Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

27 maart. Dag van vertrek.

Gisterenavond een kleine afscheidsborrel met een paar vrienden, mijn zusje, vader en zijn vriendin.

Bijzonder is dat Aiko er is, een ultraloper die ik nauwelijks ken. Een jaar na mij volbracht ook hij de Marathon des Sables en ook hij heeft het logo laten tatoeëren. We delen verhalen en maken een foto. Leuk om je vrienden samen te zien tijdens een intieme borrel en iedereen nog even goed te spreken. Het vervult.

Tegelijk maakt het eenzaam. Ik ga er weer een half jaar uit en ik weet dat het na iedere expeditie moeilijker wordt om terug te komen. Iedere keer raak je iets verder verwijderd van alles en iedereen. Ragfijne draden van het web dat je verbindt, verdwijnen.

Het is geen belemmering om te gaan. Dit is een roadtrip zoals je terugleest in het boek ‘On the road’ van Jack Kerouac. Twee jongens reizen door Amerika en Mexico, ze belichamen vrijheid en zetten zich af tegen de maatschappij. Uit dit boek komt de mooie quote die ik vandaag – vertrekdag – adem: I was surprised, as always, by how easy the act of leaving was, and how good it felt. The world was suddenly rich with possibility.

De dag verloopt in een waas. Laatste dingen blijven komen, een oneindig lint van actiepuntjes dat eerder langer dan korter wordt. Vriendin Jenny appt me uit Schotland: Er komt een punt dat je er gewoon een streep onder moet zetten en door moet gaan. Het ontvouwt zich wel. Als buitenstaander heb je wellicht geen idee hoeveel er komt kijken bij projecten als deze. Het is bijna een poolexpeditie die voorbereiding tot in de details vereist. Zij weet dat. Ze heeft zelf talloze meerdaagse races gedaan. Er komt een moment dat je gewoon op weg gaat met je gear en dan moet je het daar mee doen.

Dat gezegd hebbende stuur ik haar een app of ze in Edinburgh een paar poles voor me kan regelen. Ondanks veel trekken is Black Diamond niet in staat één paar poles te leveren. Ik heb speciaal voor 80 euro ruimbagage genomen vanwege mijn poles en moet nu poles aanschaffen in Schotland. Het wordt daarmee de grootste financiële tegenvaller en het duurste paar poles dat ik ooit gehad heb. Ik ga er intens van genieten. Hoop dat Jenny Leki’s op de kop heeft getikt.

Met mijn vader een kop koffie drinken. Ik leg uit dat dit een groter avontuur is dan eerdere, maar vooral ook anders. Naar Santiago ren je in een rechte lijn via civilisatie. Met een actieradius van 80 kilometer per dag kom je altijd wel een hotelletje tegen of een winkel.

Nu heb ik het gevoel dat ik een groot gitzwart kratermeer spring. Er liggen 282 toppen in. Er is geen route. Er is geen vooropgezet plan. Ik kan alle kanten uit. Het is totaal onvoorspelbaar en -planbaar. De Munro Missie is daarmee de oprechte belichaming van avontuur. Een open begin, een open pad en een open einde.

Mijn vader is nuchter: Ik heb je leren zwemmen, dat is het enige dat je hoeft te doen, en dus komt het goed. Vriend Jan die twee jaar de wereld rondfietst leeft heel erg mee vanuit Verweggistan en komt daar overheen: Jump and the net will appear.

Tevens doet hij me een adres aan de hand op het eiland Sky waar ik heel welkom ben: ‘Sure tell your pal to look us up and a dram and warm welcome awaits, we actually bought that old cottage and are in the middle or stripping it out but it is a long term project as was very damp and rotten.’ Ik herken de Schotse gastvrijheid en ik ga er zeker langs en een dag klussen aan een oude cottage op Sky. Het hoort op mijn CV.

Met mijn vader analyseer ik het aanstaande avontuur. Het is zo desolaat dat je het eigenlijk met twee moet doen of met een supportteam. Ik doe het solo en de logistiek zal de grootste uitdaging worden, zorgen dat ik iedere avond iets te eten heb. Gelukkig ben ik – net als mijn vader vroeger – heel goed in het spel dat liften heet. Hij liftte al op jonge leeftijd door Zuid-Italie net zoals ik dat met vrienden deed in Scandinavië en de Alpen. Dit wordt een dynamisch spel van toppensnellen en liften en beide beheers ik op zich.

Tenslotte ben ik een pleitbezorger van het devies ‘begint eer gij bezint’, zoals ik net in een epistel schreef voor mijn hoofdsponsor AP Support. Als je alles tevoren wil uitdenken en plannen dan komen veel missies niet van de grond. Soms moet je in het diepe springen en gewoon een groots en meeslepend avontuur aangaan. Daarna kun je bijsturen, hulp vragen en bezinnen. Als je maar goed voorbereid bent en dat ben ik.

Ik heb fantastische partners en daardoor de beste uitrusting die ik me kan wensen. Zo heb ik de fantastische muts van Elly die me op 282 toppen warme oren gaat geven. Ook zal Coby, de buurvrouw van mijn vader, me vast weer elke dag volgen, waardoor ik me gesteund voel.

Vrienden adopteren ondertussen bergen via de website met als summum Riny die een Munro adopteert met de welluidende titel ‘tepel van de maagd’. De blog zal worden ‘avonturier bestijgt tepel van de maagd’.

Inmiddels ben ik ingecheckt en door de douane. Ik kneep hem nog even. Ik werd uitgebreid gefouilleerd en daarna werd mijn tas uitvoerig op drugs gecontroleerd en dan met name de nieuwe powerbank die ik net van Facebookbekende Yvo heb gekregen… Het zal je gebeuren! Maar de powerbank geeft oprecht power en niks anders.

Onderweg met een vriendin aan het converseren die de term diepzielduiken in de mond neemt. Het wordt de titel van mijn eerste dichtbundel. Sommige woorden zijn gewoon prachtig; denkbuien, bestaansverwondering, elixer en sapiosexueel. Allemaal dichtbundels te maken…

Ondertussen op het vliegveld van fijne partner BYE! Nutrition het bericht dat een paar honderd sportrepen op de post zijn naar mijn basecamp in Schotland. Derek Jan van Xfood.nl was op mijn borrel gisterenavond en drukte me op het hart dat er tientallen expeditiemaaltijden en -ontbijten van ExpeditionFoods onderweg zijn en vandaag of morgen in Schotland landen. Fijn als partners zo snel schakelen.

Ik besluit mijn verblijf in Nederland met een prachtige quote vande Italiaanse schrijver Paolo Cognetti: ‘Een schrijver is een avonturier, een ontdekkingsreiziger, al is het maar van de kleine wereld om hem heen. Houd dus vooral het vuur van avontuur brandende en blijf het leven verkennen.’ Ik ben onderweg en net als voor mijn hardlooppelgrimage naar Santiago beloof ik plechtig iedere dag te bloggen en verslag te doen van mijn voortgang. Vooral als ik de tepel van de maagd te lijf ga…

Wordt vervolgd… 282x