Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

De Uplandsteig. Sinds mijn 7e levensjaar dartel ik door het Sauerland. Bij mijn vader in de achtertuin start de Uplandsteig, een wandelronde van 71 kilometer. Prima terrein om een stukkie te trainen.

De Uplandsteig in het Sauerland is een wandelpad, dat om de gemeente Willingen loopt. Op de 71 kilometer lange route komen de wandelaars voorbij aan gemengde- en beukenbossen, essen, bloeiende weiden, moeraslandschappen en heide. De route kent 1.487 hoogtemeters.

In 2005 trainde ik hier veel voor mijn eerste echte ultra, de Swiss Alpine Marathon van 78,5k. Met loopmattie Marcel Wierenga rende ik menigmaal een groot deel van deze ronde. Dit wordt de eerste keer dat ik hem andersom loop, de rebel in mij gaat tegen de richting in.

De route is langer geworden omdat de Duitsers – commercieel als ze zijn – hem langs de nieuwe Graf Stolberghutte en de verplaatste Diemelquelle laten voeren. Het levert volstrekt gratis zes extra kometers trailplezier op over de Kahle Pon, de berg achter het huis van mijn vader.

Ik ga rond 9.15 op pad. Het is frisjes en ik start met een ontspannen drafje van 10k per uur. De benen voelen sterk, de voetjes beetje pijnlijk, het hoofd wat moe want ik heb niet geslapen vannacht. Ook slaapdeprivatie is onderdeel van de trainingen.

Ik draaf heerlijk en kilometers glijden vloeiend onder de pootjes door. Ook het Sauerland kent droogte en is geel verkleurd. Daarboven vandaag mooie witte wolkenconstellaties aan een helblauwe hemel. Ik ben in mijn element.

Zo in mijn element dat ik met ipod in totaal in de flow raak. Ik zit in mijn cocon in een soort hyperfocus, of trance zo je wilt. Ik droom in mijn bolletje.

Flow refereert aan een mentale toestand waarin een persoon volledig opgaat in zijn of haar bezigheden. Flow wordt gekenmerkt door op de betreffende acties gerichte energie en activiteit, volledige betrokkenheid daarbij, alsmede het feit dat men de activiteiten succesvol uitvoert. Het is een concept dat uitgewerkt en beschreven is door Mihály Csíkszentmihályi (zeg dat maar eens tien keer snel hardop…).

Dat deel van succesvol daar gaat het bij mij mis. Ik ben zo in tune met mijzelf, de muziek en het rennen dat ik in die hyperfocus pijltjes mis. Ik vlieg er gewoon langs en loop verkeerd. Onhandig. Gelukkig heb ik vandaag de GPS bij me en vind de route eenvoudig terug.

Ik heb een kleine trailpack van partner Black Diamond bij me met daarin een fles water en reepjes. Uiteindelijk eet ik op 40k maar twee reepjes van partner Xfood.nl die me ruimschoots voorzien van benodigde kilocalorieën.

Voor water klop ik aan of spreek mensen aan die buiten zijn. Zo ook een boerderij vlakbij het dorp Rattlar. In de tuin een dame die ik vriendelijk vraag om water. Ze heeft het net op de rozen gemikt, maar gaat binnen wel even mijn fles vullen. Ik mag buiten op het bankje rustig drinken. Ze zet de poort open en als ik naar binnen loop en links ga, kan ik nogmaals bijvullen.

Ik laat het me welgevallen. Drink rustig een flesje en knabbel op mijn reepje terwijl ik muziek luister. Dan werk ik mijn stramme lijf omhoog en strompel de boerderij in.

Een onverwachte surprise: de boerin ligt naakt in het hooi op me te wachten. Nu hadden we vriendelijk contact, maar dit gaat wel ver. Ik neem de situatie op en besluit om te draaien en het bos in te rennen. Aldus verdwijn ik en laat de dame in kwestie achter, ongetwijfeld met kriebels.

Hilariteit als ik later met vader en vriendin mijn training afrond bij café Waldesruh. Ik vertel mijn verhaal en zeg dat ik nog even moet bijkomen. De vraag of het nu een hooimijt of een hooimeid betrof. Een hooimijt is een hooistapel, een grote, ronde of vierkante, zorgvuldig gestapelde hoop hooi of stro die gedurende lange tijd wordt bewaard. Hier ging het toch echt om een hooimeid. Hoop dat ze zichzelf gekleed hervonden heeft.

Sauerland wat blijf je mooi met de rode wouw, hertjes, vossen, eekhoorns en hooimijten. Een prachtige duurloop en het doet de beentjes goed.

Vanuit mentaal oogpunt steeds de constatering dat je het ene moment slecht kunt zitten en het volgende goed. Het wisselt elkaar snel af. De kunst is dat te beseffen en het dus allemaal er te laten zijn en te blijven lopen, niet hard maar wel gestaag en bestendig. Hij die blijft lopen, loopt 1.001.

Vandaag 40,5k met 1.100 hoogtemeters in 4.40 uur. Dat is voor de race veel en veel te hard. De kunst is daar om te speedhiken met zelfbehoud hoog in het vaandel. Ik heb 48 uur voor de eerste 167k. Het hoeft niet in de helft van de tijd. Het mag wel. Maar het is niet zo verstandig.

Zo leer je iedere dag en probeert je klaar te stomen. Het besef dat je heel erg in je poles hangt en na 40 kilometer twee gruwelijke blaren op je handen hebt. Weer wat geleerd. Wel zit ik prachtig op een cadans van 180, een efficiënte loopstijl met niet teveel op- en neerwaartse afwijkingen. Mooi zuinig, zou een krent zeggen.

Het was me het dagje wel. Een hooimeid afschudden…

Wordt vervolgd.