Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

31 maart. Dag 4. 22,9k. Gulvain 987m

De avond buigen we ons over kaart en Munrobijbel. Wat is een fijne Munro die Jenny – in vakantiemodus – en ik, samen kunnen doen? Jenny wil me steunen deze week en wil met name helpen de afgelegen stakkers af te tikken. We ontdekken Gulvain, een afgelegen solistische Munro met een hele lange gestage aanloop.

Na het ontbijt rijden we 20 minuten naar het einde van Loch Eil waar we de auto parkeren op een parkeerplaats, of beter: in een plas. De getuigenis van een bloody wet week.

De tocht van vandaag zal ongeveer 21.5 kilometer zijn. We volgen een lange landrovertrack die ons van de weg af naar het noorden voert, de binnenlanden in. Om de paar honderd meter loopt een stroompje over de weg en moeten we halsbrekende touren uithalen om droge voeten te houden.

Mij interesseert het eigenlijk geen drol en dus loop ik al een week met natte voeten rond getuige ook de muffe odeur in onze hotelkamer waar overal natte sokken hangen. En natte broeken. En natte jacks. En natte shirts. En natte rugzakken. En natte wanten. En natte mutsen. En natte buffs. En natte donsjacks.

Jenny wil géén natte voeten en heeft voor 28 pond waterdichte kousen gekocht. Einde dag zijn de sokken daaronder nog steeds droog – zegt ze… Ik moet ruim zes uur lang aanhoren hoe geweldig haar kousen zijn. Het tekent de sfeer, we vinden niks leuker dan elkaar de hele dag voor rotte vis (mijn voeten) en erger uit temaken. Ik ben Saskia en zij is mevrouw Chantal, maar zoals Jenny poneert: what happens on the mountain stays on the mountain. En zo is het.

De lange aanloop voert ons over zes kilometer door een prachtige vallei naar onze berg. Naast ons stroomt permanent de idyllische stroom die constant uitnodigt te badderen ondanks de vermoedelijke kou.

We passeren een verlaten gebouwtje dat ik direct als slaapplaats kwalificeer. Iedereen heeft er zijn rommel achtergelaten onder andere een oude typemachine. Jenny schiet een foto: Jan werkt aan zijn blog.

Niet veel later verlaten we de vallei en klimmen via een rib onze berg op. De ondergrond is voornamelijk geel gras en bogs. Natte meuk, zou Jenny vast zeggen. De klim is direct steil en blijft dat ook tot we ergens boven op meer rotsachtig terrein komen. We zigzaggen uur na uur en er lijkt geen einde aan te komen. Dat wordt ook beaamd door een stel dat naar beneden komt, twee van de drie wandelaars die we vandaag tegenkomen.

Via een rotsachtige ondergrond komen we op een voorlopige top met een cairn. Een highfive. Voor ons zien we de echte top, met daarachter de echte top. Zo gaat het vaak met klimmen, je denkt dat je er bent want je hoeft immers nog maar 1.200 meter in afstand, drie rondjes atletiekbaan, maar dat zegt dus niks over hoogtemeters en duur…

Jenny vindt het prachtig. Ze gaat hier foto’s maken en wat eten en maant me mijn ding te doen. Het gas gaat erop. Eerst even naar beneden en dan naar de eerste top.

De pootjes doen nog pijn van gisteren toen ik er twee rende maar het lichaam is adaptief. Als ik in bed lig, zie ik de lining op de spieren terugkeren.

Ik passeer de eerste top en stuit op een kerel die er al 250 Munro’s op heeft zitten. We wisselen wat informatie uit over de route en doorrr…

Ik daal af via een technische route vol keien en kom op een smalle graat. Geweldig, het is een keerkring met links witte pluiswolken en rechts… niks. Ik meander over de graat en kan links de wolken bijna plukken als suikerspinnen.

Na de graat volgt de finale klim naar de hoofdtop. Inmiddels loop ik volledig in de wolken en begint het te regenen. Het is droog volgens de Schotse weerberichten, dus het regent. Topfoto. Jasje aan. Koud. Rennen.

Ik ren non stop de top af, de graat over, de voortop op en af en achter Jenny aan. Ze is al halverwege de afdaling samen met de andere Munroist. Ik spoed me maar dit is een afdaling die zich niet leent voor snel dalen. Te steil, te nat, teveel stenen, te onregelmatig. Desondanks maak ik aardig snelheid met maar één glijpartij en dus natte kont.

De kerel heeft nog fijne tips voor de moeilijkere Munro’s. Hij maant me een gids te huren op Sky of me bij een groepje te voegen. Ook geeft hij me de tip contact te zoeken met lokale fjellrunners. Hier in Fort Wiliam liggen wel gegevens van runners die mooie ultraroutes hebben samengesteld die wel 20 toppen aan elkaar knopen en ze kennen het terrein. Ik ga zeker wat runners contacten voor gezamenlijke tochten.

We laten de man en rammelen samen de zes kilometer terug naar de auto. Ik hoef maar zes keer te horen hoe waterdicht de sokken van Jenny zijn. Het is dat ze zo lief voor me is, de mooiste foto’s maakt, geweldige filmpjes maakt en mijn biertjes bestelt en haalt en me het hele land rondrijdt…

Jenny, je bent een schat.
We did Gulvain! Hooah!