In de ban van de Barkley, de zwaarste en extreemste ultrarun ter wereld

Lezen is schrijven, schrijven is blijven. Zojuust een prachtig boek gelezen van de hand van schrijvende ultraloper Michiel Panhuysen over de Barkley Marathons ‘In de ban van de Barkley’, de zwaarste en extreemste ultrarun ter wereld, ofwel the race that eats its young. Het is de enige race ter wereld waar de inschrijfprocedure geheim is, je schrijft je niet in, de race vindt jou. In de 35 jaar dat de race bestaat, wisten slechts vijftien lopers te finishen. Je krijgt 60 uur de tijd om 5 loops te rennen en na 100 mijl te finishen door ‘de gele slagboom’ aan te tikken. Kijk ook de vermakelijke documentaire op Netflix.

Michiel geeft met zijn boek een mooi inkijkje in de strijd die extreme sporters met zichzelf aangaan. Het zal in de ogen van niet-sporters abracadabra zijn, maar als je zelf nog wel eens een eindje op je pantoffels gaat trailen, is het de oase der herkenning.

Michiel beschrijft de strijd tegen het ‘ik’ en ergens door een oog gaan ‘naar de andere kant’. Je leest over lopers die uit elkaar vallen, hallucineren en dagen- en nachtenlang grimassend door shitweer marcheren. Ik las ooit een mooi artikel waarin de term ‘embrace the suck’ werd gebezigd, het omarmen van lijden. Ik wil nog een keer een boek schrijven met die titel, naast zand ‘tussen je billen’, maar dat terzijde. Een van de finishers van de race inspireert door werkelijk overal het positieve te blijven zien; sneeuw maakt dat je voetsporen kunt volgen, hitte zorgt dat je het niet koud hebt, van regen spoel je schoon, een beetje dat kaliber.

Jared Campbell wist als enige drie keer te finishen. Ik kan me goed vinden in zijn woorden: “Het leven als ultraloper contrasteert nogal met het aangename leventje dat wij vandaag de dag leven. Het grootste deel van ons leven speelt zich af in een vrij gecontroleerde setting, airconditioned als het ware. Het is allemaal erg lief en zachtaardig. Mensen zoals ik hebben zo nu en dan extreme en spannende momenten nodig in ons leven. In een extreme situatie observeer ik mijzelf, ik ben elke keer weer benieuwd hoe ik reageer op die situatie. Dit soort momenten bepalen echt mijn leven. Evolution happens because of difficult situations. It’s not about getting in a bad situation, it’s about getting over it.”

Race organiser Laz merkt op over deelnemers: “They start thinking: I have done shit that I thought I couldn’t do before. They discover they have greatness in themselves that they did not know was there.”

Als je al niet in de ban was van extreem sporten dan raak je het wel van dit boek. Het inspireert mij voor mijn Schotlandmissie, maar ik heb ook meteen weer nieuwe dingen op mijn netvlies. De Barkley Marathons staat niet in die lijst, die heeft mij niet gevonden. Als generalist zou ik me nooit voldoende kunnen focussen op zo’n race en mijn kop is er simpelweg niet hard genoeg voor. Je moet wel uit heel bijzonder hout zijn gesneden.

Aan het einde van het boek komt pas het woordje fun naar boven. Daar heb ik veel mee, morbide humor verbroedert als je samen aan het afzien bent. Het is wel iets dat Geert en ik delen als we straks in regen en miezer met ons tentje in de blubber staan en alles nat is. Humor is dan het smeermiddel dat je op de been houdt. Ik kijk er reikhalzend, met een glimlach naar uit.