Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

De afgelopen maanden waren druk. En dus is het kupke vol. Dan ontstaat het volstrekt logische idee om de Dutch Coast Utra Trail by Night te doen, 75 kilometer buffelen over het Hollandse strand van Den Helder, een kompasstandje naar beneden.

In de muddag heb ik een businesslunch waar ik moet pitchen. En ik moet bijtijds weg vanwege mijn urenlange treinrit van Nijmegen naar Den Helder. Niet één, niet twee, maar drie mensen melden me dat ze dit soort afstanden met de auto doen. Ik snap t. Voor niet sportende of minder sportende mensen is het lastig te begrijpen dat zo lang rennen ontspannend kan werken. De dame die een poscast opnam over mijn hardlooptocht naar Santiago zette er de begeleidende tekst bij: Ik heb mijn hele leven nog nooit zoiets gehoord.

En toch… hardlopen is een ritmische repeterende beweging die het brein sust. Je bent letterlijk aan het aarden. In mijn geval vloeien prikkels af en alles komt weer puur binnen. Geef me een compliment en ik barst in janken uit. Nu alleen mijn coach nog overtuigen die vindt dat ik dit in mediteren moet vinden omdat hardlopen een adrenalinerush en -verslaving in de hand werkt. Onzin, ik word er kei-zen van.

Na mijn wereldreis loop ik tegenover station Den Helder het hotel restaurant binnen waar de voltallige crew zit te eten. Even handen schudden en Ton feliciteren die vandaag jarig is. Leuk cluppie mensen dat dit al jaren doet, een knus loopje.

Ik werk een gigantisch bord frites weg als loopmaatje Inge zich meldt. Altijd gezellig en we gaan het eerste stuk samen oplopen. In de trein hadden we al appcontact en meldde ik dat ik een tafel zou reserveren en een fles Bordeaux. Eerder liep ik met ander loopmaatje Sabine van Kampen naar Dieren en dronken we een miniflesje wijn aan de kade in Zutphen om na drie minuten totaal onderkoeld op te breken en gauw weer te gaan rennen. Lopersgekte, ik hou ervan.

Dat gaat direct verder als we gestart zijn. ‘Tering Jantje wat is het druk!’, krijst Inge. We zijn inderdaad met 100 verdwaalde lopers in een verder verlaten nachtelijk Den Helder. Op terrasjes enkele rokers die verwonderd kijken naar deze bonte stoet van kleurrijke tot de tanden geoutilleerde loopdwazen. Ze roepen nog net niet: ‘Ze hebben hem al hoor!’ Eenmaal Den Helder uit gaat het hele peloton de dijk op. Totale paniek: moesten we de zee nou links of rechts houden? Wat had Sabine daarover ook alweer gezegd? Technisch parcours dit, 2 bochten in 50 kilometer, verders dynamisch rechtdoor.

We nestelen ons in een klein groepje ergens in de achterhoede en brullen al snel dat het veel te hard gaat met 6.16 en 6.36 waarna Inge acuut de rem erop gooit. Dat kan ook zijn omdat ze als een blinde aan het ronddolen is omdat haar bril steeds beslaat. Gelukkig hebben we de 2 bochten dan reeds gehad. Met een doekje moet ze om de minuut de condens verwijderen, is het dan gek dat ik die verrekte leesbril afhoud? Ik zie alles haarscherp in het leven.

Niet veel verder voel ik wat aandrang door mijn kom frites. We passeren een strandtent die ik verblijd met mijn stralende aanwezigheid. Na het toiletbezoek constateer ik dat mijn hartslag is gedaald van 179 naar 149 waaruit ik concludeer dat er een positieve correlatie is tussen aandrang en hartslag of juist een negatieve tussen kakken en hartslag. Afijn, hoe het ook zij, ik gooi het gas erop in de achtervolging op Inge, ik heb immers nu wat ruimte over. Met kilometers van 5.35 en 5.45 ben ik in een mum van tijd weer door het peloton heen terug op mijn plek. Dat doorlopen bevalt wel en aangezien Inge weer haar bril moet poetsen nemen we vooralsnog afscheid. Het kupke moest leeg en daar moet je wat voor doen.

Vanaf dat moment werk ik me gestaag door het peloton heen en haal tientallen lopers in. Van de een naar de ander stiefel ik door, steeds even herstellen in de slipstream en dan weer het gas erop.

Het is heerlijk loopweer. De verwachte gevoelstemperatuur van minus 4 is niet aan de orde en we hebben windkracht 1 a 2 in de rug. We hebben het eerder te warm want overdressed. Ik draag een zweetshirt, een functioneel shirt en een windstopper bodywarmer. De rugzak is zwaar want ik moet een weekend op een huis passen en twee honden dus heb extra kleding, werkspullen, een boek en een tandenborstel mee. Het maakt de training er alleen maar beter op.

Strandlopen is een aparte dimensie. Je worstelt je door de nacht naar een einder die maar niet eindigt. Rechts van je een zilveren plaat onder weerkaatsend maanlicht. Voor je een stoet van dansende lichtjes, een peloton van zich voortvechtende soldaten in de loopgraven van het Hollandse duingebied. Je bent totaal in jezelf gekeerd in de lichtbundel van je hoofdlamp die ritmisch danst en je in trance brengt. Voetsporen van je voorgangers doemen op in je zone en verdwijnen achter je weer uit het licht. Ik zoek steeds het spoor van iemand met zelfde paslengte en geef me eraan over. Tussen de sporen duiken zeesterren zaagtanden en veren van zeemeeuwen op. Tweemaal struikel ik bijna over een kleine zeehond die me onschuldig aanstaart. Veel lopers maken foto’s, ik laat het, ben in hun domein. Dat gezegd hebbende irriteren de kollosale borden van Nijntje, een koe, een krokodil die tegen de duinrij staan. Waarom? Laat het strand het strand zijn, het is geen attractiepark. We zwijgen maar over de lichtshow die IJmuiden heet. Wij mensen kunnen goed verknallen, uitzichten, klimaat, de ontiegelijk lichtvervuiling van de kassen achter de duinen en de booreilanden.

Het wordt allemaal goedgemaakt door heerlijk geurende vrouwmensen die ik inhaal. Hoe doen zij dat? Zo fris en verleidelijk ruiken! Stuur mij het strand op en na minuten ruik als een bunzing in staat van ontbinding. Onbegrijpelijk… Note to self: uitzoeken.

Op 26 kilometer volgt de trap naar boven naar de verzorgingspost van Petten. Loopmaatje Christian won hier eens de 50k, hij sloeg gewoon de post over en liet de koplopers verbijsterd achter. Slim lopen is ook een kunst.

Vandaag moeten we allemaal de trap op en dan een stuk over het fietspad want er wordt gewerkt op het strand wat leidt tot drijfzand. We moeten er omheen en 1.250 meter over asfalt tot we rechts een paadje vinden dat ons terugbrengt naar het strand. Inmiddels wordt het steeds rustiger om me heen. De 25 is eraf. Ik heb een kudde lichtjes die me op gepaste afstand volgt en voor me eigenlijk geen hond. Er is één kerel die steeds om me heen loopt. We wisselen elkaar af op de kop, een vreemde spagaat van elkaar pijn doen enerzijds en anderzijds elkaar er doorheen slepen.

Mijn poten voelen inmiddels alsof ze gewisseld moeten worden, alsof er houtrot in zit, zesdehands-benen die naar de sloop moeten. Het zand is net na de post nattig en zompig en zuigt je erin. Je mag lekker kbieheffen en voelt je lendenen kreunen. Ik heb de hele Marathon des Sables minder pijn aan mijn poten gehad dan hier. In de Sahara zuigt zand niet. En het is er lekker warm.

Als je er 27 op hebt zitten met zware poten is 48 nog best ver. Eerst maar naar devolgende post op 50 en dat is maar 23 en dan is het nog maar 25. Lief appje van een vriendin om me te steunen. Ik raap wat kleurrijke vogelveren voor haar op. Dat gaat niet vanzelf. Ik buk als een bejaarde met een gebroken rug. En doorrr…

De laatste kilometers wurg ik erdoor met stuivertje wisselen met mijn mattie. Hij gaat kneiterlangzaam maar blijft wel doormalen. En steeds als hij een wandel doet, ga ik hem voorbij en wenk hem te volgen. Hij doet dat braaf. Kreunend. Even later herhaal ik het. Veel lichten van IJmuiden maar waar is die verrekte strandtent De Deining…?

Eindelijk na meer dan zes uur hobbelen is daar de oase in de hel. Uit ervaring weet ik dat de haard brandt, de koffie vloeit en iedereen lekker hangt, wachtend op auto’s, liften, bussen en treinen. Dat was precies waarom ik er nog 25 zou doen. Maar ik ben er klaar mee. De poten willen biet meer. Ik ga nieuwe halen. Weekend.