Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

27, 28 en 29 april. Dag 31, 32 en 33.

Vannacht was het koud, minus 8. Ik heb er niets van meegekregen. Gewoon lekker in mijn blote kont in mijn Rab-mummie en geslapen als een os. Merk het alleen aan alle gecondenseerde adem die als ijsafzetting op me neerdaalt zodra ik beweeg.

Vandaag is rustdag en schrijf ik mijn blog over de epische dag van gisteren. Ik kruip mijn tent uit waarna ik meteen door een dame van de schoonmaak wordt aangesproken. Ze heeft nog een paar tanden voorin, waaronder een zwarte, achterin kan ik niet beoordelen. Subtiel is ze niet.

Afgelopen week stond ik tanden te poetsen. Ze had de deur in verband met het schoonmaken tijdelijk met een prullenbak geblokkeerd. Terwijl ik in stilte sta te poetsen, trapt ze opeens met haar kaplaarzen vanuit het niets de prullenbak naar binnen, voor de deur weg. Ik schrik me de tandjes en scheld hartgrondig. Vanochtend is ze me gunstig gezind en wil een wit voetje halen.

Ze is de zoveelste die denkt dat ik dood was. Doodgevroren. Het enige tentje tussen alle campers, mobile homes en caravans. Ik leg uit dat het in een camperbusje kouder is. Mijn tent en slaapzak verwarm ik met mijn lijf en adem, in een busje wordt het kouder. Ze schudt hoofdschuddend haar vrijwel tandeloze hoofd met de handen in de zij.

Als ik weg wil lopen, roept ze vrolijk: ‘What you think of Max, lad?’ Ik denk alleen maar who the fuck is Max? ‘Racing!’ murmelt ze en maakt stuurbewegingen. Vriendelijk maak ik duidelijk dat ik van ongemotoriseerde duursporten ben en weinig heb met 15 kereltjes in lawaaiapparaten. Ze merkt op: ‘At least your wearing orange!’ Maar mijn jas is rood. Zeker vandaag, want Koningsdag en ook daar heb ik niet zoveel mee. Ik heb rustdag.

Ik slenter naar de receptie om mijn verblijf te verlengen. De dame is bijzonder vriendelijk. We hebben een fij gesprekje. Ik vind haar hond leuk. Ze merkt op dat ik nog een nacht langer mag blijven, gratis. Daar maak ik graag gebruik van want komende dagen scheurt Inge hier voorbij op haar fiets. Ze doet een rondje Schotland en we gaan een van de mooiste Munro’s aanvallen als het weer dat toelaat, de An Teallagh.

Ik slenter naar mijn favoriete koffietentje voor de camping, The Bothy. Ik word hartelijk ontvangen door de twee dames. De een merkt op ‘Americano with milk?’ Ik knik instemmend. De tweede merkt op dat ze me zag liften. Ik vraag waarom ze me niet meenam? Hilariteit. Ik mag in ‘mijn hoekje’ plaatsnemen en aan mijn boek werken.

Het is leuk als je ergens langer bent als reiziger en vreemd een soort thuis wordt. Je kent de kroegjes, weet waar het knus is, kent de dorpsgek, wordt herkend van het liften en je miniscule groene tentje is in het dorp een onderwerp van gesprek. Ik ben die kerel met die witte baard die iedere nacht wordt verondersteld te blauwbekken, terwijl ik exact nul behoefte voel om me te melden bij de youth hostel. Dan slaap ik net als Dave gisteren tussen zes snurkende kerels en gaat er om twee uur ’s nachts een hippie rechtop in het stapelbed pinda’s zitten eten.

Er is maar één maar: steeds als ik op de camping een motorgeluid hoor, ben ik bang dat iemand datzelfde minieme tentje over het hoofd ziet. Dat zou een slecht verhaal zijn: Avonturier komt om, doodgereden in zijn tentje. Op een camping, niet eens in het wild.

Aan mijn tafeltje een heerlijke, gedistingeerde man van 87. We voeren een geanimeerd gesprek. Hij komt uit Gairloch en maakt vandaag een wandeling door Ullapool. Hij is onder de indruk van mijn gidsboek over de Munro’s, met welluidende titel The Munros. Het zou me niet verbazen als hij het zo gaat kopen en nog vanmiddag een berg op stiefelt. Ik houd van die vitale ijzervreters.

Na een paar uur schrijven, verplaats ik me naar The Arch Inn, de beste pub van Ullapool. De barman knikt vriendelijk en laadt mijn powerbank op. Ik neem de tijd om een uitgebreid artikel te schrijven voor Mountainreporters.com met de titel ‘filosoferen over reizen’. Daarna zoek ik voor al mijn partners een selectie van foto’s en filmpjes bij elkaar dat ze ongelimiteerd op eigen social media kunnen inzetten om hun eigen producten onder de aandacht te brengen. Tevens mogen ze alles van mijn website plukken dat ze kunnen inzetten.

Derek-Jan Franse van Xfood.nl zit er altijd meteen bovenop en roept: ‘Dat komt goed! Hij meldt ook dat mijn blogs spannender zijn dan de Telegraaf en de Volkskrant bij elkaar. Lol.

Als ik na een paar uur de meeste sponsors heb benaderd, vind ik het mooi geweest. Deze jongen duikt vroeg onder de wol. Ik maak nog een tripje langs Tesco. Na een paar dagen heb ik ontdekt dat ze een geweldige Strawberry Trifle hebben, een bak met aardbeien, vanillevla en slagroom, zeg maar een calorieënbom. Ik neem er elke dag een mee voor na het diner of na het ontbijt.

Ik maak op mijn brandertje een heerlijke Macaroni Cheese klaar van Expedition Foods en met de beentjes warm in de slaapzak smikkel ik in mijn tentopening.

Daarna kruip ik in de mummie en kijk een filmpje op Netflix. Opeens schrik ik van enkele krassende tikken. Mijn trifle ligt binnen de buitentent, maar een randje steekt er onderuit. Een kolossaal apparaat van een zeemeeuw staat voor de deur en ramt met krachtige stoten de snavel door het plastic en verorbert mijn slagroom. Brutaal apparaat!

Snel ruk ik mijn aangetaste trifle los en leg hem veilig in de buitentent naast mijn oor bij alle andere spullen die nat mogen worden.

Aangezien het prachtig helder is, slaap ik vannacht met de tent open en geniet van het noorderlicht. Een ongestoorde nacht met dromen van trifle bij het ontbijt.

Als ik wakker word, grijp ik meteen naar het bakje. Pleite. Het apparaat heeft vannacht op nog geen tien centimeter van mijn oor entree gemaakt in mijn voortent, de bak in de bek genomen en het hazenpad genomen. Het bakje staat op de kop voor mijn tent, tot de laaste druppel leeggelikt en de plastic cover is vakkundig verwijderd.

Maar het kan erger.

28 april. Ik heb weer een trifle aangeschaft en in mijn voortent staan. Trifle dicht en dus geen geur. Vannacht ook de buitentent dicht. Volgende ochtend rits ik de binnentent open. Trifle… weg. Die klootvogel is onder mijn buitentent doorgekropen en met de bak teruggekropen. De lege bak staat op dezelfde plek, op de kop. Hoe dan? Note to self: When trifle, eat straightaway.

De rest van de dag lees ik en bezin. Gisterenavond kwam ik Dangerous Dave en Jill tegen die me waarschuwden voor laaghangende bewolking. Die is er de hele dag. Gewoon even niets vandaag.

29 april. Vanavond arriveert trailbuddy Inge. Ze fietst Schotland rond en we gaan samen één berg bekli.men als onderdeel van haar vakantie. Ik merk dat het lijf moe is na maanden werken en 27 bergen in evenveel dagen en ben besluiteloos wat te doen vandaag.

Vlak na de beklimming met Inge zal ik naar het zuiden liften waar ik met trailbuddy Christian de afspraak heb staan om wat toppen er doorheen te rossen in Glencoe. Hij rijdt erheen vanuit Edinburgh en ik lift de andere helft naar het zuiden. Het betekent dat ik een tijd niet meer in deze regio ben. Ikbedenk me dat het handig is om langs Kevin te liften en nog een flinke voorraad expeditiemaaltijden en -ontbijten op te halen die ik via Xfood.nl van Expedition Foods heb ontvangen. Het zelfde geldt voor nog een immense dosis aan energy shots, magnesium shots en sportrepen van BYE! Nutrition. Een plan ontvouwt zich, vandaag is liftdag.

Het is prachtig weer en de zon brandt. Dat is bevorderlijk voor liften, zo blijkt. Ik ren over de boulevard terwijl naast me de stroom auto’s van de ferry afrijdt die net uit Stornoway komt. Snel naar het benzinestation waar je perfect kan liften gezien een lange afrit aan het eind van Ullapool.

Ik pak net het staartje van de rij mee. Punt is dat auto’s in een drukkende rij niet stoppen. Ewan Galloway aarzelt echter geen seconde. Hij manoeuvreert handig zijn SUV voor mijn neus, dondert papieren van de voorstoel naar achteren en nodigt me uit. Hij is een zeer gedistingeerde aimabele Schot en we hebben meteen een klik. Hij heeft veel als consultant gewerkt in de gas- en olie-industrie, ook in Nederland. Zijn favoriete nationaliteit omdat ze zo lekker direct zijn. Hijbrengt zijn auto naar Inverness voor verkoop en kan me afzetten bij de Braemar junction waar ik mijn weg kan vervolgen. Ewan woont op het zuidelijkste puntje van het eiland Harris, dat ik eprsoonlijk tot op heden het mooiste plekje in Schotland vind vanwege de combinatie van ruige bergen en hagelwitte zandstranden. We hebben een geanimeerd gesprek en hij nodigt me uut om na mijn inspanningen een week bij hem te verblijven om te herstellen. We gaan dan flyfishen en hij toont me de eilanden. We wisselen gegevens uit en schudden handen.

Ik sta aan de weg en de tweede auto neemt me mee. Een piepkleine Fiat met aan het stuur Carl Dube, president van Les Freres Spirit uit Quebec. Een uur lang kletsen we over zijn bedrijf. Hij is gek van Schotland maar zijn vrouw en kinderen willen niet emigreren vanwege de kou ondanks het feit dat hij er wel getrouwd is. Hij besloot een bedrijf te starten om zo een fijn excuus te hebben hier vaker te zijn. Hij importeert whisky’s en wijnen naar Canada en bezoekt momenteel al zijn leveranciers hier. Hij vertelt hoe hij een community aan het ontwikkelen is tussen leveranciers en afnemers onder het motto ‘less alcohol, more quality’, waar nu al hele leuke samenwerkingen zijn voortgekomen, zoals een Franse wijnboer die ook whisky maakt. Heerlijk om met deze ondernemer te filosoferen. Een vriend van hem is wandelaar en schreef boeken over pelgrimeren. Hij wil ze me graag toesturen dus geeft me zijn visitekaartje.

Net als hij me afzet bij de landtong waar Kevin woont… komt voor mijn neus Inge aanfietsen. Ik stap uit en roep haar. Twee keer. Ze is in gedachten en het komt niet binnen dat iemand middenin Schotland haar naam roept.

Een ontmoeting die serendipiteit handvaten geeft. We kletsen een paar minuten en dan fietst zij door. Ze heeft last van achillespezen dus als ik teruglift en er is ruimte dan mag ik een tas meenemen…

Ik loop de doodlopende landtong op waar Kevin resideert. Binnen minuten een lift van een heerlijk ouder stel. Ze vragen me de oren van het hoofd en zij zit achterstevoren op haar stoel. Ze hebben een huisje tegenover Kevin en zetten me voor de deur af. De lieverds.

Het weerzien met Kevin en zijn lieve familie is hartelijk. Stijn en Fien (hoop dat ik de namen goed heb) hebben ter harte genomen wat ik wil meenemen en hebben een grote zak voor me bereid met de maaltijden en ontbijtjes die ik lekker vind en een doos vol repen en energie shots van BYE! Nutrition. Ik hoef niks meer te doen behalve bij deze heerlijke mensen koffie drinken in de brandenede zon op het achterterras met weergaloos uitzicht. Binnen anderhalf uur ben ik van camping half Schotland doorgecrost en zit aan de koffie. Mijn dag kan niet meer stuk.

Niet veel later komt familie in een camper bij ze op bezoek. Kevin had al geappt dat ze ergens op mijn route een attractie bezochten en ik zo kon instappen, maar mijn liften waren te snel, te voorspoedig. Als de familie aankomt, druip ik af.

Meteen krijg ik een lift van een lieve oude dame van 82. Ze stopt en laat het raam naar beneden. ‘Are you dangerous?’, vraagt ze. Ik beaam van niet en stel me netjes voor. Ik mag instappen en ze zet me op de perfecte plek af om verder te liften waarbij ze iets omrijdt. Ze woont hier al 25 jaar, is net op reis geweest naar familie on Nieuw Zeeland. Lifters neemt ze nooit mee. Mij wel. Ze gaat een kopje thee drinken met een vriendin in Gairloch. Ze is er helemaal voor aangekleed met paarse nagels. De lieverd.

Ik sta nog niet goed en wel of Felix stopt. Hij heeft een oude grijze sportwagen, cabrio. Hij gaat zijn vrouw opzoeken in Ullapool waar ze vogels kijkt en dan door naar een feestje van een vriend. Ik kan in één keer mee naar Ullapool. Felix is piloot bij Easyjet. Zijn capaciteiten vertalen zich naar zijn rijkunsten, hij vliegt. We stuiteren in zijn oude sportwagen door de vorstgaten en knallen over de weg. Het is een aimabele kerel en een sportman.

Net de knie in puin door een snowboardongeluk maar in de kern een fervent mountainbiker. Hij heeft diverse races gedaan die ik al stuiterend in mijn telefoon zet voor de bucketlist. Ook reed hij grote kampioenschappen en finishte niet onverdienstelijk.

Zo is er de Badger Divide, een route van 320k voor bikepackers die Glasgow met Inverness in het noorden verbindt.
De Scotland 500 voor mountainbikers heeft hij ook meermaals gedaan. Twee weken terug ontmoette ik een vader die met zijn zoon van 11 het record voor de jongste ging neerzetten.
De Keltic man, een triatlon die begint met 3,4 k zwemmen in een loch en het weerstaan van het koude water, dan 200k mountainbiken over sibgle tracks en boerenweggetjes met 2.200 hm en dan 42k rennen met 1.600 hm inclusief twee Munro’s.
Dit land is werkelijk doordrenkt van heerlijke buitensportavonturen. Ik lik mijn vingers erbij af.

Een van de matties van Felix is Mark Beaumont die hij vanavond ziet op een feestje. Hij is een Britse la ge afstands fietser in het bezit van het wereldrecord rond de wereld fietsen, 29,000 km in minder dan 79 dagen.

Niet minder indrukwekkend vind ik mij mattie Inge die zich rond Schotland werkt. Ergens tijdens de rit passeren we Inge met een noodgang en ik zwaai uitbundig vanuit de kleine grijze Mercedes-cabrio om later te horen dat ze het gezien heeft.

Aan het eind van de rit vertel ik Felix over de lieve oude dame die me net meenam. Felix reageert dat acteur Sam Neill uit Jurrasic Park een mooi boek schreef en zijn moeder waarschuwde omdat ze steeds lifters meenam. Zijn moeder was adrem: ‘Ja maar ik laat ze altijd rijden, dan hebben ze de handen aan het stuur en kunnen niks doen!’

Ik kan alleen maar denken aan heerlijke oude dames die me meenamen en als ik dan vroeg of ze me niet gevaarlijk vinden, antwoordden: ‘No!!! If something is gonna happen you are going to protect this old lady!’ It is all about views…

Felix is een mooie kerel en hij zet me af voor de camping maar niet nadat ik hem alle tentjes laat zien waar hij heerlijk met zijn vrouw kan lunchen. Twee keer schudden we handen.

Binnen vier uur heb ik 150 kilometer gelift in 5 liften, half Schotland gezien, ben ik herbevoorraad en heb ik Kevin en zijn fijne familie weer gezien en koffie gedronken.

Op de camping loop ik eerst eens langs de outdoorfotografe 40 meter verderop. Ze bivakkeert al maanden in haar busje en zoekt een property hier. Navraag leert dat ze inmiddels een appartement heeft gekocht boven de molen aan de boulevard.

Ze bewondert mijn vrije zijn, maar ik maan haar te omarmen wat ze zelf doet. Ze is iets ouder dan ik, heeft succesvolle carrière in Londen achter zich gelaten en doet wat veel mensen zouden willen doen maar niet durven. Ze beaamt dat ze nog in de twilight zone zit tussen loslaten van het oude en omarmen van het nieuwe. Dat komt ook omdat ze na de pandemie nu weer in een fase van wachten zit tot ze eindelijk het pand heeft en echt aan de slag kan.

We spreken af elkaar te volgen en ik mag altijd bij haar langskomen en of komen renoveren. Ik sla het op. Handige mensen zijn overal welkom. Een fijn gesprek en we gaan elkaar deze week nog wel zien.

Ik krijg een app van de vriendin van mijn vader. Binnenkort voegen ze zich bij me en ik zal samen met haar één of twee Munro’s doen. Ze is in het Sauerland waar ze deels wonen al aan het trainen in de blubber en heeft er helemaal zin in. Ook ik kijk naar hun komst uit. Alleen maar bergen beklimmen, zou zomaar kunnen gaan vervelen. Het zijn deze heerlijke ontmoetingen de heel dag die de dag en daarmee het avontuur kleur geven.

Nog geen tien minuten later zit ik tegen een paaltje te schrijven als ik in gesprek raak met een dame die Haags spreekt. De kinderen plonzen in zee en krijgen het maar niet koud. Wij delibereren over het leven. Ze fotografeert mensen en families in een sterfproces. Volgens velen nog een macaber hoekje daar waar het mij heel dankbaar lijkt. Dat beaamt ze, families die voor het laatst bijeen zijn in de wetenschap dat iemand gaat wegvallen. Ik doe haar een Munro aan de hand die met kinderen te doen is, de Ben Wyvis.

Ze merkt op dat mensen in Nederland het bijzonder vinden dat ze hier zijn met camper, zonder plan. Ik herken het. Ik laat het avontuur ontvouwen en vandaag bracht me dat een heerlijke liftdag. Toch is dat een mindset die niet iedereen deelt. Een fijn gesprek waarna ze met twee bibberende zoontjes op zoek gaat naar manlief.

Al met al een soepele dag, een aaneenknoping van heerlijke gesprekken en mensen. Benieuwd naar de verhalen van Inge die zo op eerste aanblik precies dezelfde ervaringen heeft van lieve mensen die haar warm water, broodjes en onderdak bieden.