Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

Dag 3. 8k. Totaal 38k. Imst – Innsbruck

Imst is niet mijn dorp. Beneden zitten alle supermarkten. In Hoch Imst liggen terrasjes en hotelletjes. Ik loop dus omhoog voor een hotelletje, naar beneden voor een supermarkt, weer omhoog voor het hotel en vanochtend weer naar beneden om te liften. Ondertussen overal drukke autowegen en weinig charme. Weg met Imst, zeg ik.

Ik heb een goedkoop kamertje met bad via Booking.com maar bij aankomst is het bad zoals wel vaker een douche en ik wilde toch echt met mijn gepijnigd lijf in een bad liggen. De dame achter de receptie verontschuldigt zich en geeft me een upgrade naar een penthouse van 80m2 en ik mag de hotelsauna gebruiken. Nou vooruit…

Zo zit ik niet veel later in mijn eentje in de sauna met een koud biertje en uitzichten over de vallei en omringende bergen. De sauna is echter bloedheet en van het stoombad kan hetzelfde gezegd worden. Het balkon is aangenamer.

Ook de penthouse blijkt snachts moordend heet en ik zwem door het bed en ben om 5 uur uitgedroogd wakker.

In de ochtend tijd voor een boek over de beklimming van de Aconcagua die in mijn planning zit. Het boek gaat uit en dat is een goed ding want het scheelt weer grammen.

Ik heb vandaag maar één taak en dat is liften naar Innsbruck. Ik mag daar crashen bij het nichtje van een vriend. Ze woont met drie huisgenoten in een hol dat bergsport ademt. Overal ski’s, mountainbikes en bergschoenen. Vorig jaar crashten we er met drie kerels in de woonkamer voor de Innsbruck Trail. Ook nu ben ik welkom voor enkele hardlooptochten vanuit het basiskamp.

Ik steek de duim op vlakbij mijn hotel om via een bergpas naar Innsbruck te komen maar wordt niet meegenomen. Ze rijden bij deze oprit al te hard. Toch maar weer heel Imst naar beneden lopen voor een betere plek.

Poging 2 bij een rotonde. Teveel auto’s, prikkels, mensen en afleiding. Dan stoppen mensen eenvoudigweg niet. Het moet rustig en overzichtelijk zijn.

Poging 3. bij een bushalte. Dat wil nog wel eens medelijden opwekken als in de bus rijdt alweer niet.

Ondertussen doe ik mijn trui met lange mouwen aan zodat ik mijn tattoo verberg, petje op, petje af, rugzak op, rugzak af… het is een beetje kijken waar mensen ontvankelijk voor zijn. Het is zondag en er zitten denk ik veel strenge mensen op de weg die geen zwervers meenemen. Geef ze eens ongelijk.

Uiteindelijk zie ik een aftands blauw busje en weet dat er een linksdraaiende hippie in aantocht is. Een community die elkaar verder helpt en inderdaad stopt een kerel met grote rossige baard. Hij is een mountainbiker hetgeen ik al afleid uit zijn helmen en fietskleding die werkelijk overal door de bus zwerft. Hij heeft veel interesse in mijn sponsoren hoort me helemaal uit. Uiteindelijk zet hij me vlak na Imst af op een rotonde want hij gaat naar het Pitztal.

Meteen stopt Andy. Hij is een arts met een supersnel dialect dat ik met moeite volg. Hij heeft net een vent in elkaar genaaid die met een fles zat te spelen en zichzelf blijkbaar ernstig verwondde. Inderdaad zie ik zijn witte broek en witte klompen met bloed. Hij zet me niet veel verder af bij de volgende rotonde.

Na lang wachten stopt een sportief ogend stel met zwarte sportwagen. Ik mag mee maar ze weten nog niet waar ze heen gaan. De eerste tien minuten bakkeleien ze daarover waarna ze uiteraard naar Innsbruck gaan en me daar afzetten. We hebben een mooi gesprek over dromen, sport, het leven en dat je geluk niet moet uitstellen. Hij zit in verzekeringen en wil weten hoe een avonturier zich verzekert buiten de paden. Zij noteert al mijn websites en gegevens en zucht als ze hoort hoe ik leef. Hij snapt het wel ‘Besitz macht besorgt’ brult hij instemmend. Met een boks nemen we afscheid en ik kuier gelaten Innsbruck in…