Rustdag met prachtige avondwandeling

18 mei, dag 48. Rustdag.

Na mijn wild geraas zijn mijn voeten een rode ontstoken bende. Dus maar rust. Geen idee hoe die andere kerels dat doen als ze alle toppen aandoen in 34 dagen.

Ik ben maar een (h)eerlijke amateur. En ik doe het liftend. Heb in de basis geen ondersteunend team en dus zijn de dagen lang. Ik moet bedenken hoe ik bij de berg kom, mijn ding doen en zorgen dat ik voor donker beneden een en weer een lift terug heb naar mijn basiskamp. Ik neem mijn tijd, maar als ik ga, geef ik gas.

Kate moet weer vol gas werken en verdwijnt. Ik ga lekker tegen een paal zitten. Boek op schoot, brander aan mijn zijde die keer op keer nieuwe koffie fabriceert. Het campervolk vindt het prachtig en komt praatjes maken. Ik ben de zonderling in de kleine tent die in regen midges weerstaat. Ze komen allemaal even babbelen en me uitvragen.

Na een uur koffie en schrijven, ga ik op pad. Ik wandel door sprookjesbossen richting de Cregan Inn. Misschien is wel het grootste gemis voor een schrijvende avonturier, een basis waar hij kan denken en schrijven. Een pub is meestal de beste optie. Om het uur een koffie of biertje en ze laten je profiteren van de WiFi. Hier kennen ze me inmiddels. Ik ben die gekke Dutchee doe alle bergen hier in de omgeving oprent. Ik heb mijn eigen loungehoek met banken. Recent verloor ik mijn muts en van de eigenaresse kreeg ik een nieuwe blauwe pet die zijn eigenaar uit het oog verloren is.

Urenlang werk ik in rust aan mijn boeken. Kate sluit ergens rond 18 uur aan. Haar hoofd tolt van de Zoom-sessies. Het is tijd voor een potje pool terwijl ze onze fish en chips klaarmaken. Ik verlies. De vis met patat maakt veel goed.

Kate wil eruit na dagen achter haar scherm. We rijden naar het noorden en parkeren met zicht op Castle Stalker, een kasteel dat op een hoopje land in de baai ligt.

We lopen langs de kust met zicht op het kasteel en belanden in het heerlijke Pierhouse, een pub met fantastische vergezichten op de bergen, eilanden en de bootjes in de baai. Het pand is fraai en knus, een heerlijk etablissement aan het einde van de wereld. Vanaf hier leiden alle wegen terug naar civilisatie.

We nemen een weggetje en volgens Google maps komt er een afslag naar libks zodat we het rondje rond kunnen maken. We vinden alleen een bruggetje. Daar blijkt inderdaad een weggetje onder te lopen. Met halsbrekende toeren klimmen we langs het steile dichtbegroeide talud naar beneden. Onder de brug een stevig hek en overal bewegingssensoren. Gelukkig moeten we de andere kant uit. Het is echter de voorbode van hetgeen komen gaat. We bevinden ons op een gigantisch privé terrein, een estate. Daar waar we weer de hoofdweg op willen, treffen we eenzelfde hek met allemaal rood oplichtende sensoren. Binnen zit iemand te werken en ik overweeg aan te bellen. Als ik bij de voordeur kom, zie ik een kans om over het hek weg te glippen. We klimmen onszelf eruit en het maakt de wandeling een gedenkwaardige.

Terug bij de tent verdrijven we de midges met Skyfall, de James Bond-film die grootdeels in Schotland is opgenomen. Morgen weer bergen aanvallen.