Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

16 april. Dag 20.

Na een overnachting op misschien wel de mooiste kampeerplek in mijn leven, gaat datzelfde leven door. Ik wurm me uit mijn slaapzak en start de brander. Ik heb net genoeg water om een expeditiemaaltijd van Expedition Foods te maken. Mijn dag start met Green Thai Curry.

Terwijl ik naar golven staar en zeemeeuwen die daarboven hangen op thermiek, smikkel ik mijn maaltijd. Gisteren liep ik een pad van 5 kilometer om hier te komen. Nu ga ik een kompasstandje trekken om hier weg te komen. Vokgens Kevin is het simpel: Gewoon over een hek klimmen, dat kun jij wel. Gaat inderdaad vrij aardig en via heerlijke heidehellingen met zicht op de baai loop ik terug naar Kevin.

Precies vijf kilometer is de droombaai van hun voordeur verwijderd. Ik drink een kop koffie en ram dan zoveel mogelijk maaltijden, ontbijtjes en sportrepen in mijn tas. Ik ben topzwaar als ik vertrek maar kan weken vooruit.

Kevin heeft een heerlijk gezin en afscheid nemen kost geen moeite. Ik zie ze wel weer. De oudste gaat met school op kamp onder het motto ‘no phones’. You gotta love it!

Kevin vraagt of hij me af moet zetten, maar mijn verplaatsing is mijn probleem, of beter: uitdaging. Topzwaar loop ik de landtong af richting vaste land maar al snel heb ik een lift. Een ouder stel wil me eigenlijk laten staan want ze hoeven alleen maar naar de hoofdweg drie kilometer verder. Dat is met mijn foodsupply een lift uit duizenden. Elke meter hiken is er één teveel.

We kletsen gezellig en voor ik het weet sta ik aan de hoofdweg bij een museum dat Russische oorlogsschepen uit de 2e wereldoorlog staat zien. Het is dicht. Dat merkt het stel uit de eerste auto die voorbij komt ook. ‘Stap maar in, we rijden rechtstreeks naar Ullapool’. Precies waar ik moet zijn.

Het is een heerlijk stel. Zij rijdt. Veilig. Hij heeft twee boeken geschreven en wil van mij alles over de Nederlandse boekenmarkt weten. Hij schreef een geschiedenisboek en een boek over een oud-oudoom die als brandweerman stierf in de oorlog.

Leuk is zijn opmerking dat lifters aan bijgeloof doen. Het is zo herkenbaar wat hij zegt. Linkerduim of -rechter, rood jasje of blauw, grote of kleine rugzak, lopen of stilstaan, zielig kijken of blij. Veel herkenning en heerlijke conversaties.

Halverwege mijn rit een app van Kevin dat één sok van me is achtergebleven in zijn residentie. Ik ben dan al bijna in Ullapool en zeg hem de sok aan de haard te hangen met kerst. “We’ll do!’, krijg ik terug.

Het stel zet me in Ullapool af in het centrum en ze rijden enigzins om. Ik dank hartelijk en loop verder. Een aantal jonge knullen io mijn pad. Ze wijzen me de beste pub. Tijd voor een biertje en het schrijven van mijn dagboek. Leuk, ik spreek de jongens aan als lads en in de pub een oude man die oppert: ‘He boy, how are you doing?” Leeftijd is betrekkelijk.

Een leuk gesprek on de pub met een stel dat boven Inverness woont aan de oostkust. Ze vertellen dat daar nauwelijks midges zijn en dat het veel minder regent. Ze doen een aantal mooie wandelingen hier en enkele lagere topjes.

Dan moet ik weg. Ik ben naar Ullapool gelift voor een ontmoeting met mijn Ierse liftgever Peter en zijn vriend Paul. Ze willen een aantal afgelegen Munro’s beklimmen en mij op sleeptouw nemen. Ik word verwacht bij Ceilidh Place, een hippe bar, waar ze me oppikken.

Het blijkt maar 100 meter te zijn van mijn pub The Arch Inn. Aansluitend aan de bar hebben ze een boekhandel. Ik struin er doorheen en druip kwijlend af. Ik wil hier ieder klimboek, reisboek, Munroboek kopen. Wat een rijkdom vergeleken met de top 60 bij de Bruna en AKO. Er is één hele kast die ik zo onder mijn arm zou meenemen.

Niet veel later komen Peter en Paul binnen. Ik heb aangeboden verder te liften naar Olkny Bridge waar Paul woont. Het is een verlaten oord langs een weg naar niemandsland. Ik ben er van overtuigd dat ik er zo naartoe lift, maar zij zijn minder overtuigd van mijn kwaliteiten. Ik denk ook dat ze zin hebben in een biertje want na ferme handdrukken en highfives drinken we een pint.

Peter is een heerlijke Ier met ontzettend veel humor en een zeer aanstekelijke lach. Zijn vrouw is naar huis gereden na hun vakantie en hij wil nog wat Munro’s baggen. Zijn vriend Paul is een aimabele, charismatische kerel en meteen zijn we een fijne drieeenheid. Wij gaan lol hebben en bergen beklimmen.

De rit naar het huis van Paul is 40 mijl via steeds kleinere wegen. Hoe noordelijker je komt, hoe meer ze op asfalt hebben bespaard. De twee voorin lullen non stop en vertellen me alles over de natuur en de omgeving. Veel dingen interesseren menigmaal niet, maar deze kerels zijn zo gepassioneerd dat ik aandachtig absorbeer.

Als een een groene oase zie, weet ik nu dat het om limestone gaat. Daar groeit gras beter. Er zijn hier stukken waar wetenschappers zich 15 jaar over gebogen hebben. Hoe kan het dat hele lagen van jongere sedimentlagen zich onder oudere lagen bevinden? Hier heeft een wereldschokkende constatering plaatsgevonden dat de oudste steenlagen 1,2 biljoen jaar oud zijn en de hele scheppingstheorie is hier onderuit gehaald. Het wereldbeeld kantelde hier op dit korte stukje kustlijn dat volgens Peter het meest dramatische ever is.

Ruim twee weken geleden ging ik solo op avontuur en nu zit ik in de auto met twee heerlijke kerels om twee dagen samen te klimmen. De Ier Peter sprak ik kort op een berg, liftte met hem en nu gaan we samen bergen aanvallen en whisky drinken.

Want dat is wat we doen als we bij Paul zijn. Goddelijk eten, want Paul houdt van koken, en whisky drinken. Hij heeft een ovenschotel gemaakt van allemaal lompe stukken groente met pasta. Ik ben al aardig wat gewicht kwijt dus ik vreet me vol. De wijn vloeit rijkelijk, er wordt gelachen en afgetopt met whisky.

Paul en Peter zijn al 30 jaar vrienden en klimmen ieder jaar samen via hun gemeenschappelijke klimvereniging. Ze hebben beide alle Munro’s afgetikt. Ze woonden beide in Rugby waar de sport werd uitgevonden. Volgens beide is Rugby a fine place to leave, versus live. Omdat je snel naar de oost- en de westkust kunt en mooie plekken kunt exploreren. Paul is daar verder in gegaan en heeft net dit heerlijke huis in Schotland gekocht. Gewoon omdat je maar één keer leeft. Voor het avontuur. Zijn huis ligt idyllisch, alleen, in het groen en een rivier loopt onderlangs. Het hele huis is voorzien van grote ramen met uitzicht op de hellingen rondom. Achter het huis een chevy met een jonge kerel die drie keer per dag uitrukt om voor de net geboren lammeren te zorgen. De tulpen bloeien, de vogels fluiten, de houtkachels branden, ik heb een kamer met een fris tweepersoonsbed. Ik had dit nooit kunnen verzinnen. Dit is een oase in de hemel.

Waarom heet het huis dan toch plentiful slaughter? Ik weet het wel. Ik startte mijn lift met Peter op een kerkhof. Toen ik hem bij puur toeval ergens tegenkwam, was het op een kerkhof. Dit huis staat naast een kerkhof. Het klinkt morbide, maar alle signalen wijzen erop dat ik morgen een heerlijke klimdag ga hebben met deze twee goedlachse kerels.