Sharing the mountain; een dag van mooie ontmoetingen

19 mei, dag 49. Munro 47 en 48.
47. Beinn Dubhchraig (978m), hill of the dark crag
48. Ben Oss (1.029m), elk hill

Kate moet vandaag weer vol aan de bak en van samen klimmen is weinig terechtgekomen. Ik lift naar Tyndrum dat op een kruispunt ligt waar de weg naar het noorden, naar Fort Wiliam, loopt. Mijn vader en zijn vriendin komen daar morgen naartoe dus dit is een logische plek om weer twee bergen aan te vallen. Ik laat me afzetten iets ten zuiden van Tyndrum op de parkeerplaats bij Dalrigh.

Meteen stuit ik op een trailrunner die net de twee bergen heeft gedaan. Hij geeft aan dat het pad prima is en vrij droog omdat het hier vier dagen niet geregend heeft. Dat klinkt mij als muziek in de oren gezien mijn gehavende Hoka’s.

Ik pak mijn racevest en verstop mijn rugzak onder de bomen onder een flinke laag droog gras. Ik kruis de West Highland Way die hier parallell aan de weg loopt. Voor me zes zeer lawaaierige Amerikaanse dames. Ze dragen felroze kleren, rugzakjes en tikken met hun poles. Duidelijk is dat hun bagage reeds vooruit gestuurd is.

Verder zie ik hikers met indrukwekkende rugzakken die allemaal, stuk voor stuk, groter zijn dan die van mij. Lichte verwondering omdat ze een wandeltocht van een week lopen met voorzieningen onderweg. Ik ben een half jaar op pad en heb voor 30 dagen eten bij me en nog steeds draag ik minder bij me.

Het pad voert door een uitgestrekt natuurlijk dennenbos, een mooie single track die de loop van het water volgt met hier en daar een watervalletje. Eenmaal uit het bos wordt het pad steiler en voert naar een zadel. Ik haal een jonge vent in die vanochtend met de trein uit Glasgow is vertrokken voor deze dagtocht en vanavond weer terugtreint. Het is een bloedserieuze kerel. Ik kom hem vandaag vier keer tegen en vier keer komt er geen zinnig woord uit. En doorrr…

Vanuit het zadel volgt een eenvoudig klimmetje naar de eerste Munro van vandaag, de Beinn Dubhchraig. Op de top kan ik de hele graat overzien die ik moet volgen naar de top van de Ben Oss. Het is heiig dus de vergezichten zijn er wel, maar vaag.

Ik zit er goed in vandaag. Na een uur en 25 minuten sta ik op de eerste top en na twee uur en een kwartier op de tweede. Halverwege de tweede top kom ik Bratt tegen. Het is een sympathieke ouwe rot van 72. Hij heeft niet zoveel kracht meer in zijn handen dus ik draai zijn poles voor hem vast. We zeggen gedag in de wetenschap dat we elkaar zo wel weer zien.

Inderdaad ren ik hem een half uur later achterop nadat ik de tweede top heb gebagd. Bratt vertelt dat hij klimmer was en de Munros in die tijd altijd links liet liggen. Ze zochten wanden en technische obstakels en hij heeft geen enkele Munro gedaan. Vandaag waren zijn eerste twee als training voor Skye waar hij binnenkort heengaat. Hij vertelt dat zijn vrouw ziek is en permanente zorg nodig heeft waardoor hij maar zelden een dagje de bergen in kan. Hij heeft de tranen in zijn ogen staan als hij vertelt dat hij vroeger altijd met maten aan het klimmen was. Hij droeg altijd hetzelfde houthakkershemd waarop ze hem vroegen of hij niks anders had om aan te trekken. Maar Bratt en het hemd waren één en hij piekerde er niet over dat te veranderen. Niet gespeend van enige melancholie bromt hij dat hij oud wordt. Deze krasse knar van 72 die net nog voor me uit klom in een steil klimmetje waarbij ik geen meter op hem inliep. Hij bedankt me voor het compliment maar toch heeft hij last van zijn heupen dus hij neemt nog maar eens een flinke teug van zijn pijp.

Ik mag deze knoest, houthakkershemd, oude bergschoenen en de pijp aan de mond. Hij vertegenwoordigt een hele generatie klimmers. Hij sloeg nog met een hamer haken in de muur waar de klimmers het nu allemaal zonder doen en in zijn ogen volleerde turners zijn. We nemen afscheid waarbij hij met zijn kolenschophand mijn pootje bijna verbrijzelt. ‘We will meet again’, bromt hij. En ik vlieg de berg af.

Eenmaal beneden graaf ik mijn tas op en settel me aan een picknicktafel met mijn fles water en een pak koekjes. Een medewerker van de gemeente vraagt of ik van plan ben hier te gaan kamperen want dat is niet de bedoeling. Ik verzeker hem van niet. Hij is blij voor me dat de midges er nog niet zijn. Ze zijn hier inderdaad rustig maar bij Obam aan de kust zijn ze binnen twee dagen massaal tevoorschijn gekomen. Hij bezigt de memorabele woorden: God created Scotland and it was so beautiful that he gave ‘m the midges so the English wouldn’t be jaleous.’ Volgens hem zat God even te slapen: ‘Fuck the little buggers!’

Na anderhalf uur is daar Bratt weer. Hij trekt een felroze schone polo aan en komt met zijn pijp naast me zitten. Hij vertelt dat zijn vrouw MS heeft, de progressieve variant. Ze zit in een rolstoel en hij moet permanent voor haar zorgen. Ik vertel dat ik zes mensen met MS heb getraind voor de Nijmeegse Vierdaagse en een dame met MS de Mont Ventoux op heb gecoacht. Tot zijn spijt moet hij er vandoor want zijn vrouw wacht. We nemen warm afscheid en het was fijn om vandaag de berg met hem te delen, aldus Bratt: ‘We shared the mountain’.

Als hij vertrokken is, pak ik de boel bij elkaar en loop twee kilometer naar de camping bij Tyndrum. Het is een gigantische met overal lege plekken. Het blijken camperplekken te zijn en ik kan met mijn eenpersoonstentje niet terecht want vol. Ik uit mijn ongenoegen dat dit de vijfde camping op rij is waar een tentje niet welkom is. En dan is dit nog niet eens het hoogseizoen. Ze begrijpt me volledig maar merkt op: ‘We don’t make the rules’. Het excuus dat zo ongeveer ieder radertje in een geoliede bureaucratie bezigt. Ik snap haar maar besluit toch eens serieus te gaan babbelen met het toeristenbureau. Pas de campagne maar aan: Fantastisch vakantieland voor campers, laat je tentje maar thuis. Ik slenter het dorp in en zet de tent wel ergens in het bos op, Schotland is tenslotte één grote camping.

Ik strijk neer in de Tyndrum Inn voor een biertje en voor ik het weet heb ik acht hardcore klimmers, heren en dames, aan mijn tafeltje en de stoere verhalen vliegen over de tafel. Ze gaan naar een onbewoond eiland om daar een wand te beklimmen. Ze zijn bang voor agressieve vogels die hun domein bewaken en je als klimmer aanvallen. Uiteindelijk haak ik af.

Zoals wel vaker merk ik zat hardcore klimmers een speciaal slag mensen zijn. Ze leggen niet altijd evenveel empathie aan de dag en zitten wel heel erg in hun wereldje. Mark die aan het tafeltje naast me zat te werken, ervaart exact hetzelfde en na enig oogcontact claimt hij een plaats naast me op de bank.

We raken in een prachtig filosofisch gesprek over purpose. De vraag waarom we hier zijn als mensen en specifiek wat we zelf te brengen hebben. Mark is enorm zoekende naar zijn existentiële purpose en het is een verademing om samen de diepte in te gaan onder het genot van een 16 jaar oude whisky. Mark is met name geïnteresseerd in de vraag in hoeverre ik eenzaamheid ervaar in de dingen die ik doe. Ik leg uit dat ik in Nederland vaak eenzaam ben temidden van mensen en hier vrijwel nooit ondanks het feit dat ik alles alleen aanvlieg. Hier gaat het leven vanzelf en laat ik het avontuur ontvouwen daar waar ik in Nederland ‘aan het werk ben’ om te leven. Het is meer overleven daar waar ik hier leef en het bloed door mijn aderen voel stromen. Mark vraagt waar ik slaap en ik wijs naar het bos op de helling. Ik heb nog geen slaapplaats, niks gereserveerd en geen enkel plan. Ik leef volledig in het nu terwijl het al ver na middernacht is. Samen verlaten we de pub. Mark rijdt naar zijn bunkhouse en trek een kompasstandje de berg op.

Net buiten Tyndrum ligt naast het weggetje een veld vol vertrappelde varens. In het donker plug ik mijn tent erop en duik erin. De volgende ochtend merk ik pas dat dit weggetje tot de West Highland Way behoort en al heel vroeg komen kletsende wandelaars van allerlei nationaliteiten voorbij.

Een bijzonder dag van bijzondere ontmoetingen is ten einde.