Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

Dag 5. Innsbruck – Flixbus Maastricht

Wakker worden met zoveel koppijn dat je scheel kijkt en niet meer scherp kunt stellen. Het is me in 47 jaar niet gebeurd. De hele nacht heb ik badend in het zweet gelegen en ramen geopend,  smekend om tocht.

De volgende ochtend vraagt nichtje van vriend of ik koffie wil. Ik schud van niet waarna ze verbouwereerd is. Ik ontbijt toch altijd met zwarte bonen… Vanochtend voel ik me zo belabberd dat ik het nog niet aankan.

Als de huisgenoten een voor een de woonkamer inlopen trekken ze een vies gezicht. Blijkbaar staat er een gigantische bloem die nogal een odeur achterlaat. Mijn neus en ogen zitten totaal dicht dus het ontgaat me. Ze zetten hem snel byuten, misschien is het de oorzaak achter mijn belabberde staat van zijn.

Waarom krijg ik hoofdpijn van lelies en hyacinten? (+tips tegen stuifmeelvlekken)

Terwijl zij koffie drinken lig ik languit en probeer mijn leven terug te vinden. Mijn hoofd gloeit, alle slijmvliezen zijn geïrriteerd, ik zweet als een otter en de koppijn steekt achter mijn voorhoofd.

Nadat iedereen verdwenen is, zet ik koffie. Alles moet rustig vandaag. Dan slenter ik de stad in.

Het is chaos, de hele stad en 13 andere gemeenten zitten zonder stroom. Lol. Stoplichten doen het niet, restaurants zitten in het donker, je kan nergens koffie bestellen, zelfs bellen en internet geven problemen. Heerlijk als civilisatie fragiel blijkt. Ik moet wel scherp blijven, want in mijn belabberde toestand beweeg ik door de verkeerschaos en alles ontgaat me. Bovendien brandt de zon lekker in op de schedel die al pijn deed.

Op het terras een cola in plaats van een koffie en tijd om te bezinnen. Sinds april 2021 ben ik aan het avonturieren. Ik kluste vier maanden aan een boerderij en sliep in een tuinhuis, rende van 16 augustus tot 11 februari naar Santiago, kluste een maand in Zwitserland, kluste in Leersum, Asperen, Renkum, Sauerland en paste opeen caravan in Deventer en een huis in Amersfoort. Nu ben ik een maand aan het trainen in de Alpen en kan de motivatie niet vinden.

Als ik erover blog bereiken tientallen lieve berichtjes me. De kern: misschien moet ik weer eens op zoek naar een huisje en een beetje gaan aarden.

Eenzaamheid speelde vaak een rol in mijn leven en als ik zo doorga verlies ik echt de aansluiting. Een vriendin legt de vraag voor of eenzaamheid een keuze is. Een interessante kwestie.

‘Als je te gevoelig bent voor de huidige systemen, mensen en maatschappij, dan loop je daar tegenaan. Niet begrijpen van dingen en niet begepen voelen.
Het lot van de rebel die streeft naar zuivere intenties en puurheid.

Is dat dan een keuze?

Je zou zeggen ja, omdat je ervoor kan kiezen mee te draaien. Een nee omdat alles in mijn lijf gaat protesteren als ik niet naar m’n hart luister.

Ze vraagt zich af of een steady homebase (eigen huisje, eigen plek) me ook meer plekgevoel zou geven. Dat je bestaansrecht niet afhankelijk is van wat of hoeveel je geeft, of wat je doet, maar omdat je er bent. En een plek hebt.

Een plek creëren om je eigen plek en bestaansrecht te kunnen voelen. In rust en zonder cortisol, dopamine of endorfine.

Vanuit rust.
Bouwen en loslaten.
Vanuit een plek. Eén plek.
Een honk waar je altijd terug kan keren, zodat je ook rustig kan uitvliegen als het nodig is.
Om te leren leven in plaats van overleven.’

Het spreekt voor zich dat het hier een wijze en zeer gewaardeerde vriendin betreft…

Terplekke boek ik een Flixbus voor een paar tientjes van Innsbruck naar Maastricht voor nog dezelfde avond. Het is te hopen dat koppijn en koorts wegtrekken anders mag ik 14,5 uur hangen in de meest onmogelijke posities.

Thuis gaan alle apparaten aan de stroom, douche ik lang en bereid een curry voor mijn sportminded huisgenoten die zo vrij waren me huisvesting te bieden in de bergsporthoofdstad van Oostenrijk. Wat is het overigens verschrikkelijk om te koken als je zelf zo ziek bent als een hond. In mijn eentje ga ik dan liggen en kook niet. Respect voor al die ouders.

Om 21.15 de deur uit voor de bus van 22.10. Nog even een blik in de app… mondkapje. Echt waar, corona bestaat niet meer en groepsorgieen zijn aan de orde van de dag, maar in de bus moet je een degelijk kapje op. De schrik slaatom het hart. Huisgenoot heeft nog een blauw kapje maar die is te licht. Rennen naar het station, niets te krijgen. Rennen langsbenzonestations,niets te krijgen. Bedelen op straat, niets te krijgen. Bij dehalte verzekert een jonge kerel me dat het allega meevalt en inderdaad als de bus 45 minuten te laat aankomt, draagt niemand een kapje.

Niet veel later een paspoortcontrole die een half uur duurt. Benieuwd of we de overstappen München nog gaan halen…

Morgen weet je het…