Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

Kerst. Ik zit in het Sauerland. Ren door de natte bossen met nog hier en daar een plukje sneeuw. Geen betere manier om in alle rust, helemaal in je eentje, je jaar te overdenken en te bezinnen.

2021. De jaarwisseling bracht ik door in Noord-Spanje met vriend Marcel op de traditionele Camino Frances. Vrijwel geen vuurwerk, daarentegen hoge bergen die ons omringen en ons vele malen beter kunnen bekoren. We eten tapas en drinken Rioja. Marcel vertrekt vlak na de jaarwisseling en laat mij in mijn eentje de laatste 200 kilometer afleggen zodat ik solo kan finishen zoals ik vrijwel alle 5.090 kilometer solo heb gerend.

9 januari 2022. Ik vertrok van de Grote Kerk in Apeldoorn op 16 augustus 2021 en arriveer op deze dag in Santiago. Voor mij een eerste finish want Finisterre, Muxia, Fatima en Nazare wachten nog om afgetikt te worden. Ik ben toch wel emotioneel als ik daar voor het eerst in de verte de cathedraal ontwaar en post een emotioneel filmpje.

Ik sta er niet meer bij stil tot ik in het donker bij het eerste café in de stad neerstrijk voor een biertje; u heeft 282 ongeopende berichten. Blijkbaar heb ik toch wel heel veel fijne mensen om me heen die meegeleefd hebben. Of ik moet concluderen dat ik me toch wel een heel eind door 10 landen van Europa gevreten heb. Nu, een jaar later, heb ik geen idee hoe ik het heb gedaan en komt het onwerkelijk over als ik me buig over de kaart van Europa.

Na Santiago is het tankje logischerwijs leeg, het is of je een ballonnetje laat leeglopen. Ik ren nog 90 kilometer naar Finisterre en Muxia, stiekem misschien wel de mooiste stukken van mijn lange tocht. Ik dartel door fluorescerende gele korenvelden, zing luid met de ipod in en geniet van witte zandstranden, verlaten baaien en ruige rotskusten onder een azuurblauwe hemel. De wereld ligt aan mijn voeten.

In Finisterre beland ik in een ondergrondse disco – Corona is dan nog een ding – en feest tot in de vroege uurtjes met een wilde meute losgeslagen, dansende Spanjaarden en pelgrims, episch. Het grootste avontuur tot dan toe is ten einde.

Ik kan het niet meer opbrengen naar Portugal te rennen en reis per bus naar Fatima om 90 kilometer naar Nazare te rennen. Ik zit op het strand als Cor me belt: ‘We gaan trouwen en jij gaat speechen!’ Als ik vraag waarom is het omdat ik spreker ben, een valide argument. Ik moet speechen op 13 mei. Met een grijns staar ik in de kleine golven. Dit is de plek met de de hoogste golven op aarde tot wel 28 meter omdat een rif van 5.000 kilometer ze opstuwt. Als ik er ben, zijn er golven van 28 centimeter. En een potloodventer.

In de laatste 4 kilometer voor Nazare laat een kerel zijn broek zakken en achtervolgt me in de avondschemer door de bossen met zijn terreinwagen. Ik schud hem af.

Per Flixbus reis ik door naar Lissabon. In de bus een match op Tinder en nog dezelfde avond dineer ik met een aantrekkelijke dame die vlakbij Lissabon woont. Ze toont me de stad en we eten lokale lekkernijen. Lissabon is een heerlijke stad, ik zou er kunnen wonen.

27 januari – Per Flixbus reis ik door naar Madrid en door naar Manzanares El Real waar een vriendin van me woont. Ik ren lange tochten in de rotsachtige Penalara en de Sierra de Guadarrama, de hemel voor trailrunners.

Ik ga tussendoor met een aantal schoolklassen die mijn avontuur hebben gevolgd afval rapen in de bergen rondom Madrid en beklim de iconische El yelmo, een berg die gedachten losmaakt aan Aaron die met zijn arm klem komt te zitten onder een rots en hem moet amputeren. De aanloop naar de top gaat via een smalle spleet waar rotsen in hangen net als in zijn verhaal (Leestip Between a rock and a hard place).

Als ik door Portugal en Spanje zwerf, voel ik me als herboren, een nieuw begin. Het voelt alsof alles in mij is veranderd. De eerste weken dat ik terugkom, heb ik zelfs moeite om met mijn beste vrienden te zijn. Ik ben zo gewend geraakt aan rust, ruimte, stilte en alleen zijn dat het al gauw teveel is. Ik wil wegvluchten in mijn eigen wereldje. Ik ben denk ik minder benaderbaar geworden ergens, heb een thuis in mijzelf aangeboord.

Het trailen rondom Madrid
Qis allemaal een oprekken van tijd. Het geld raakt op en ik moet terug. Alhoewel, moet ik terug? Waarom niet hier wat werken en wonen? Ik kan zo aan de slag in een bar of op het land. Een soulsearch.

Ik ren de bergen in en breng een dag mediterend op een rots door om antwoorden te vinden. Ik ga terug. De reden is dat ik mijn vader wel weer eens wil zien. Tijdens mijn renavontuur werd hij 75 en ik heb hem een half jaar niet gezien. Daarna kan ik altijd weer weg. Wel plan ik een maand klussen tegen kost en inwoning in Zwitserland. Zo is er in ieder geval een escape… niet meteen weer meedraaien in de ratrace.

12 februari. Ik vlieg terug, maar een bus was beter geweest. Het gaat te snel. Ik lees in de Jacobsstaf, het magazine van het Nederlands Sint Jacobsgenootschap, een mooi verhaal: “De verteller observeerde Indianen die in Washington DC al enkele dagen op een stoepje zaten te wachten. Toen hij vroeg waarom ze daar zaten, was het antwoord: ze waren naar Europa gereisd en nu was hun lichaam al wel terug de oceaan overgestoken maar hun ziel kon niet zo snel reizen. Dus ze zaten te wachten tot hun ziel zich weer bij hen had gevoegd.”

Een verwarrende periode begint. Ik heb mijn huis opgezegd, mijn meubelen verkocht en mijn spullen in de opstal. Ik leef maanden uit de rugzak en heb geen vast thuis. Achtereenvolgens bewoon ik oppashuizen in Asperen, Leiden, een caravan in de uiterwaarden bij Deventer, Amersfoort en tussendoor mag ik bij mijn vader terecht in Wageningen, bij een vriend in Leersum en bij een vriendin in Beekbergen. Ik ben een onthecht reizend circus en voortdurend mis ik opladers, tandpasta, een nagelknipper en een pincet. Eigenlijk voel ik me ontzettend eenzaam terwijl ik tijdens het rennen juist altijd alleen was.

Nederland is zo strak georganiseerd, afgekaveld en gereguleerd. Daarnaast valt op hoe ongelooflijk druk en vol het is. Mensen fietsen me bijna van de sokken in de ochtend- en avondspits, zelfs in het oosten van het land waar ik inmiddels woon. Een vriend van me maakt me er gewag van dat ze in het Haagse niet meer spreken van de Randstad maar van de Stedenkring die via Breda, Dordrecht, Den Bosch, Nijmegen, Arnhem, Zwolle en Amersfoort rondloopt. Het is druk en ik merk het op de fietspaden, op de wegen en op het spoor. Allemaal prikkels daar waar pelgrimeren in de kern een prikkelarme bezigheid is.

Het contrast is groot. Je onthaast door het prikkelarme leven dat je leidt tijdens een pelgrimage. Ik snap de stress van de mensen om me heen niet en zij mijn rust niet. Psychiater Dirk de Wachter merkt op dat het leven lijkt op een steeds snellere speedboot. Aan de achterkant vallen mensen eraf, maar de boot accelereert in plaats van gas terug te nemen. Je leest het terug in alle verhalen van Caminogangers, hoe moeilijk ze het vinden om weer te wennen aan het tempo hier.

Het fijne is wel dat de Camino in je zit. Je hebt duizenden kilometers gelopen en die verinnerlijk je. Het cliche dat home is where the heart is. Het maakt dat je gedachten bij iedere wandeling weer afdwalen naar de uren dat je door korenvelden trok, langs beekjes en door dichte wouden. Je bent direct terug in de vertraagde staat en het hoofd wordt rustig. Het maakt dat ik het gevoel heb dat ik wezenlijk anders in het leven sta sinds ik terug ben en dat is ook de feedback die ik krijg van de mensen om me heen.

Uiteindelijk heb ik ongeveer net zo lang nodig om te landen als dat ik gerend heb, een half jaar.

Positief lichtpunt is dat ik min of meer gekoppeld ben aan een dame en nadat ik vier dagen na thuiskomst bij haar binnenloop, is het liefde op het eerste gezicht.. Maanden trekken we intens samen op. We maken toekomstplannen, maken mooie reizen en gaan een bedrijf starten. Zo snel als het startte, is het na een aantal maanden ook voorbij.

12 maart. Om mijn onrust een plek te geven, ren ik op mijn verjaardag de Duinhopper, een tocht van 220 kilometer van Hoek van Holland naar Den Helder. Toch heeft het onthecht bestaan haar sporen nagelaten en ik mis de mentale hardheid om door te trekken, in IJmuiden stap ik eruit na ruim 110 kilometer.

Ik overweeg inmiddels om HandyJan klusservices te starten. Ik maak dit jaar een carrièreswitch zo lijkt wel. Ik verbouw een zolder in Leersum, een appartement in Heelsum, twee appartementen in het Sauerland, een boerderij in Asperen en als sluitstuk help ik na een facebookoproep van Maarten om zijn chalet in Meiringen te verbouwen. Ik moet na kerst nog een geul graven op het erf van een vriend dus ik ga klussend het jaar uit.

2 april. Met vriend Leander reis ik naar Meiringen voor wat een maand van beulen, slopen en beuken wordt. We hebben de grootste lol samen, zoals altijd wanneer we samen op avontuur zijn en tussendoor rennen we in de prachtige streek en bezoeken de imposante Eigerwand. Vriendin komt een week tussendoor waarin we lange bergtochten maken en de regio verkennen en talloze marmotten op ons pad treffen.

In totaal trekken Leander, Maarten en ik 45.000 kilo puin uit het pand. Tussendoor loop ik met Maarten een narathon voor Mijntje die dan al drie jaar op bed ligt met de ziekte van lyme, een actieve buitensportdame die gevloerd is. Het had mij kunnen gebeuren, gelukkig halen we fondsen voor haar op. Daarna neem ik een inspiratiefilm op voor de medewerkers van mijn partner AP Support die een maand lang stappen zetten voor Het Vergeten Kind.

Leander en ik reizen afgetraind weer naar Nederland. Ik doe dat twee weken na Leander, voornamelijk liftend en bussend want mijn paspoort is ergens bij het klussen zoekgeraakt.

Met vriendin maak ik een persreis naar de Moezel en verken met haar als fotograaf de regio voor wandelkrant Te Voet. Niet veel later lopen we met z’n tweeën zonder tent de 150 kilometer lange Rotharsteig. Een avontuurlijke tocht door het Sauerland waarbij we kanperen tussen herten, zwijnen en ander wild. Onze relatie is inmiddels over.

Ik doe dus wat ik goed kan: wegrennen. Ik pols of ik mee kan doen met de Megarace, een non-stop hardloopwedstrijd over 1.001 kilometer door Duitsland, Oostenrijk en Tsjechië. Ik zou hem vorig jaar lopen maar dat schoot niet op met Corona. Ik mag meedoen. Een periode van knetterhard trainen breekt aan.

5 augustus. Ik lift naar de Alpen om daar anderhalve maand op hoogte te trainen. Meteen is duidelijk dat het lichaam hapert. Een atleet kent zijn lijf, ik mis vermogen. Met de bus reis ik terug naar Nederland want ik kom er niet achter wat er schort.

In Nederland schieten de testen buiten de schaal: Corona. Het slaat een enorm gat in mijn trainingsperiode. Voor een race die 13 dagen en nachten non-stop is, moet je immers topfit zijn.

14 augustus. Na een week herstel vlieg ik naar Spanje om alsnog zo goed als mogelijk te trainen. Het zijn heerlijke weken bij vriendin Lou en daarna vriendin Susannah. Ik maak lange duurlopen in moordende hitte en reis liftend en per bus door het land.

In die weken maak ik honderden trainingskilometers met bepakking en ik doorkruis de Pyreneeën en de spectaculaire rotsmassieven van de Penalara net boven Madrid. Ik ben dan mooi op gewicht – van 75 naar 69 kilo – en verkeer op mijn 47e in de vorm van mijn leven. Ik ben een tijger in een kooi, ik wil los, dagenlang onafgebroken door Europa rennen.

Begin september. Dan wordt het tijd om na een jaar van zwerven en avonturen weer een beetje te aarden in Nederland. Ik doe een oproep op Facebook voor een huis en binnen de kortste keren zit ik een glas wijn te drinken bij Geert. Hij is net als ik een rennende avonturier en is zoveel van huis dat hij me wel een tuimte willen verhuren. In de tuin worden binnen een uur al nieuwe gezamenlijke avonturen gesmeed, maar niet voordat ik de langste hardloopwedstrijd in Europa ga rennen, de Megarace.

4 september. Ik bus en lift naar het sauerland waar ik een paar dagen train en daarma lift en bus ik naar het startpunt bij de Tjechische grens om als eerste Nederlander deze race te volbrengen. De dag voor de race slaat het noodlot toe. Een ontsteking in mijn kaak en een opgezwollen lymfeklier. Ik slik talloze paracetamolletjes en geef standje ‘ontkenning’ nieuwe dimensies.

Als mijn loopmaatje Sabine binnenloopt, valt mijn wereldje echter in duigen. Ze kijkt me aan en is resoluut: ‘Jij hebt een wit bakkie en je gaat niet van start. Punt.’ Ik ren het hotel uit, jank bittere tranen en probeer een eik om te trappen. Nooit heb ik zoveel en zo hard getraind voor een race die ook nog eens een hoop geld kost. Het is het dieptepunt van mijn loop-bestaan.

Met de staart tussen de benen druip ik af. Ik laat het sporten even los, drink mijn biertjes en eet alles dat los en vast zit. Binnen een week zit ik terug op mijn oude gewicht. Na extreme inspanning moet je extreme rust pakken, heb ik geleerd. Je raakt anders overtraind, in het bedtijfsleven heet dat burn-out.

Iedere loopbaan kent dieptepunten. De vraag is hoe je ermee omgaat. Als ik mijn analyse maak, constateer ik dat de oorzaak buiten mijn cirkel van invloed ligt. Door heel hard trainen en Corona is mijn weerstand verlaagd waardoor een klein euvel als kiespijn naar boven kan komen. Dat kun je niet voorkomen dus kan ik het snel een plek geven. Het was veel erger geweest als ik mijn hartfilmpje of EHBO pakket niet op orde had gehad.

De les die ik eruit haal. Als je een uitdagend project aangaat, vergroot je de kans op succes door je perfect voor te bereiden op alle vlakken. Daar heb je controle. Je kunt sturen op succes. Ik vind dat het leukste aan het organiseren van zware expedities: plannen en voorbereiden en de risico’s eruit trainen.

Door je vaardigheden te verbeteren, te trainen en alle scenario’s te doordenken, probeer je de beste versie van jezelf neer te zetten. Dan nog zijn er onvoorziene situaties en kun je als het goed is acteren, flexibel zijn en improviseren. En heel soms lukt het niet, dan verschijn je niet eens aan de start zoals ik nu. Dat heet avontuur. Gelukkig lag het niet aan mij. Dat maakt het leed iets minder bitter.

15 september. Eenmaal terug in Nederland ga ik terug naar de tekentafel. Huisgenoot Geert is inmiddels een gewaardeerde vriend. We verzinnen de Munro Missie 2023. We willen rennend de 282 hoogste bergen van Schotland – Munro’s – aan elkaar knopen en daarmee de snelste Nederlandse Munro baggers ooit worden. Nog maar 15 Nederlanders hebben al deze bergen beklommen. Het wordt een epische hardlooptocht van 4.500 kometer en 200.000 hoogtemeters, in de winter.

Oktober. De maand staat helemaal in het teken van het aantrekken van partners die ons kunnen voorzien van de allerbeste uitrustingstukken. Zo gaan we samenwerken met GEARPOINT, RAB Equipment, Cortazu, Marathon.R, BYE Sports Nutrition, Xfood.nl, Gearlimits, Mountainreporters en Garmin. Het leukst vind ik dat Elly weer binnenboord is, de moeder van vriend Cor, die mutsen voor ons breidt. We halen en passant heel veel persaandacht binnen.

November en december. Deze maanden staan in het teken van fondsenwerving. Mensen en bedrijven adopteren gelukkig veelvuldig bergen en ook mijn persoonlijke partner AP Support is binnenboord en omarmt ook collega Geert. We zijn huisavonturiers van deze fijne organisatie.

Januari 2023. In januari gaan we ons richten op planning en logistiek. We willen een aantal basiskampen in de Highlands gaan inrichten van waaruit we clusters met bergen kunnen gaan aanvallen. Het wordt een monsterproject met honderden repen, maaltijden, ontbijtjes en maar liefst vijf paar hardloopschoenen per persoon.

Zo einde jaar kan ik concluderen dat ik voor het eerst in twee jaren weer mijn oude zelf ben. Na een zware persoonlijke crisis met psycholoog, angstaanvallen, sterk afvallen, verdriet, depressie en een zwarte tunnel die wel heel smal werd, heeft het leven voor het eerst weer zijn oude kleuren terug.

Ik heb twee jaar in een grijze cocon geleefd, ook door corona. De magie is weer terug. Ik kan weer spelen met het leven. De wet van de aantrekking werkt weer. De dagen zijn licht. En ik mag straks weer uitvliegen, maar dat doe ik dit keer niet om weg te rennen, maar omdat ik volledig heb omarmd dat ik avonturier ben en een leven van grote en kleinere expedities wil.

Dat is wie ik ben: iemand die zijn leven vult met het aaneenknopen van avonturen. Ik stop met nog ergens proberen ‘erin te passen’ en ‘mee te draaien’. Dit is het. Ik heb mijn levensdoel gevonden. Ik hoop op mijn weg mensen te inspireren en mee te slepen. Ze te laten zien dat ze meer kunnen dan ze zelf denken en dat ze gewoon moeten doen ondanks angsten.

Wijze vriend Peter gaf me voor mijn camino een opdracht mee. Ik ging onderzoeken wat voor mij ‘thuis’ is. Ik was eigenlijk alles kwijt; huis, relatie, hond, werk door Corona, mijn thuisgevoel (huis, stad en land), mijn eigenwaarde, mijn trots, mijn purpose en zelfs mijn identiteit.

Daarin was dit een transitiejaar om de geleerde lessen van 5.000 kilometer hardlopen, en naar binnen reizen, toe te passen en te bestendigen. Ik ben terug. Ik heb weer een purpose. Ik heb zelfs een huis. En ik stuitte op een andere, prettig gestoorde avonturier met wie ik Schotland mag gaan veroveren. Eindelijk weer naar buiten, bergen beklimmen en de natuur op me laten inwerken.

2023 wordt een bijzonder jaar. Geert ik gaan vanaf 1 februari ons zwaarste trucje doen. In de zomer moeten we terug zijn omdat we beide een hele zware ultraloop in de planning hebben staan.

In september moet ik een groep begeleiden voor de ALLSAFE climb4school tijdens de 2023 Rwanda Kongo Nijl-expeditie. In 5 dagen hiken we 100 km van het zuidwesten naar het noordwesten van het land en passeren we het centrale gedeelte van de Congo-Nijl waterscheiding. We lopen langs de westelijke Albertine Rift en de prachtig begroeide oevers van Lake Kivu dat grenst aan het Nationaal park Nyungwe Forest; het best bewaarde nevelwoud in Centraal-Afrika waar in 2006 de bron van de Nijl werd gevonden.

Ik heb na twee jaar weer goede moed en ga een avontuurlijk jaar in. Ik wens alle lezers, mijn samenwerkingspartners in team282peaks en de mensen die me gedurende al mijn expedities zo trouw steunen een avontuurlijk, gezond buitenjaar toe. Ik beloof dat ik komende jaar weer dagelijks verslag ga doen van mijn avonturen. Als je dat leuk vindt dan kun je me een stukje op weg helpen, door je eigen berg te adopteren:
https://expeditionlife.nl/steun-de-munro-missie/

Wordt vervolgd…