Rennen, liften, rennen, liften

Dag 2. 15 k Totaal 30 k.

Weer heerlijk buiten geslapen ondanks bangmakerij van hotelpersoneel over wolven en beren. Ik ben banger voor mensen.

In het hotel mag ik aanschuiven bij het ontbijt. Ik ben een van de eersten. Het is vandaag wisseldag. Hotel Val Sinestra heeft een eigen busservice naar Nederland en vandaag vertrekt de bus om half zes hetgeen betekent dat ik gewekt word door kinderstemmen.

De koffie smaakt goddelijk en in stilte werk ik me door mijn boek heen, iedere gelezen bladzijde is er een die kan achterblijven. De rugzak mag lichter. Aldus laat ik een sjortas en een muts achter bij Carlo. Na een flinke kom yoghurt met banaan en muesli, pak ik op. Een bearhug voor mijn nieuw verworven mattie Tilco. Mooi hoe een korte gezamenlijke wandeling en een aantal mooie gesprekken over het leven je meteen een band bieden.

Onder de ogen van een zwaaiende Anne ren ik via s-bochten de helling af. Meteen daarna weer terug want de powerbank hangt nog aan de stroom in de ontbijtzaal.

Dan wel echt op pad. Het is een prachtige morgen. Er hangt een zware broeierige stilte over de vallei. Op een enkel storend vogeltje na is het dood- en doodstil. Wolken hangen als slagroomvlokken tegen de hellingen geplakt en het geheel doet rustiek aan.

Dit alles staat in schril contrast met mijn fysiek. Ik heb lang niet gelopen en het lijf moet weer wennen aan het rennen met een hossende rugzak. De aanhechtingen van de dijbeenspieren voelen alsof er met hete breinaalden in geprikt wordt. De nek en schouderspieren staan strak en ik heb open wonden op mijn heupen van de rugzak. Niks nieuws onder de zon, het lijf moet even gehard worden en dat duurt een paar dagen. Ik doe het wat rustiger aan dan gepland. Het is altijd mooi en romantisch plannen maken achter je scherm, de realiteit is weerbarstiger.

Ik ren de weg af van het hotel terug naar de vallei en haal een joggende dame in. Ze is zichtbaar not amused dat iemand met een dikke rugzak haar te snel af is en neemt een zijpad. Lol.

Beneden hobbel ik door het dorpje Scent dat verlaten en pittoresk aandoet. Een Italiaans restaurantje leent zich uitstekend voor een café crème. Als ik bij bestellen wat glazen naar binnen neem dankt de uitbaatster me luidruchtig in Italiaanse loftermen. Het geeft vakantiegevoel.

Links de kerk rechts een pleintje, overal pittoreske panden, voor me een kerel die met de hogedrukspuit zijn poedel afspuit. Een tafereel van nietsigheid. Ik hou ervan. En ddoorrr

Ik ren het dorp uit en steek de duim op. De eerste auto neemt me mee, het helpt dat ik net naar de man knipoogde toen hij aan kwam lopen bij zijn auto.

Ik stel me voor als der Jan aus Holland. Ik krijgen hand van Remy uit Scent. Hij heeftie bedrijf dat veel met toeristen doet dat hij sinds 1967 bestiert. Het heeft volgens hem veel met een lange adem te maken en Ausdauer. Als hij hoort over mijn rentochten staat hij erop mijn gegevens te krijgen en wil hij me inhuren voor een event. Ik moet dan lezingen geven in het Engels en de link met Ausdauer maken. Lol. We nemen afscheid alsof we vrienden zijn.

Ik zit nu in het gehucht Scuol waar ik doorheen kuier. Aan het einde van het dorp een oprit waar ik naar Innsbruck kan liften. Ik heb geen harde plannen dus doe wat mijn hartje ingeeft. Zwitserland is zo tergend duur op het moment dat Oostenrijk me een mooi alternatief lijkt.

De duim gaat op en de eerste auto stopt. Een schoone Slowaakse van 24 neemt me mee naar Immst, 50 kilometer verderop in Oostenrijk. Een tijd terug stond ze zelf met autopech en werd meegenomen. Nu had ze door kunnen rijden maar wilde me niet laten staan. Ze wil een beter mens worden en gaat voor karmapunten. Ik beloof haar een leuke positieve blog te schrijven om het te bestendigen.

Dat doe ik bij deze want even later rijden we via een omweg omdat haar vignet voor Oostenrijk verlopen is. Als ze een nieuwe koopt bij het tankstation neemt ze een grote krakeling met zout voor me mee. Samen smikkelen we de laatste kilometers waarna ze me afzet bij de pizzeria waar ze werkt.

Liften is zo leuk. De eerste levert me betaald werk op, de tweede een krakeling. Beide een warm gesprek. Wachttijd nul. Liften is een ode aan het toeval en ik geef me er zonder enige aarzeling vol overgave aan over. Ik heb nog nooit een vervelende ervaring gehad, maar misschien ben ik ook gewoon een grote, kale vent en lok ik dat dus niet uit. Vooralsnog levert het me weer zoveel meer op dan ik vroeg.

Twee weken terug liep ik nog met een vriendin in Duitsland de Rothaarsteig. We willen van het dorpje Usseln waar mijn vader woont naar haar auto in Brilon. Het openbaar vervoer is een kansloze exercitie. Na het ontbijt steek ik mijn duim op. Meteen stopt een Nederlands stel uit Noordwijk met kinderen. We proppen onszelf naast de kinderen en de rugzakken in de achterbak. Ze zetten ons een dorp verder af. Daar stopt direct een dame die ons een dorp verder afzet. En daar stopt meteen een kerel die ons in het centrum van Brilon afzet waarna we teruglopen naar de auto. Eitje.

Tijdens het liften een lieve app. Één van mijn breisters heeft weer sokken voor me gebreid net als tijdens de laatste tocht. Ook heeft mijn lieve trailmama Elly weer een mooie zwarte beanie voor me gemaakt die ik meetors op de rug voor de koude nachten. Ik bof maar.

In Imst loop ik 3,5 kilometer op zoek naar een terras. Het is 31 graden en verschrikkelijk benauwd. Imst heeft echter meer industriezones en Kaufcenters dan terrassen. Pas aan het einde van het dorp na een flinke klim een terras dat rustig en gezellig is. Als Imst van de kaart verdwijnt, wordt Oostenrijk daar niet per definitie slechter van.

Ik heb maar één associatie bij dit dorp. Jaren terug liep ik de Salomon4trails, een oversteek van de Alpen in 4 marathons. In Imst was een van de overnachtingen. We sliepen met pns team van drie bij een Chinese man met een hotelletje. Toen we vertrokken en onze tassen optilden, bleek bij één van ons een fles bietensap gesneuveld te zijn. Er lag een rode plas in de lounge alsof iemand was afgeslacht. De Chinese uitbater zei ons het te laten liggen, dan zou hij het wel opruimen. De toerist die voor onze neus binnenkwam zag de rode plas, draaide om en liep heel hard weg. Dat dus.

Nu nog een slaapplek vinden, misschien wel daar…