Herstelloop met versnellingen en skipiste

Adaptief. Dat is je lijf. Gisteren 40,5 duurloop. Vandaag herstellloop. Starten met een beklimming van de skipiste achter het huis.

Het is heerlijk fris, een herfstknisper bereikt je via de neus. Nostalgie. Humus, gele bladeren, paddestoelen, herfst is in aantocht. Vooralsnog vertaalt het zich in een bodywarmer over het shirt en een muts.

Het lijf stijf en in slaaptoestand, alhoewel ik weer een slaploze nacht had. Een skipiste is een uitgelezen mogelijkheid om dat te ondervangen. Hij begint lafjes maar neemt in stijgingspercentage toe, een parabool.

De eerste meters gaan aarzelend alsof lijf zegt: Heb ik hier wel zin in? Al snel begint het hart te pompen, bloed circuleert, aderen zwellen. Ik voel dat lactaatophopingen van gisteren wegspoelen en zich naar achtergrond laten drukken. Het lijf past zich aan. De kop klopt, het lijf op stoom en voor ik het weet, werk ik me in één heerlijke cadans naar de top. De vroege ochtendzon prikkelend op de kruin. Vorm is verslavend. Macht geeft een kick. Als je lang genoeg traint weet je wat dat is, aan een niet-sporter onuitlegbaar. Je kunt de wereld aan.

Leuk de constatering dat de aanhechtingen van ribben en de buikspieren meer pijn doen dan benen. Het werken met poles en dragen van een pack vraagt veel van de rompstabiliteit.

Als ik later op de dag een Thaise massage krijg, vraagt ze me even te gaan zitten voor de nek en krijg ik kramp in de buikspieren. Zo ongeveer het enige dat ze niet masseert. Ik moet even gaan liggen, zodat ik de kramp kan afschudden.

Tegelijk de vraag van velen: Waarom ren je zo ver? Het is heerlijk om je lijf te voelen, in je lijf te zitten en uit je hoofd te zijn. Het gevoel dat je iets gedaan hebt, jezelf in het zweet gewerkt en de voldoening daarvan. Het koude finishbiertje dat hemels smaakt terwijl je de ribben voelt.

Bovenaan de piste een traktatie op Milchkaffee bij de Graf Stolberghutte, omdat het kan. Vandaag is hersteldag. Vanaf hier een rondje langs dorpjes met hier en daar een versnelling. Een dikke vos kruist nonchalant mijn pad, houdt stil, kijkt me geïrriteerd aan en verdwijnt net zo snel als hij tevoorschijn kwam. Ik ben in zijn domein, zoveel is duidelijk. Even verder twee reeën die langs de bosrand naar me staren. Ook zij verdwijnen spoorslags.

Ik moet denken aan de woorden van vriendin Susannah vorige week in Spanje: Tijdens de lockdown bloeide de natuur op zoals nooit tevoren, het is alsof alleen al de aanwezigheid van ons mensen de natuur doet terugtrekken. En dan doen we nog niks…

Ik doe wel wat. Ik ren trails, maar laat zo min mogelijk sporen na en ruim zwerfafval op mijn pad. Gelukkig ligt er vrijwel niks hier maar toch zitten de borstzakken van mijn pack vol troep. Hier in de regio veel vrijgezellenparties die samengaan met onmetelijke hoeveelheden bier… en dus afval.

Ik eindig mijn tocht op de Schneeberg, de meest geëxposeerde helling waar altijd wind staat en die het langs in sneeuw gehuld blijft, ziedaar de naam. Ook vandaag waait het er stevig. Ondanks 40 jaar hier rondhobbelen, ken ik deze berg niet goed, dus vandaag pak ik mijn kans en verken weer nieuwe paden. Ik houd ervan. Sauerland wat ben je weer heerlijk afwisselend en mooi.

Als je het leuk vindt om eigenaar van een zweetkilometer te worden en enkele presentjes te ontvangen, dan kan dat:
https://expeditionlife.nl/koop-een-zweetkilometer/