Met mijn team in een stacaravan; slapen in een echt bed

20 mei, dag 50. Transitiedag.

Ik word wakker in een veldje buiten het dorp Tyndrum door het geklets van wandelaars op de West Highland Way. Daarnaast helpt het kleinste beetje zon al om je de tent uit te doen branden.

Ik pak het boeltje op en loop de weg terug het dorp in. Onderaan vind ik meteen een klein supermarktje – alsof het zo moet zijn – waar ik koffie en broodjes koop. Ik eet een en ander buiten on de zon op en zie wandelaars met rugzakken van mammoetproporties voorbij trekken. Wat slepen die mensen in hemeltjesnaam door Schotland? Waar heb ik geen weet van?

Op de muur de dreigende tekst ‘This is the last stop for groceries till Kinlochleven!’ Inderdaad gaan de wandelaars hier via Bridge of Orchy, Glencoe valley en The Devils Staircase naar Kinlochlevin waar voor het eerst weer iets van bewoonde wereld is. Ik liep hier indertijd met vriend Niels en verwonderde me over het Marslandschap dat volgt. Wij liepen in de regen en het voelde volstrekt apocalyptisch aan.

Ik heb vandaag uitgetrokken om liftend naar het adres te gaan waar mijn vader en zijn vriendin een stacaravan hebben geboekt. Ik merk echter in mijn lome bui dat ik net zo goed kan wachten tot zij vanuit Hull hier voorbij komen rijden om dan aan te haken. Aldus maak ik geen enkele haast, drink koppen koffie en kijk mensen.

The Green Welly Stop is een benzinestation in Tyndrum dat tevens een pleisterplaats vormt voor motorrijders. Een grote parkeerplaats staat vol met de meest uiteenlopende motoren. Het is een spel van kijken en bekeken worden. Ik kijk mee. Wanstaltige leren broeken die van dikke reten afhangen, stoere tattoos, maar bovenal hele dikke mensen. Bijna de veronderstelling dat je dik moet zijn om motor te mogen rijden.

Een appje dat ze er over 20 minuten zijn met nog 25 kilometer te gaan. Het duurt lang en ik begin me zorgen te maken. Niet nodig. Naast rechts rijden, kun je de fout maken mijlen voor kilometers aan te zien en dan duurt het langer. Bovendien is het weekend en dus moordend druk, één grote optocht van campervans, cabrio’s en eerder genoemde motoren.

Als ze aankomen een warm weerzien met koffie. Na 50 dagen weer contact met mijn basiskamp. Ik vind het bijzonder dat ze hier een aantal dagen zijn. Toen ik naar Santiago rende in 2021 dronk ik een bak koffie bij mijn vader in Duitsland op zijn 75e verjaardag waarna hij een familiestempel in mijn pelgrimspaspoort zette. Nu reizen ze samen de hele UK door om hier te zijn en is hij op zijn 77e weer een belangrijk onderdeel van mijn Munro Missie. Wie kan op zijn 48e zeggen dat hij op expeditie is met zijn vader?

Als avonturier durf ik inmiddels wel te stellen dat het avontuurlijke bloed dat door mijn aderen vloeit van zijn kant is gekomen. Recent kreeg ik van hem nog een dagboek in handen gedrukt van toen hij op zijn 17e met een vriend door Italië liftte. Een waardevol item dat ik vast nog een keer verwerk in één van mijn boeken. Ik ken eigenlijk niemand die naast mij regelmatig lift, maar mijn vader is, of was, een lifter. Hij heeft net als ik heel Europa doorgelift. Het verklaart waarom ze met zoveel plezier samen hier zijn en zich overgeven aan mijn avontuur en mij ook de regie geven over het programma.

Het plan is om met vriendin een aantal Munro’s te beklimmen. Ze hebben eerst een stacaravan geboekt voor vier dagen bij Fort William en daarna een appartement voor drie dagen in Rhu, bij Helensburgh, nabij Loch Lomond. Het leuke is dat het twee totaal verschillende gebieden zijn en ze dus een mooi beeld krijgen van Schotland.

Vandaag is eigenlijk een beetje bedrukte dag en dus perfect om aan te reizen. We rijden samen een uur door Glencoe en Fort Wiliam. Zij is de expert in het boeken van totaal geïsoleerde, exotische onderkomens. Ze heeft er een flinke studie van gemaakt. Het kost geen enkele moeite om hier huisjes te vinden waarvoor je rustig 2.000 pond of meer neerlegt voor een weekje. De prijzen zijn surrealistisch.

Ze heeft echter een stacaravan gevonden aan de overzijde van het meer bij Fort William. Ze vermoedde een pontje, maar dat blijkt alleen voor voetgangers. Het verklaart waarom de caravan betaalbaar is, je moet zeker 20 kilometer om Loch Eil heenrijden voordat je er bent. Wij vinden dat alleen maar prachtig. Van de grote weg, naar een N-weg, naar een eenbaansweg, naar een grindpad.

Via een smal weggetje van één strook met honderd passing places komen we in de buurt. Wat we treffen, overtreft alle verwachtingen. We slaan van het meer af via een steile grindweg en kronkelen stuiterend vijftig meter omhoog naar een stacaravan die als op een borstwering over het meer en de hele vallei uitkijkt.

De eerste minuten staan we zwijgend het uitzicht in ons op te nemen. Dan volgt een enthousiast door de caravan struinen. Vaders schiet meteen overal foto’s van. Zij trekt alle deuren en kastje open. De oeh’s en ah’s zijn niet van de lucht. Twee slaapkamers, een heerlijke douche met twee zitplaatsen eronder, een knusse woonkamer met (nep)haard, warme vloerbedekking en een immense hoekbank.

Hoogtepunt zijn de grote ramen over de hele voorzijde van de caravan. Iedere dag trekken adembenemende luchten aan ons voorbij en zien we de onwaarschijnlijke stromingen als het eb of vloed wordt. De getijdestromingen zijn immens, evenals het verval. Helemaal in de verte aan de einder torent de Ben Nevis boven alles uit als een trotse bewaker die heerst over de vallei.

De Ben Nevis is de hoogste berg van Schotland en de hele UK met zijn hoogte van 1.345 meter. We zien de sneeuwvelden aan de noordzijde van de berg afhangen en daarmee krijgt de berg alleen maar meer statuur. Iedere dag vergapen we ons aan deze berg die bij ons op de agenda staat.

Zij is 62 en wil deze Munro samen met mij graag bedwingen. Of ze dat aankan? Ze fietst ieder jaar honderden kilometers langs de Iron Curtain Trail, de UK van oost naar west, langs de Deense kust en tot voor kort de jaarlijkse mountainbikerace in Willingen in het Sauerland over 53 kilometer waar ik al jaren aan deelneem. Bij mij heerst geen enkele twijfel dat ze dit aankan. Tussen de oren zit een duursporter, het lijf volgt wel en ik ga haar er wel doorheen trekken. Zelf heeft ze daar nog wat twijfels bij, ik geen enkele.

Niet veel later zitten we in de caravan te genieten, zij op de bank, ik op de grond met de rug tegen de kachel. De wijn vloeit, de uitzichten benemen ons tekst en meer nog drijf ik weg op de gedachte dat ik vannacht voor het eerst in veertig nachten weer in een echt bed slaap. Een mens heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn na weken in de wildernis. Alhoewel, misschien zijn een bed, een kachel en een warme douche wel heel veel… De kleine dingen in het leven zien en waarderen, misschien is dat wel heel groots. Het is maar hoe je naar de dingen kijkt.

Slaap lekker…