Een omtrekkende beweging rondom de Sierra de Guaderrama naar de auto

Trainen. De definitie is het lijf tergen, kapot maken zo je wilt, zodat het herstelt en iets sterker terugkomt. Dat is wat ik al een paar weken doe. Het gaat me goed af. Ik voel me kapot. Wond op de rug, verzuurde pootjes, pijn in de schouders, kramp in het middenrif en bloedende knieën.

Je kan dan ook niet anders dan heerlijk rustig starten in skioord Navacerrada met twee heerlijke bakken café con leche op het terras voor de casa rurale. Naast de koffie draperen we de kaart over tafel, koffie en plannen.

We zijn gisteren de hele range overgestoken en de auto staat aan de andere kant van het gebergte. Dit is waarom ik zo’n fan ben van liften als je klimt en hiket, je bent vrij en hoeft nooit terug voor je auto.

Op de kaart ontwaren we de GR10 die ons vanuit dit dorp via Manzalpino terugvoeren naar Manzanares El Real. We lopen dan eigenlijk om het gebergte heen waar we gisteren overheen trokken.

We hebben er flink de pas in en blijken een mooie single track door het bos te hebben. Voor de zoveelste dag is het bloedje heet en ik realiseer me dat ik al dagen nauwelijks hoefde te toiletteren tijdens het lopen ondanks veel drinken. Nog meer drinken dus.

In Mantalpino voegen we de daad bij het woord met twee Tinto de Verano, zomerwijn aangelengd met van alles en fruit. Het drinkt weg als limonade en is zeer verfrissend. Meteen na het dorp een karrespoor met overal merktekens van de camino. Het is naar adem snakken en het gele zand weerkaatst een bak licht waar je blind van wordt.

Susannah vertelt over haar ervaringen met de pandemie. Ze waren hier erg streng en je mocht het dorp niet uit, de bergen in. Als we nu terugkijken, vinden we daar van alles van. Je houdt de mensen samen in het dorp in plaats van veilig de bergen in. Ook mochten mensen naar buiten in timeslots, op leeftijd. Ofwel je mag naar buiten, maar niet met je kinderen of ouders. De waanzin zat er hier goed in.

Ook vertelt ze hoe de natuur na de pandemie compleet veranderd was. Gras was manshoog en het drinkwaterbasin zat vol met waterlelies. Die zijn inmiddels weer helemaal verdwenen. Alleen al de aanwezigheid, of afwezigheid, van ons mensen doet de natuur compleet veranderen. Het geeft te denken. Volgens haar schrikt de natuur alleen al van onze aanwezigheid en trekt zich terug…

In Manzanares schieten we na een dikke 17 kilometer in drie uur meteen het terras op voor nog een koud drankje. We gaan niet langs huis – waarom denk ik nu aan Monopolie – maar vinden een bus die ons weer verder brengt naar een plek waar een andere bus ons naar Miraflores de la Sierra brengt. De hitte bij de bushaltes is ondraaglijk en Susannah gaat misselijk op de grond zitten. In de bus is het 34 graden. We zijn blij als we eindelijk in Miraflores zijn. Daar moeten we liftend de bergpas op naar de auto.

Helaas is het siësta en geen hond gaat naar boven dus beginnen we lopend aan de klim van tien kilometer. Na twee kilometer begint het te druppen, de voorbode van onweer, maar gelukkig stopt dan net een busje met twee mountainbikers. We mogen achterin tussen de outdoorspullen en worden voor de auto afgezet. Hoezee: 19,3k lopen, één lift en twee busritten om je auto weer te bemachtigen.