Mijn ode aan de bergen

Een interessante exercitie om eens te beschrijven wat bergen voor je betekenen.

Ik moet zeker één keer per jaar de bergen in, anders word ik geen leuker mens. John muir zei het mooi: the mountains are calling and I must go. Er zit een diepe lokroep verborgen in ruige bergen die schalt door de valleien en ik ben er ontvankelijk voor. Een constant trekken, soms oversneeuwd door de gang van alledag.

Em toch, als ik slecht zit, zijn het de bergen die me helen. Bergen zijn puur, er is geen ruis en ze maken het beste in je los. Ze vragen je in het nu en alert te zijn. Fouten worden afgestraft. Er is geen ruimte voor nonchalance in het hooggebergte. Ja, ik heb gepaste angst voor deze troon van de goden waar ik getolereerd word.

Het gaat nog een stap verder almag je dat nooit zeggen in deze maatschappij. Als het zo moet zijn verlies ik mijn leven in bergen of op een Pool. En dat is dan zo. Liever zo, met uitzicht, dan stikkend in een winegum. Een winegum is geen harnas.

Het mooiste vind ik hoe de bergen je dwingen te relativeren. Weg van alles zijn zorgen in het dagelijks leven ineens onbetekenend. En zo zit ik hier dus nu, slecht. Ik merk meteen de verlichting, al in de bus. Bergen zijn rauw, ruig, desolaat en bieden je alles, als je er oog voor hebt, roofvogels, water, voedsel, panorama’s, een luisterend oor, stilte enbovenal eeuwigheid.

Ik rijd urenlang door Pyreneeën gehuld in avondlicht. Van wit naar roze naar geel naar oranje en zo passeren alle kleuren van de regenboog. I love travel. Reizen vergroot je referentiekader. Toen ik een poolexpeditie maakte zei iedereen dat alles wit was. Ik kan je zeggen dat de Groenlandse ijskap meer kleuren telt dan de regenboog. Evenzo vanavond, zit ik met een kin op knie kleuren te absorberen. Flabbergasted.

Ik heb de ziekte dat ik bergen die ik zie wil beklimmen. Heel vermoeiend. Ik zie urenlang graatjes, kammen, richels, toppen en fijne landschappen. Reizen vergroot je scope, als romanticus wil ik uitstappen en gaan rennen.

Steeds als ik me laaf aan de oerkracht in de bergen besef ik me dat ze er zullen zijn, precies zo, als ik onder de grond lig te vergaan. Heel kort mag ik er zoveel mogelijk van proeven… de geur van humus, het klaterende beekje, steenbokken die met hun poten tikken op richeltjes, de uren die ik met geliefden hier doorbreng zijn de mooisten in mijn verblijf hier.

Hoogtepunten zijn de ochtenden dat je alleen wakker word in je slaapzak en een deken van pluizige wolken in het dal onder je ziet liggen. Een lange beklimming van de hoogste berg van Ierland, Carrountohil, gehuld in mist, die op de top een doorkijkje geeft naar twee kanten, waardoor de zee zichtbaar is. Alsof je met je hoofd in een windtunnel staat die opeens doorkijkjes geeft.

Had ik al gezegd dat ik geen strandmens ben? Partner gezocht die tiny huis met me bouwt daar waar de wereld gestopt is en bergen ons omringen. Draag me weg. Als het mis gaat en je vindt me onderaan een berg, laatme dan liggen. Dan ben ik gelukkig.