Last Man Standing; 9 uurtjes trappen lopen

Niet starten op een 1.001k omdat je 24 uur ervoor kiespijn krijgt. Dat kun je niet compenseren met haastige 20k-trailtjes. Aldus wijk ik na drie weken uit naar de Last Man Standing.

Ieder jaar wordt op de Wilhelminaberg in Landgraaf de trappenmarathon gehouden. De Wilhelminaberg is een kunstmatige heuvel op het grondgebied van de gemeente Landgraaf. De heuvel is ontstaan als steenberg van de Staatsmijn Wilhelmina en is in de jaren 70 van de 20e eeuw omgevormd tot recreatiegebied. De heuvel heeft een hoogte van 225 meter boven NAP.

Het parcours bestaat uit een rondje van één kilometer met daarin de trap die naar de top van de berg loopt. De 248 meter lange, en 508 treden tellende trap bestaat uit 22 delen met daartussenin telkens een plateautje. Bovenaan bevindt zich een uitzichtplatform. Om het optische effect te versterken zijn de trapdelen onderaan breed en bestaan uit 20 traptreden. Naar boven toe worden ze steeds smaller en tellen 24 treden. Het begin van de trap ligt 130 meter boven zeeniveau, de trap eindigt op een hoogte van 225 meter boven NAP, een hoogteverschil van 95 meter.

De loop kent een 5, 10, 21, 42 kilometer en de last man standing. Tussen 9 en 17 uur probeer je zoveel mogelijk rondjes van één kilometer met de trap van 95 hm te volbrengen.

Strategie: rustig joggend op, bloedsnel hard neer als een kogel. Negen uur rennen zonder pauze. Partner http://www.Xfood.nl zorgt voor de nodige calorieën middels repen en gels die ik om het uur naar binnen werk. Xfood is inmiddels twee jaar mijn trouwe partner en ik kan iedereen die ook maar iets in de buitenlucht doet de website aanbevelen voor superlichte voedzame input.

Volgens de berichten wordt het geen al te best weer. Nu geloof ik daar nooit zo in, maar voor de zekerheid neem ik twee lichte en een zwaar regenjack mee en waterdichte handschoenen. Dank aan mijn betrouwbare partner http://www.apsupport.nl voor de warme muts die mijn kalende hoofd warm gaat houden, evenals het shirt. Als je op zoek bent naar een (interim) manager, consultant of andere professional in de sector van Pensioenen, Bank & Hypotheken, Verzekeren of Zorg da

De dag voor de race is vol. In de ochtend mijn gear bij elkaar pakken. Zojuist het sporthorloge van Garmin ontvangen dat ik mag testen, de Garmin Enduro 2 via http://www.Mountainreporters.com. Ik heb altijd een bloedhekel aan het ingegeven van apparaten omdat het altijd misgaat, als je er zo inzit, gaat het dus ook altijd mis conform de wet van de aantrekking…

Tot mijn verbijstering gaat het in één keer goed. Ook de koppeling met mijn telefoon verloopt soepel, evenals het ontvangen van apos en sms’jes via het horloge. Na een paar minuten zit ik verbijsterd te staren dat alles gelukt is.

Het horloge heeft een fijne sportband met twee klittebandstrips waardoor je hem uitstekend kunt stellen en er is geen uiteinde van je bandje dat eventueel in de heupband van je racevest blijft hangen. Hier is over nagedacht. Het horloge wordt geleverd met deze en de reguliere polsband.

Als ik dan al een kanttekening moet maken dan is het dat het een grote klok is ten opzichte van mijn minipols. Maar ik heb als loper dan ook spillearmpjes aan mijn karkas. Dan zijn zoals altijd de letters bij de knoppen in kaboutergrootte. Als je eenmaal weet waar de knoppen voor dienen is dat geen bezwaar, maar deze 47-jarige heeft een leesbril nodig.

Na onpakken, maak ik een mooie herfstwandeling met een loopmaatje in het Herperduin. Wat is dit toch een prachtig jaargetijde. Overal hebben spinnen naarstig webben gesponnen over de heide die on bloei staat. De waterige ochtendzon breekt door het bladerdak en laat prachtige stralen zien in het vochtige herfstbos. Als je hoofd in de nek gooit, zijn daar de eerste geeltonen die op de bladeren staan. Diep insnuiven doet je glimlachen met herfst in de kop. Het is fris, herfstfris. Krijg spontaan zin om te rennen maar houd me in… morgen mag het. Vorm is een gevaarlijke staat van zijn, je holt je zo overdekop.

Daarna enkele uren op de been tijdens een event in Utrecht. Veel dralen en slenteren. Geen ideale voorbereiding, veel time on feet.

In de avond heb ik een verblijf geboekt in Landgraaf aan de grens. Ik kan inchecken tot 00.00 maar ik zie met uitlopende werkzaamheden en derdewereldorganisatie NS de bui al hangen. Er is een reële kans dat ik niet binnen vier uren van Utrecht naar Landgraaf kom.

Ik bel de eigenaar, een sympathieke kerel. Hij zal een sleutel in een kluisje doen, maar dat hoeft niet echt want de deur is toch ingetrapt. Hij heeft veel last van verslaafden en drugskoeriers on het grensgebied die brandbommen gooien en ruiten en deuren intrappen. Eigenlijk kun je ’s avonds beter niet op straat zijn daar.

Ik vraag of dit zijn sales pitch is en waarom die niet op Booking.com staat. Hij vraagt of ik voortijdig wil afhaken. Nee, want ik ben niet zo bang aangelegd en het is een verblijf vlakbij de start. Een vriendin merkt op dat alles bij mij in avonturen moet verlopen. Lol.

Morgen racedag, kijken of ik bij de Last Men and Women Standing kan blijven. De trap doet bij Googelen reeds imposant aan. Ik heb er zin in…