Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

Ik ben in de Pyreneeën om hard te trainen. Ik overnacht bij vriendin Lou, haar dochter en drie werkstudenten die aan het huis klussen. Zij hebben andere ideeën over mijn trainingen.

In de avond zitten we heerlijk aan de dis. De werkstudenten zijn uren in de weer geweest met zelfgemaakte pizza’s en nachos met guacamole. Het toetje bestaat uit brownies. Of ik weet wat dat zijn? Natuurlijk dat zijn die dingen waar mannen nooit aan denken omdat ze voor hem niet bestaan. Niet voorin het hoofd zitten, aldus cabaretier Patrick Laureij. Wij denken in termen van burgers, popcorn en spareribs:

Of ik ook een stukje wil? Nou vooruit dan. Later neem ik nog een stukje. Superlekker. Ik val om van de slaap en duik voor twaalf in de mand tot verbijstering van de anderen. Ze blijken me er met zijn allen ‘ingeluisd’ te hebben met spacecake en zelf zitten ze tot na tweeën met z’n allen vaag te chillen aan de eettafel.

Stop een hardloper tussen vijf vrouwen en dit is het gevolg. Ik heb nergens last van behalve dat ik opsta om 8 uur maar het blijkt 11.37 uur te zijn. Ik ben een paar uur kwijt en strompel door de keuken met mijn slaperige hoofd. Koffie, koffie en koffie.

Vandaag staat  een uitgebreide lunch op het programma, in deze regio de hoofdmaaltijd van de dag en dat komt wel goed uit. We rijden naar een leuk etablissement waar we ons tegoed doen aan een heerlijk driegangenmenu. Sandra, een vriendin van Lou sluit aan, heerlijk spiritueel wezen en wehebben mooie gesprekken vanaf de start.

Daarna is het tijd om te werken. Een schilder heeft de hele garage gespoten en alles is bedekt met een witte laag verfstof. Er mag met bezem en zwabber gepoetst worden en we gaan de hele garage reorganiseren. De Deen Thomas en ik mogen de zware stukken hout en andere elementen slepen. Ook staat er een oude BMW die we samen de oprit omhoog duwen zodat hij gewassen kan worden. Thomas gaat wat filters vervangen en kijken of hij het ding weer aan het lopen krijgt want sinds de pandemie staat hij stil.

Al met al nog een goede training voor buik- en rugspieren.

De volgende ochtend ga ik dan toch echt voor een zware training.  Er gaat vijf liter water in de rugzak en ik ga de hele kom rond het huis rondrennen.

Al bij vertrek over de oprit van een kilometer voel ik de zinderende hitte. Het lijf voelt fantastisch. Ik ben voor het eerst in jaren helemaal pijnvrij door de fantastische hulp van Rob Langhout, mijn wonderfysiotherapeut die mijn grote teen en voorvoet heeft losgerukt. De teen waar een wielrenner overheen reed en waardoor ik duizenden kilometers naar Santiago liep met pijn. Nu merk ik zelfs voor het eerst in jaren dat mijn lijf symmetrisch is en dat de heup niet meer 1 milimeter uit het lood staat. Een sporter kent zijn lijf en 1 milimeyer is voor een sporter onoverkomelijk. Ik ben genezen. Ik draag dan ook niet voor niets mijn lichtste Salomon-SLAB-racemuiltjes hier en heb het gevoel dat ik over de trails vlieg.

Ik rijg single tracks, asfaltweggetjes, klimmetjes en geitenpaden aan elkaar, alles even heet en stoffig. De vergezichten zijn adembenemend.  Je ziet de verschillende sedimentlagen in het gebergte dat als kolossale platen uit het aardoppervlak omhoog gekomen is. Oranje en witte steenlagen wisselen elkaar af onder een blauwe hemel, met op de voorgrond gele, stoffige aarde. Een mooi pallet van kleuren dat elkaar aanvult.

Ergens onderweg twee mountainbikers die me bijhalen. We raken in gesprek en een vriend van hen, Pedro, blijkt ook de Megarace te lopen. Een onmogelijkheid want er loopt maar een man of 50 mee. Enthousiast maken ze foto’s van me en zeggen dat ik er sneller uitzie dan hij. Ik heb net zes kilometer gelopen, dat is geen maatstaf voor een 1.001 kilometer-race.

We rennen en rijden een kwartier samen op als ze me lozen in een afdaling. Maar wat voel ik me sterk, ik ben helemaal op gewicht en kan elke klim vol blijven gaan en deze twee elektrische mountainbikes volgen. Even later zie ik ze weer lunchen bij een kerkje, daar waar ik enkele foto’s maak en omdraai.

Ik ren een paar kometer terug en sla dan ergens rechtsaf een bergpad in, op weg naar een ruinedorp dat prachtig moet zijn. Het is moordend heet nu, midden op de dag en ik ben allang door mijn water heen. Het is serieus uitkijken dat ik hier in mijn eentje in het midden van niks geen hittestuwing krijg. Een vriendin vraagt wat symptomen zijn; misselijk, flauwvallen, coma, dood. Dat is onpraktisch als je nog een paar dagen wilt trainen.

Het ruinedorp zie ik liggen en toch weet ik er prachtig omheen te laveren en het niet te vinden. Wel een uiterst klein geitenpad dat in de richting van mijn domicilie gaat dus ik verlaat de grotere weg.

Even verder een schrikmoment. Vanuit het niets een gigantische zwarte slang die op mijn pad in de zon ligt met 20 vlinders erop. Slang,vlinders en ikzelf schiet

Ik herken alle symbolen onderweg die Lou me verteld heeft, stippen op bomen, een rivier die ik moet oversteken, de oever die ik kan moet volgen en dan een rangerpad dat me weer naar de weg leidt. Inmiddels heb ik een kloppende kop en trek mijzelf voort. Het is dik over de 30 graden en ik ben blij dat het huis opdoemt in de verte. Nog even het gas erop.

Ik ben zeer content met de macht die ik in de benen voel tijdens een lange klim. Corona heeft maar weinig sporen nagelaten en vooralsnog heb ik veel ergere gewone griepen gehad.

Ook de spacecake wordt ruimschoots gecompenseerd als ik door mijn kwelgeesten word meegenomen naar het mooiste stukje rivier. We klimmen langs steile wanden met kettingen om uiteindelijk een idyllisch strandje te bereiken en een verbreding in de rivier waar we fantastisch kunnen zwemmen. Nie.and hier. Een paar uren drijven we mee en zwemmen weer terug tegen de stroom in. Het plekje is zo idyllisch dat ik van Lou de locatie niet mag verraden…

Sandra heeft een paar stukken pizza voor me ingepakt en morgen mag ik met haar meerijden naar Zaragoza. Zij gaat een vriendin bezoeken en ik reis per bus door naar Madrid om daar met een vriendin een paar zware klimtochten te maken in de Sierra de Guadarama.

Al met al een fantastische dag met veel time on feet en spierharding. Het lijf getergd. De dag heeft nog een verrassing in petto. Lou torst ons het dak op om naar de sterren te kijken. Zo zitten we niet veel later op een schuin dak dat nog het meest weg heeft van een springschans. De lichtvervuiling is exact nul en met dekentjes en sangria kijken we lang naar de oplichtende kosmos.

Op het dak doet Deense Vinking Thomas uit de doeken hoe hij zijn vriendin Luna ten huwelijk vroeg. Hij is begin twintig maar houdt van ‘the old ways’ en dus vraagt hij tijdens een zeiltocht met zijn schoonvader om haar hand. Schoonvader lacht en zegt dat het aan haar is, maar hij staat erachter.

Vervolgens doet hij een week of hij naar zijn werk gaat, maar gaat bij zijn schoonmoeder, een goudsmid, in de leer en maakt in vijf dagen de meest prachtige halsketting. Deze lompe Viking maakt een zo fijnzinnig sieraad met details dat schoonmama vervolgens geïrriteerd is dat een grote kerel meteen de eerste keer zoiets moois maakt.

Tijdens een wandeling in glooiende velden vlakbij huis overhandigt hij haar het sieraad. Op het dak, onder sterren, hangen we aan zijn lippen. Saaie mensen zijn hier niet. Niemand had kunnen bedenken dat de dag zo zou eindigen op het dak van dit markante pand middenin de leegte in de Pyreneeën.

Het noopt tot een gedicht…

Topervaring

Dat je het pad volgt.
Snakt naar de volgende bocht
en weet
dat je op weg bent.

Een bergtop, verlaten
langs afgronden en topkruis,
een wouw zweeft tussen jou
en de hemel – op zoek naar een prooi, het zweven weerspiegelt een eeuwigheid
doorvoeld vanaf de top
voelt het grotesk doch nietig.

Alsof je op de top
heen en weer geslingerd wordt, tussen hemel en aarde.
In het nu.
Een piek.

Morgen weer een dag…