Twee Munro’s rennend, de tijger is uit de kooi

30 maart. Dag 3. 27,4k. Meall na Teanga 917m en Sron ‘a Choire Chairbh 937m

Jenny zet me vanochtend met haar bolide af bij Laggan Locks, een sluis in het Caledonian Canal. Ik kan daar naar de andere oever en dan via het gehucht Kilfinnan twee Munro’s aanvallen. Jenny neemt lekker een dag voor zichzelf, ze heeft immers vakantie.

Toeterend rijdt ze weg als ik de sluis oversteek, en al snel in een dribbel door Kilfinnam kom. Ik heb goede moed, het weer is een stuk prettiger ondanks laaghangende bewolking. Met de oortjes in luister ik mijn playlist als een formeel ogende man in hesje me aanhoudt en zich verexcuseert voor het storen. Hij is supervriendelijk en waarschuwt voor bosbouwwerkzaamheden. Gewoon een beetje uit de buurt blijven. Ik ben vandaag in racemodus, ik knal er wel omheen.

Niet veel later ben ik er al voorbij en knal ik rechts via een single track het bos in. De splitsing is gemarkeerd met een bord. Daartegen twee stokken met een schedel erop. Morbide aanblik, Schotse humor. En doorrr…

Er volgt een lange geleidelijke klim tussen de twee Munro’s die ik vandaag ga baggen. Ondergrond bestaat uit veel gruis en losse stenen. Ik kan eigenlijk blijven rennen tot ik in een zadel aankom gemarkeerd door enkele stalen buizen die uit de grond steken.

Twijfel, eerst de rechtse, of eerst de linkse? Eerst maar de rechtse die makkelijker is. Succesbeleving geeft energie.

Via een zigzaggend bergpad win ik razendsnel hoogte. Na 1.40 uur sta ik op de top. Ruim 900 meter geklommen, eindigend over een grasgraat met rechts een corniche van overhangende sneeuw. Meteen is duidelijk dat je daar niet moet gaan, want als je gaat kegel je honderden meters de diepte in. Blij dat ik voor die gevallen de crampons van Edelrid bij me heb die Surviking voor me heeft geregeld. Surviking is specialist in trektochten in Scandinavië en weet wat nodig is op dit terrein.

Vandaag is het weer beter dus ik maak bij de cairn een topfoto met de Schotse vlag die Jenny voor me gemaakt heeft evenals de topvlag van de NKBV. Toch waait het flink en ik besluit vanavond met een ragfijn koord beide vlaggen aan elkaar te verbinden en dan het koord aan de trailrunrugzak te knopen. Zo hoef ik de vlaggen nooit meer te zoeken, met koude vingers tot gevolg en ze kunnen niet wegwaaien. Gaandeweg ontstaan je routines. Tenslotte maak ik een filmpje voor vriend Alexander. Hij steunde me in september toen ik 1.001k ging rennen maar niet kon starten vanwege een kaakonsteking. Hij kocht een zweetkilometer en daarom heb ik deze berg aan heb opgedragen.

Gauw verder want ik ben bezweet van het rennen en de kou krijgt vat op me. Ik ben een sterke daler en met mijn topmuiltjes van Hoka en mijn nieuwe poles jank ik in tien minuten via het zigzagpad terug naar het zadel.

Een korte lunch met een reepje van BYE! Nutrition en even de stilte laten inwerken. Vergezichten van kale Munro’s die parabolisch uit het landschap oprijzen en geen enkel teken van beschaving. Tot hier nog niemand gezien behalve de bouwvakker vanochtend. Het geeft te denken. Het geeft verantwoordelijkheid. Ik heb niet de illusie dat ik in geval van nood veel aan andere wandelaars heb, maar je moet hier gewoon geen fouten maken. Het is de reden dat ik ondanks het stabiele weer mijn hardshell jack, regenbroek, handschoenen, buff, paracetamol, satelliet-apparaatje en sporttape bij me heb. Met het laatste kan ik een gebroken enkel of pols spalken met een van mijn poles. Eén keer goed bij stilstaan en daarna ontspannen rennen.

Dat is precies wat ik doe. De tweede Munro biedt een iets minder begaanbaar pad dat gekenmerkt wordt door natte blubber, bogs, graspollen, heide en slijmerige substanties waar mijn groene Hoka’s tot over de enkel in verdwijnen. En doorrr…

Via een tweede zadel kom ik op de topklim die zigzaggend naar een graat leidt. Wolken vliegen in flarden om de kop. Het ene moment is alles kraakhelder, het andere moment kun je slechts tien meter zien en is het klam en koud. Mijn telefoon houdt ermee op, de kou eist zijn tol.

De graat is vlak, een stenenpad door graslanden met in de verte een cairn. Ik kan veel rennen en soms gluur ik links van me het dal in naar Loch Lochy waar ik vanochtend startte. Ik draag de berg op aan Jenny die me deze week steunt en waardoor ik een behouden en gezellige startweek heb. Na enkele topfoto’s gaat het gas nu echt open. Ik daal de 1.230 meter non stop af om na exact 3.42 uur weer op het pad te landen dat langs het meer loopt.

Er stond 7 a 8 uur voor deze tocht. Ik ben happy. Mijn lijf houdt zich goed en zakt in de inspanning. Zelfs de voet waarmee ik deze week bij de fysio was weert zich kranig. Ook mijn uitrustingstukken functioneren één voor één naar verwachting. Vandaag het lijf een eerste echte trainingsprikkel gegeven. Wat me positief stemt is dat ik twee keer zo snel ben als het boekje. Het geeft een indicatie van mijn actieradius en hoe snel ik uit de problemen kan zijn als het weer omslaat. Het is fijn te constateren dat je in een kwestie van uren weer in relatieve veiligheid kan zijn. Als ik straks de hogere en moeilijker toegankelijke gebieden ga aanvallen, weet ik waar ik sta.

Er is inmiddels ook iets van een strategie ontstaan. Zoek een centrale stad of dorp en parkeer daar je tent op camping of in het wild en dan met je lichtgewicht rugzak zoveel mogelijk toppen baggen. Wat overblijft doe ik in meerdaagse tochten met alle bepakking.

Ik eindig mijn tocht van vandaag langs de oever van Loch Lochy. Via de Great Glen Way loop ik richting Fort Wiliam in de hoop daar een lift te pakken. Jenny bood een lift aan maar ze moet lekker genieten van haar vrije dag.

Ik passeer Cunes maar daar gebeurt niets. Dan draai ik een geasfalteerde kleine boerenweg op. Ik verwacht niks en loop door richting Gairlochy als een camper me achterop komt. Het is een ouder stel dat me zojuist zag vanaf de e-bike. Ik zei vriendelijk gedag en hij was vroeger ultraloper. Ziedaar de link. Ik mag achterin de knusse hippycampus stappen en we kletsen honderduit. Ze komen uit zuid Engeland en reizen hier vier weken rond. Ze hebben dubbel goed nieuws. Er is een bierfestival in een pub in Fort Wiliam en… morgen wordt het nog beter weer. Het eerste slaan we over, van het tweede gaan we genieten morgen.

Vandaag was een goede dag. Als ik mijn gegevens upload naar Strava krijg ik de vraag of het een fietsrit was. Ging ik zo hard? Morgen nog beter samen met Jenny die de dag eindigt met een miniflesje whisky Loch Lomind Original single malt. Proosten op het succes tot nu toe.

Wordt vervolgd… 278x