Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

Een blog over leven

Eenzaamheid. Het is een thema in mijn leven.

In mijn jeugd was het pesten. Op school ging het te langzaam. In mijn  hoofd zit een beschouwer, hij is altijd actief, veronachtzaamt nooit.

Het maakt me een buitenstaander. Ik roep vaak rebel, maar het valt wel mee. Ik ben gewoon eenzaam.

Het maakt me intens. Als ik iemand leuk vind ga ik ervoor. Vriendschap of liefde. Ik heb ook haast. Ik ben bijna 50 en nog/ weer alleen. Ik had het niet zo gepland en heb een moeder gezien die geluk uitstelde. Niet doen! Ga voor je dromen en houd van iemand zoals je nooit gedaan hebt. Juist omdat het leven eindig is, krijgt dat waarde.

Zonet stond ik op het balkon van de sauna en keek over de bergen van Imst in Oostenrijk.  Ik zie hoe mooi het is, maar het kan me niet bekoren. Hoe langer ik leef, hoe meer ik dacht dat het makkelijker zou worden. Meer verdienen omdat je ouder bent, een groter netwerk, meer fijne mensen om je heen.

De realiteit is dat ik steeds meer gekke dingen doe; marathon des sables, poolexpedities, van Apeldoorn naar Santiago rennen en nu weer een maand trainen voor een race van 1001k in september.  Tegelijk voel ik me eenzamer dan ooit.

Als je lang weg bent, verlies je de aansluiting met vrienden steeds meer. Logisch. Ze vragen hoe het was en wanneer je weer meedraait maar echt delen kan niet meer. Mijn expeditiemaat is dood, ALS. Mijn studievrienden staven statistieken van de ANWB, 1,8 kind, 1,9 auto, een huis en veel te druk.

Tegelijk mis ik de hoeksteen die kind heet. Het geeft zin aan je bestaan. Ik ben alleen. Ik wilde nooit kinderen want was mijn  jeugd aan het inhalen. Toch ben ik nu 47 en alleen. Ik had het nooit zo bedacht. Zie partners met kinderen en wat moederliefde doet… steeds weer die vraag of je iets hebt gemist.

Ik ren en lift door Oostenrijk en heb geen idee meer wat ik aan het doen ben, op weg naar een race in september. Ik wil het niet zo, heb zoveel te geven, snap het leven niet. Ondanks mijn vrije bestaan en de fantastische omgeving mis ik vervulling. Ik snap het leven niet en vind het steeds moeilijker alleen. Dat dus.