Trainen en een transfer naar Espanha

14 augustus. Corona naar de achtergrond gedrongen. Tijd om trainingen op te pakken. Half zes op pad voor een duurloop voordat de hitte toeslaat. 45 kilometer op de teller.

Tussendoor gear verzamelen van sponsors en een lichte set samenstellen. Waanzin hoeveel tijd er kan gaan zitten in het samenstellen van een lichte expeditieset. Grammen en investeringen zijn omgekeerd evenredig, exponentieel. Ofwel: voor iedere gram gewichtsbesparing betaal je relatief meer. En de tijdsinvestering neemt toe, kabeltjes, etiketten verwijderen, halve tube tandpasta, halflege aansteker, en daar kun je dus dagen mee vullen.

Tussendoor een wandelafspraak met een vriendin. Nog meer time on feet. Op de fiets heen en terug, nog meer tijd op de been. Allemaal training. Einde dag is het lichaam aangenaam gepijnigd en voldaan moe. Morgen op hoogtestage naar Spanje.

Soms heb ik flashbacks naar mijn camino naar Santiago. Wakker worden met een kalfje voor je neus, terwijl alle koeien gedag komen zeggen. De stilte op een prachtige plek en de oneindige sterrenhemel, huilend een berg afrennen omdat je de schoonheid niet kan processen, een lieve vrouw die sokken voor je maakt terwijl je haar niet kent, je trailmama Elly die een muts voor je maakt, de euforie van een maand gele herfst die je met niemand kan delen want je bent alleen, iedere dag de wouw die ik nog ergens laat tatoeëren, spirituele ervaringen in eenzaamheid, wakker worden in je eentje in een ruinedorp en boven de wolken wegrennen, de adelaar die met machtige vleugelslagen voor je wegzweeft, de eekhoorn die je brood steelt, huilende wolven vlak naast je, een avond in een speedboot die je een Zwitsers meer overzet, mensen die lief zijn voor je, slapen op of onder een picknicktafel, zingen en dansen met pelgrims op je weg, huilen lachen snikken, liften in een sneeuwstorm en tegen verwachtingen in je doel halen, dagenlang soppen in ijswater tegen koude winden sneeuw in, bijna vergaan van de kou, aangevallen en gebeten worden door twee kolossale Rottweilers, ieder moment verantwoordelijk zijn voor je eigen welzijn en dat dragen zonder vangnet, jezelf 5.000 kilometer voortdrijven en je afvragen waarom, alleen in een bad liggen in een godsverlaten hotelletje tijdens de kerst, het besef dat je alles aankan, dat je boven de materie staat, het gevoel dat je intapt op je eigen grootsheid, dat je terugkijkt en op geen enkele wijze meer kan begrijpen wat je gedaan hebt…

Heel soms komt dat even totaal binnen en er is niemand met wie je dat kan delen. Je eindigt dansend in een ondergrondse discotheek in Finisterre, het einde van de wereld, in coronatijd met 30 vrije zielen en voelt je onthecht maar gelukkig.

15 augustus. Nu in het vliegtuig terug naar Spanje om daar een aantal dagen me het schompes te trainen. Elke dag een uur werken aan core stability en kilometers tegen bergen oprennen.

Ik verblijf tijdelijk bij vriendin Lou die een hemels verblijf heeft in de Pyreneeën met de welluidende naam A mil metros. Tijdens mijn caminorentocht kwam ik er een paar dagen bij, nu ga ik er mijzelf harden.

Het er komen is al een avontuur. Mijn vader biedt aan me af te zetten op vliegveld Eindhoven. Heel Eindhoven is een bouwput. De gele omleidingsborden zijn helder: Volg de X en niet het gele bord met de de afbeelding van het vliegtuig voor het vliegveld, wat al vaag is.

We volgen de X, rijden 25 kilometer door de jungle rondom Eindhoven en landen in een heuse schaapskudde die door een dame wordt voortgedreven. Het is het laatste dat je verwacht rondom Eindhoven, het vliegveld en de Techcampus. De X laat zich na verloop van tijd nergens meer zien. Wel een bordje met verwijzing naar zuid-noorderdiep. Eigenlijk gaat het daar natuurlijk al mis.

Gelukkig gingen we ruim op tijd op pad. De mail zei drie uur tevoren wegens strenge veiligheidscontroles. Als ik er ben duurt het precies 5 minuten om in te checken en door de beveliging te komen. Twee uur en 55 minuten lummeltijd. Je vraagt je af waarom je zou vliegen…

Mensen kijken in de bar. Veel badgasten die naar Spanje gaan, niet per definitie het meest aantrekkelijke volk. Lillende billen, drillende benen, uitstulpende voeten, speklappen-op-schouders, hangende kinnen in meervoud, kippenvleugels, wratten en moedervlekken met dikke zwarte haren en dat alles gehuld in schaarse kledij. Het zou verboden moeten worden.

Gelukkig wel genoeg om bijna drie uren naar te kijken. Verwonder me over voorbijschuifelend volk dat nog nooit de nagknipper heeft gezien; kalknagels die naar licht groeien. Wie legt het ze uit? Trek sokken aan in je crocks! Zweetvlekken romen het geheel af. Mensen zijn niet oncharmant, maar ronduit wanstaltig. Krijg spontaan zin om te douchen.

Tussendoor helpt een vriendin me aan een mooi persbericht aansluitend op mijn race van 1.001k in september. Fijn als lieve mensen meedenken en het beste met je voorhebben. Als ik terug ben uit Spanje rondpompen via mijn perslijst en sponsors in het zonnetje zetten.

Het is een benauwde Ryanair-vlucht. Ik zit op rij één tussen twee te dikke kerels, maar gelukkig mag ik kijken naar twee aantrekkelijke Spaanse stewardessen op het bankje aan het einde van onze voeten. Ze dragen mondkapjes maar hebben de meest sensuele bruingrijze ogen waarin je kunt verdrinken. Het maakt de vlucht iets aangenamer en zeker niet onvergetelijker.

Ik land in Reus, een oord dat tot Barcelona behoort en waar het liftend moeilijk wegkomen is. Ik wil naar Boltana in de Pyreneeën. Eerst maar een snelle bus voor 4 euro naar Salou, want daar gaan weer veel andere bussen. Eerst weg uit de stad en dan is liften geen enkel probleem.

Salou is voor een rustzoekende, senitieve natuurminnende ultraloper de hel. Ongeveer alles dat in de bar van het vliegveld in Eindhoven rondliep, bivakkeert hier en laat alle normen en waarden los. Het is geen Loret, maar ik moet hier weg. Alles is druk en vol. Stilte is hier niet, overal draaien bars muziek door elkaarcheen waardoor mensen niet praten maar schreeuwen op terrassen.

De stranden zijn afgeladen, overal verkeer, files van paraderende toeristenschepsels. Anderhalf uur googelen levert me een bus op naar Huesca en vanaf daar kan ik morgenochtend wel snel doorliften in de bergen.

Het is ingewikkeld want er zijn meerdere busstations en maatschappijen. Ik heb een lokale bus en geen landelijke Alsa-bus. Mijn ritje levert me om 23.00 uur een aankomst op in de stad Huesca. Alle hotels zijn dan geslotenen een camping is er niet. Het betekent dat ik de loopkleren aandoe en de stad uitren om ergens mijn slaapzak in het wild uit te rollen. Dan ben ik maar vast onderweg naar mijn einddoel. Als ik Salou maar mag wissen uit mijn bestaan…