Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

28 maart. Dag 1. 13k. Ben Chonzie 931m

De vlucht met KLM is voorspoedig, maar als je EasyJet alias een bananenairline gewend bent, kan dat niet anders aldus mijn Schotse buurvrouw.

Ze is net van Rome via Venetië naar Amsterdam gereisd en al vanaf 5 uur in de weer. Samen drinken we een glas rode wijn en delibereren over de Munro’s. Ze vertelt dat Ben Macdui de haunted mountain is. Veel hikers zien de schim van een oude grijze man in de mist en horen voetstappen naast hun tent. Ik bedank haar voor de bemoedigende woorden. Ook drukt ze me op het hart de Bothy Bible te kopen, een klein boekje met alle schuilhutten in de Highlands.

Na een stuiterlanding word ik in de aankomsthal opgewacht door vriendin Jenny die staat te juichen met een Schotse vlag in haar handen met Munro Mission 2023 erop. Na een bearhug spoeden we ons naar de auto en daarna hotel.

Het is fijn elkaar weer te zien. Jenny maakt er een traditie van de eerste dagen van mijn avonturen erbij te zijn. Ook nu heeft ze een week genomen met de intentie mij te steunen. Met kaarten en boekjes op het bed maken we het plan om een aantal van de wat afgelegener Munro’s in het zuiden te gaan aftikken omdat we daar met haar bolide makkelijk kunnen komen. We beginnen morgen met de Ben Chonzie die het dichtst bij Edinburgh ligt, in zijn eentje.

Na een traditioneel Scottish breakfast – zonder bloedworst – rijden we links naar het westen. Jenny wil een korte stop maken bij de Kelpies, twee immense paardenhoofden van 30 meter hoog. Kelpies waren wezens met de kracht van wel honderd paarden, en dat heeft de kunstenaar Andy Scott geïnspireerd tot het maken van deze beelden. Ieder paardenhoofd is gemaakt van 300 ton staal en toch heeft het in 2013 maar 90 dagen gekost om de beelden te maken. De hoofden staan symbool voor de Keltische mythologie en de rol die paarden in de geschiedenis van Schotland hebben gespeeld. We dwalen er omheen en zijn onder de indruk van deze prachtige kunstwerken ondanks de regen.

Want regenen doet het vandaag conform het Schotse adagium it is a wee bit moisty. Zowel vandaag, als morgen, als overmorgen, als daarna is er meer dan 90 procent kans op regen en dat is als je een stukkie klimt al snel natte sneeuw.

We rijden dan ook in de regen over barslechte Nwegen met talloze vorstgaten. Ik ben blij dat Jenny al jaren door de UK rondrijdt en geen moeite heeft met deze omstandigheden.

In het gat Crieff halen we lunch waarna we via een klein weggetje de voet van onze eerste berg bereiken. De Ben Chonzie is de eerste Munro van de Munro Missie en met de toepasselijke naam Mossy hill is het een natte, en in de volksmond wellicht saaiste Munro. Hij biedt een top die uitkijkt over de omringende met heide begroeide hellingen.

We parkeren bij twee cottages en gaan vol goede moed op pad voor de klim van 13.5 kilometer en 710 hoogtemeters naar de top van 931 meter.

Het begint goed als we bij het eerste klaphek de vraag krijgen uit te kijken naar een rode iPhone die iemand verloren is. We turen in het rond maar helaas geen sexy telefoon voor ons.

De klim start met een landrover track en lijkt daarmee in eerste instantie een makkie. Als we hoger komen moeten we links aanhouden over een single track. Er ligt dan inmiddels aardig wat sneeuw en ijs. Als we op de topflanken komen ligt er inmiddels veel sneeuw. De wind wakkert aan en raast ons van rechts in het gelaat. We hebben beide een halfrood gezicht en mutsen, buffs en capuchon gaan op. Dan brengt de wind een fijne ijsregen mee die ons zandstraalt en onze jacks en regenbroeken volledig doorweekt en op de proef stelt (dank Cortazu respectievelijk Rab & GEARPOINT). De wind trekt verder aan naarmate we de top naderen en het begint inmiddels aardig op een poolexpeditie te lijken. We houden boven heel kort halt achter een muur die tegen de wind is opgesteld. We trekken donsjacks en fleeces aan en extra handschoenen mutsen. Beide hebben we inmiddels zulke stijve en koude handen dat ritsen bijna niet meer te bedienen zijn en handschoenen bijna niet meer aan te krijgen. We moeten snel door en al armenzwaaiend probeer ik iets van warm bloed en daarmee gevoel in mijn koude klauwen terug te krijgen. De wind en ijsregen hebben we nu vol in het gezicht en gezichtsbescherming is een must. We volgen al heel lang de voetsporen van een vent die ons voorging maar in de whiteout verliezen we in een moment van onoplettendheid het pad dat we verruilen voor een ander pad. Uiteindelijk komen we op de sneeuwgrens terug op de route van de heenreis. We joggen bergaf om weer wat warmte in onze donders te krijgen. Wat startte als een regenachtige saaie Munro had opeens alle elementen in zich voor een spannend (arctisch) avontuur, sprak hij liggend op bed met talloze druipende kledingstukken om hem heen. We constateren dat je hier verrekte goed moet weten wat je doet en de omstandigheden serieus moet nemen. En dan nog kan je snel in de problemen raken. Gelukkig ben ik volgens Jenny The lean mean Munro machine.

Jenny vertelt dat ze in de regio bothy’s hebben afgebroken na wat ze het zwaarste ongeluk in de Schotse bergsport noemen, het Cairngorn plateau disaster. In 1971 liepen twee begeleiders met zes studenten uit Edinburgh in de bergen. Toen een blizzard hen overviel keerden ze niet om maar besloten door te lopen naar een bothy. Ze vonden hem niet en vijf studenten en de assistent-begeleider vroren dood na twee nachten in de storm. Sindsdien worden hutjes weggehaald zodat mensen zelfs niet in de verleiding komen om teveel risico te nemen. Het heeft tot veel discussie geleid in de zin van beter één schuilplek dan geen. Doe mij maar een bothy op zijn tijd, zeker met het weer van komende dagen.

Mossy Hill alias Moisty Hill in the bag!
281 te gaan!