bij Glasgow liggen. Vrij vertaald: het is teringdruk!

We halen mensen in op laarsjes, in spijkerbroeken en zonder de nodige kleding in het geval het weer omslaat. Nog even en we voelen ons overdressed.

De aanloop is een klim van zes kilometer die heel geleidelijk stijgt en dat maakt dat we redelijk ontspannen in het zadel aankomen. Links van ons ligt The Cobbler alias Ben Arthur, een markante berg met drie toppen, maar geen Munro.
Ben Arthur is een berg gelegen aan de kop van Loch Long. Ben Arthur en de twee Munro’s zijn onderdeel van de groep bergen die bekend staan als de Arrochar-Alpen. Hij is 884 meter hoog en daarmee net geen munro maar een corbett. Jenny gaat deze beklimmen en ik geef vanuit het zadel gas naar het westen om de Beinn Ime op te rennen.

Jenny filmt me nog lang als ik uit het zicht verdwijn. De benen voelen sterk en ik kan blijven gaan in de klim. Dat kan geen kwaad want dit is met 1.016m de hoogste Munro tot nu toe. De top is gehuld in de wolken, het enige moment vandaag dat ik geen vrij zicht heb.

Ik ga vol gas weer naar beneden om de tweede Munro aan te vallen. Het is een afdaling die goed ligt met stenen en gras en ik ben in een kwestie van minuten terug in het zadel.

Het is even zoeken naar de opgang naar Munro 2, de Beinn Narnain. Een oudere trailrunner spreekt me aan: You are flying dude! Hij geeft me een schouderklop terwijl hij zelf de twee Munros doet die ik doe, plus de Ben Vane die ik deze week liet liggen vanwege het slechte weer en de Cobbler die Jenny nu doet.

Hij wijst me het begin van het pad en ik vlieg nogmaals omhoog. Als ik omkijk, zie ik Jenny zwaaien aan de voet van de Cobbler. Ze begint aan haar afdaling terwijl ik deze berg bedwing. Op de top een flinke cairn met prachtige vergezichten over de omliggende meren. Ik kan net het eind van Loch Lomond zien liggen en heb een threesixty van bergtoppen om me heen. Kort genieten en doorrr…

In de afdaling vier Indiase jongens die de weg kwijt zijn. Ik wijs ze het pad en spurt weer verder. Eenmaal in het zadel meteen weer omhoog om de Cobbler te pakken. De oudere trailrunner komt net naar beneden en hij en zijn twee vrienden maken een buiging en noemen me The Dutch Machine. Lol. We schudden handen en ik ren door naar de markante top.

Boven een uitstekende rots die je hoort te beklimmen. Hij is niet hoog maar wel nat en dus spekglad. Je moet er doorheen klimmen en dan aan de andere zijde drie meter omhoog klauteren over een richel van 50 centimeter met een drop van tientallen meters. Een dappere dame doet het, terwijl een stoere Schot met verweerde kop en een tandenstoker uit een mondhoek bromt: It’s a lousy fall, you won’t die, you will only break your neck.

Ik knik instemmed en ren weer naar beneden. Ergens halverwege deze berg een paadje naar een andere top. Een vriendelijk lachende Schotse dame in waxjas kont net naar beneden. Ik schud mijn hoofd: Shit, I have to do this one as well… Ze grijnst en ik klim alweer.

Dan is het echt gedaan. Na 1.600 meter klimmen daal ik non stop en vol gas diezelfde hoogtemeters weer af. Ik ben in een half uurtje in het dal en hoor mijn horloge roepen dat ik kilometers in de vijf minuten draai. Beneden zit ik op 22 kilometer en is het beste er wel af.

Ik strompel rond het meer naar het Claymore hotel. Jenny heeft reeds ingecheckt en niet veel later zitten we in de bar aan ons biertje. Vandaag was de beste dag. Ik kon niet stuk, twee Munro’s en twee extra topjes. Gewoon, omdat ze er lagen.

Munro 6 en 7 in de bag, 275 te gaan…