Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

Ik rende 5.090 kilometer door tien landen. Geen corona. Nu wilde ik een maand trainen in de Alpen en had meteen corona.

Grappig hoe je als sporter je lijf kent. Al bij de eerste hellingen in Zwitserland voel ik dat er geen vermogen is. De Engelse taal bezigt het prachtige werkwoord to throttle, gas geven. Ik throttle helemaal niks. Een onbestemd gevoel zeker als je in bloedvorm bent en wil zwerven door de Alpen.

Ik krijg de vinger er niet achter en ga uiteindelijk beetje liften-rennen naar een vriendin in Oostenrijk. Op de dag van aankomst toch maar een coronacheck want voel me wat koortsig, beetje kooppijn en een klein kuchje. Laatste dat ik wil is haar en haar sportieve huisgenoten als dank voor mijn verblijf besmetten. Negatief.

De eerste nacht slaap ik niet en word echt ziek. We wijten het aan de stinkende bloemen in de woonkamer. Als huisgenoten de woonkamer binnentreden, trekken ze vieze gezichten.

Na verloop van de dag boek ik voor nog dezelfde avond een bus naar Nederland. Het moet over een andere boeg.

In Nederland biedt loopmaatje Jenny me onderdak en we gaan beetje samen trainen. Toch nog een testje… positief. Of beter: irritant. Nu kan ik niet bij haar blijven want ze hebben een familiedingetje. Ik ben de paria die zichzelf uit de voeten maakt.

Een rondje NL om mijn sleutels op te pikken. Ik kan paar dagen in quarantaine in het huis van mijn vader. Niet dat quarantaine bij mij hoog in het vaandel staat, wel het niet besmetten van kwetsbare mensjes om me heen.

Corona. Ik ben er nooit mee bezig geweest. Ben er nooit angstig voor geweest. Ben zo fit als maar kan. En van een gewone griep werd ik in mijn jeugd ook wel eens doodziek. Aldus heb ik het nu, met vrij weinig symptomen en rende tot voor kort nog met bepakking door de Alpen in hitte alsof het niks was.

Toch neem ik een griepvirus serieus. Als je niet goed uitziekt en je hart belast kan sporten met koorts een infectie van de hartspier veroorzaken (myocarditis). Het is sowieso een extra belasting van hart en longen bovenop het trainen voor een 1.001 kilometer hardlopen.

Aldus zet ik wat vragen uit bij mijn sportarts. De volgende ochtend scheur ik op mijn fietsje in Wageningen naar de GGD-post in Ede voor meer info en het formeel vastleggen dat ik straks genezen ben want dat scheelt weer vijf vaccinatieprikken. Het is onhandig om 20 kilometer te fietsen en je paspoort te vergeten, dus doe ik het twee keer in de hitte. Waar corona al niet goed voor is.

Op de post behandelen ze me als een totale melaatse en een en ander doet apocalyptische aan. Ik ben een sporter met milde symptomen, geen rottend korps. Antwoorden op vragen zijn hier niet, ik moet het RIVM maar bellen.

Eenmaal thuis naast de positieve uitslag een identificatiecheck waarna ik een lange mail krijg met een gedragsprotocol. Een mail die je in je prullenbakje doet waarna je in het bos gaat wandelen.

In datzelfde bos word ik drie keer gebeld door de GGD. De derde keer neem ik maar op. Een vriendelijke dame wil een bron- en contactonderzoek met me doen. Ik wil dat niet. Ik heb het ook al gedaan. Maar het verwondert me wat we toch allemaal het leven hebben geroepen.

Resteert de vraag hoe je nu verder gaat in de aanloop naar een race van 1.001k hardlopen. Voorlopig doe ik een paar dagen helemaal niets om te zorgen dat het virus echt uit mijn lijf is. Ik krijg van veel kanten bezorgde mails over neveneffecten als vermoeidheid, koppijn en andere nare dingen. Vooralsnog heb ik nergens last van behalve het feit dat ik niet kan rennen. Het maakt een licht ongedurig bij een fit renpaard dat van nature niet zo heel geduldig is.

Voor mij is belangrijk dat ik in de laatste weken spierhardheid creëer. Als ik 13 dagen lang 20 uur per dag op de been ben, moet de basis gehard zijn. Ik wil ergens een week maken van 7x 60 a 70 kilometer met hoogtemeters. Dat is een indicatie dat ik de belasting aankan. De rest moet tussen de oren kloppen, iets met mind over matter.

Nu ben ik geen trainingsbeest en ik ga niet snel rondjes lopen in de traditionele zin. Bij dit soort uitdagingen probeer ik het altijd een beetje leuk te maken. Aldus boek ik een ticket naar Spanje. In de Pyreneeën maar eens een hoogtestage afwerken. Eens kijken waar dit rottende korps nog toe in staat is.

Gelukkig ook ander belangrijk nieuws. Twee weken terug heerlijk gesprek met een vriendin over driekwartbroeken voor mannen en overhemden met korte mouwen. In mijn ogen haalt het alle mannelijkheid wel uit de man. Dat wordt in de pers bevestigd met een stukje over kledingstukken die mannen direct op de brandstapel moeten doen. Een driekwart broek is te lang én te kort.

Een driekwart broek, hiermee bedoelen we een broek tot net over de knieën, is het eigenlijk allemaal net niet. Het is geen korte broek, het is geen lange broek en het is geen cropped broek. Kies of voor een korte broek, die net boven je knieën hangt. Of ga voor een lange broek, en rol dan eventueel je broekspijpen op. Dit is juist wel stijlvol. Als laatste kun je nog kiezen voor een cropped broek. Keuze genoeg, en dus ook genoeg mogelijkheden om een driekwart broek links te laten liggen.

Ik heb goede vrienden die mij mogen slaan als ik Mephistoschoenen, Hemablauwe onderbroeken, driekwartbroeken ga dragen of me kleed in code boswachter (grijs, beige, groen, kaki). Het is goed als je vrienden er voor je zijn.

Dat dus.