Een dag sightseeing en de start van de Cape Wrath Trail

21 mei, dag 51. Een dag van landen.

Een echt bed, niet geslapen. Ik ben de afgelopen dagen zo door midges en andere insecten te pakken genomen dat ik helemaal gek word van de jeuk. Ik heb de hele nacht liggen krabben en werkelijk geen oog dicht gedaan. Het lijkt wel een allergische reactie. Midges zijn daarnaast zo klein dat ze zich over de hele caravan tussen de nauwsluitende raamrubbers heen weten te wurmen. Bij elk raam een gonzende tros van deze klootapparaten. In elke vensterbank een waas van zwarte lijkjes. Wat is de functie van midges?, zo vraag je je af, behalve zorgen dat de rest van de UK niet jaloers wordt op de Schotten met hun adembenemende land.

Midges zijn feitelijk fruitvliegjes met slagtanden. Ze doen geen kwaad behalve dat ze bloedirritant zijn, gruwelijk veel jeuk veroorzaken en nooit alleen komen, maar met een miljoen. De een is er ontvankelijker voor dan de ander. Ze veroorzaken bij mij allemaal bobbeltjes op mijn toch al markante kop. Voornamelijk achter de oren weten ze me te pakken. Een nauwsluitende muts helpt. Nu ben ik mijn mutsje verloren en weet vriendin van vaders gelukkig een bijzonder goed sluitende zwarte RAB-muts voor me op de kop te tikken. Ze maken me in ieder geval een nog markanter mensch. In deze caravan kan ik eraan ontsnappen maar de komende weken in de tent is dat onmogelijk. Een appartement of hotelletje boeken is financieel onmogelijk en ik heb ermee te dealen. Een extra uitdaging.

Wist je dat Schotland het enige land ter wereld is dat voor sportklimmen twee moeilijkheidsgraden kent? Er is de technische moeilijkheid van een wand en daarnaast de midge-moeilijkheid. De schaal loopt van 1 tot 5 waarbij 5 staat voor excruciating. Welkom in Schotland.

Vandaag is een dag van rust. Mijn gezelschap moet landen na de lange reis. We maken een kleine tour met de auto en rijden de landtong rond waarop onze caravan staat om in vissersdorp Mallaig te lunchen.

Het eerste uur brullen bijrijder en achterzitter regelmatig richting chauffeur ‘links’ en ‘we gaan hier rechts met een bijzonder ruime bocht’ en dan nog is het opletten. When the shit hits the fan, is de intuïtieve reactie een rechtse en je moet hier toch echt een linkse rakker zijn.

Ik geloof erg in mooie concepten als selectieve perceptie, serendipiteit, absolute synchroniciteit en de wet van de aantrekking. Als we tien minuten op pad zijn een bord ‘runners in the road’. Het ‘in’ doet vermoeden dat er oneffenheden in de weg zijn. Niets is minder waar. We staan opeens, op tien minuten van de caravan, middenin het startveld van de Cape Wrath Ultra, een zevendaagse multi stage race die van Fort Wiliam naar Cape Wrath in het noorden voert. Het is een race die al jaren op mijn bucketlist staat en ik overwoog zelfs ze aan te schrijven en hem mee te pakken tijdens deze missie. Je kunt echter met 282 bergen op je pad ook overdrijven, ik pak het grootste deel van deze trail al mee in mijn omzwervingen. Leuk om tientallen tot de tanden bewapende trailrunners in racetenue te ontwaren in het zicht van onze caravan.

We rijden langs de kustweg via Strontian een blokje-om om dan de kustweg naar Mallaig op te pakken. De rit is fantastisch. Gele gorse langs weerszijden van de weg, pittoreske dorpjes, ruige groene bergen, een azuurblauwe zee onderbroken door solitaire rotsen, de zon die doorbreekt, hagelwitte zandstranden zoals ‘silver beach’ die schreeuwen om een tentje voor een eenzame overnachting onder de sterren. Ik ken het inmiddels al, Schotland is één grote vitrinekast en het maakt niet uit waar je kijkt. Mijn compagnons weten niet waar ze moeten kijken. Alles is mooi en roept erom gefotografeerd te worden.

Mallaig is zoals verwacht moordend druk op deze zaterdag. Parkeren wordt een issue en we belanden ver buiten het dorp. We raken in gesprek met een vriendelijke dame die haar tuin aan het onderhouden is. Ze droogt tulpen voor het volgende seizoen en vertelt hoe de herten achter het huis de steile helling afdalen en haar tuin leegvreten. Als ik vertel dat ik Munro’s doe, roept ze haar dove broer erbij en staan we met zijn allen gezellig over haar schutting te schreeuwen. Het typeert de Schotse gastvrijheid. Chatten en tips over wandelingen, mooie paadjes en het wild.

Niet veel later genieten we op het terras van een backpackerhostal van onze hot smoked salmon salad. Er zijn dagen dat alles op z’n plek valt. Vandaag is zo’n dag. Na de lunch een heerlijke tweedehandsboekwinkel. Na tien minuten kom ik eruit met een handvol boeken. Ze kunnen gelukkig mee in de auto naar Nederland en hoeven niet allemaal mee in de rugzak.

We rijden terug via de spectaculaire Harry Potter-spoorbrug bij Glenfinnan. Een gigantische parkeerplaats vol met dagtoeristen en ongetwijfeld kinderen in capes en met toverstokje. We zien de spoorbrug vanuit een ooghoek en rijden terug naar onze hemelse caravan.

We zijn bijzonder content. Tot nu toe klopt alles. Mijn compagnons bezigen enkel lovende taal en tellen hun zegeningen. Deze trip kan – nu al – niet meer stuk. Misschien morgen wel… dan gaan we klimmen.