Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

20 april. Dag 23. Ullapool

Vandaag is rustdag. Het is prachtig weer. Van alle kanten krijg ik berichten: Het is zonde dat je vandaag rust neemt, juist vandaag moet je een aantal toppen meepakken. Maar dit is precies wat we in het dagelijkse leven doen, elkaar opjagen met het oog op morgen. Vandaag ben ik moe en wil ik een dag niets doen in de zon in plaats van haasten naar mijn volgende top. Ik moet nog vier maanden klimmen met tienduizenden hoogtemeters en ben inmiddels al zoveel afgevallen dat er nauwelijks nog reserves zijn. Vandaag bijeten.

Aldus begint de dag met een heerlijke expeditiemaaltijd van Expedition Foods die ik via Xfood.nl heb gekregen. Er gaan 1.000 kcal Chicken Tikka Masala naar binnen als ontbijt. Heerlijk. Ik zit aan de oever van de baai op een steen met de teenslippers aan naast mijn brandertje in de volle zon. Het is midden april in noord Schotland. Kijk voor de grap eens hoe hoog dat ligt ten opzichte van Nederland.

De zon doet het wateroppervlak glinsteren. Tegenover me een mooie bergkam die weerspiegelt in datzelfde water. Zeemeeuwen scheren over mijn hoofd op zoek naar restjes, maar mijn maaltijdzak gaat leeg. Bij mij geen restjes.

Om me heen alleen maar campervans, busjes en dikke caravans die netjes staan opgelijnd als ware ik in een Vinexwijk. Het is een parallell universum van mensen die er lol van ondervinden om meer dan 500 kilometer langs de Schotse kust te rijden achter een raampje met ogen op de weg. Het ontgaat mij maar misschien verandert dat ooit als ik de loopschoenen aan de wilgen hang en pensioneer. Ik denk overigens van niet.

Net de balans opgemaakt en in deze eerste dagen 365 kilometer gemaakt met ruim 17.000 hoogtemeters. Veel afgelegen Munro’s die me tijd kosten, afgetikt. Er komen monsterdagen aan met 3 toppen of meer, oplopend tot wel 20.

De ferry uit Stornoway komt aan. Een machtig gezicht, zo’n groot schip tussen mijn tentje en de bergkam. Ik slurp mijn tweede kop koffie en sla het in stilte gade. Het is windstil en een zweetshirt is voldoende op dit vroege tijdstip. De schoenen gaan aan voor een rondje Ullapool.

Ik start mijn dag met twee uur schrijven met koffie in The Bothy, een knus koffietentje voor mijn camping. Ik heb een tafeltje in een hoekje en de hele ochtend is er de geur van versgebakken brood. Ik kan hier probleemloos de hele dag verbrengen.

Ullapool is de enige ‘stad’ met faciliteiten in het noordwesten van Schotland. In Nederland voldoet het niet eens aan de normen om een dorp genoemd te mogen worden. Het is een gehucht temidden van niks. De regiofunctie zit in de Tesco-supermarkt waarvoor mensen van heinde en verre komen. Het maakt liften naar deze stad eenvoudig, van overal komen Tesco-gangers.

De stad is ontworpen door Thomas Telford en lijkt te drijven op de oevers van Loch Broom. De stad bestaat uit rechte blokken met witte gebouwen en doet Amerikaans aan. Ik waan me in Aspen of soortgelijk oord al was ik daar nooit. Er hangt een ontspannen bergsfeer. Er is één grote outdoorzaak, een heerlijke boekwinkel en mijn favoriet is een kringloopwinkel waar alle boeken 1 pond kosten. Zeker een half uur snuffel ik door de natuur- en klimboeken. Ik fotografeer alles zodat ik een en ander later via Amazon kan bestellen. We hebben in Nederland zo’n beperkt aanbod bij AKO en Bruna. Hier wil ik alles onder mijn arm meenemen. Ik koop een boek, Tales from a tent, dat kan niet missen.

Op de boulevard draait alles om de prominente ferryterminal, die de eilanden aan de westkust ontsluit. Op de boulevard een paar koffietentjes voor de toeristen en overal kun je mosselen en oesters krijgen. Ik slenter erlangs en koop een Schotland- armbandje, helpt vast bij het liften.

In de baai liggen zeilbootjes en visserskotters voor anker in de zon, een lieflijk tafereeltje. Gek op bootjes, vooral de oude, roestige. Wil nog wel eens een jaar op een oude zeilboot wonen en iedere nacht inslapen met klotsend water en het geluid van tikkende tuien.

In het dorp veel ateliers. De lichtval hier en aan de hele westkust doet denken aan de Lofoten of zuid-Frankrijk waar Vincent van Gogh en consorten hun werk deden. Hier inspireren bergen, baaien, kastelen, luchten en Schotse hooglanders. Een prachtig kunstwerk vind ik een schilderij van een landkaart met hoogtelijnen en een enorme kop van een Schotse hooglander er doorheen.

Ik neem plaats op het terras bij Ceilidh Place waar ik eerder afsprak met Peter en Paul. Het terras baadt in de zon en het is gezellig druk. Ik heb een eigen picknicktafel. Als er een kerel met immense rugzak over het terras struint, nodig ik hem uit aan tafel. Het is Matt van 57. We hebben meteen een band want we dragen beide een Garmin InReach mini 2 zodat onze achterban weet dat we in orde zijn.

Matt loopt de Cape Wrath Trail en twijfelt wat te doen. Hij moet een keer terug voor werk en vanaf de vuurtoren aan het eind van de trail is dat een uitdaging. Ik nodig hem uit om een Munro samen te beklimmen waarna hij helemaal begint te glimmen. Hij heeft meer dan duizend kilometer door Schotland gehiket maar nog nooit een Munro beklommen. We proosten en gaan morgen om tien uur op pad.

Matt is een mooie kerel boordevol verhalen. Hij woont in zuid-Engeland, ongeveer een mijl van het prachtige Dorset waar ik een kusttrail liep. Hij heeft in het verleden veel met paarden gewerkt als trainer. Hij zwaait af voor een fish en chips en ik loop terug naar de camping waar ik met een tweede expeditiemaaltijd van de zonsondergang geniet die adembenemend mooi is.

Morgen de dag van Am Faochagach, de tongtwister.