Een lift naar Zwitserland en een eerste dag trainen

7. 20 bij Esso Overduin langs de A15. Zo begint mijn hardloopavontuur. Ik word afgezet met mijn sponsorpakket dat ik heb opgepikt. Black Diamond heeft me voorzien van een functioneel shirt en short, een windjackie, een prachtige trailrugzak, een hoofdlamp en een paar poles. De poles zijn helaas niet vouwbaar en gaan dus niet mee. Op een race van 1.001 kilometer wil je niet alles met poles lopen en dan zijn twee speren van 1.35 meter op je rug licht onpraktisch. Gelukkig mag ik een paar vouwbare lenen van een vriendin.

Vriend Carlo duikt op met zijn Volvo met een immense aanhanger erachter met daarop een kayak. In de auto een koelbox met koude blikjes drinken waar we 13 uur lang van kunnen genieten op onze weg naar Val Sinestra.

Het is rustig op de weg en we kunnen eigenlijk probleemloos doorkarren. Probleem is dat Europa zo groot wordt als je met een aanhanger rijdt. Het doet me de ken aan de vakanties met mijn ouders waarbij we soms wel twee dagen nodig hadden om in Zuid Frankrijk te komen daar waar ik nu met vrienden in zes uurtjes naar de Alpen scheur.

Pas op het laatste stuk wat irritante werkzaamheden waar we wat vertraging oplopen maar het mag niet echt een naam hebben. Wat wel naam mag hebben, is de verkeerde bergweg die we omhoog nemen richting hotel. Het is een steile weg met weinig uitwijkmogelijkheden. Dan wordt keren met een zware aanhanger op zijn zachtst gezegd een uitdaging. Gelukkig vind ik een ruime bocht waar Carlo met veel gassen door het gras kan keren.

Eenmaal bij het hotel eindelijk dat koude biertje op het terras. Hotel Val Sinestra is een fijne plek. Het hotel zit vol met voornamelijk Nederlandse gasten. Kinderen kunnen hier rondom het hotel op 1.500 meter hoogte in the middle of nowhere helemaal losgaan waardoor ouders tijd voor zichzelf hebben. De slimmere ouders hebben walkie talkies om zo nu en dan te checken hoe het de kinderen vergaat anders zoek je je kleurenblind in en om het hotel.

Carlo en ik hebben dorst en de halve liter pullen gaan erna een lange rit met 35 graden heel hard doorheen. We eindigen in de achtertuin van het kasteel onder een houten overkapping met een fles whisky. Voor onsjes kasteel in de duisternis en de avond is heerlijk. Jaren terug zat ikhier met Carlo tijdens een onweersbui toen de bliksem twee keer insloeg in de toren.

Na de whisky duikt Carlo het hotel in en ik spreid aludeken en mummy. Het hotel zit ramvol dus ik slaap buiten. Er is geen plek voor mij. En eigenlijk vind ik dat prima, ik wil ook niet bij Carlo, zijn vriendin en twee zoontjes in de kamer. Ze zijn op vakantie en ik doe mijn pelgrimding.

De dag begint met een lichte kreukel-in-de-kop. Zes koppen koffie compenseren dat niet. Ikmoet mijzelf lichtjes onder de billen schoppen. Het plan vandaag is de vallei in achter het hotel, de bergkam over en dan richting Sankt Moritz. Carlo en Anne gaan naar Guillestre en ik ga proberen de 480 kilometer die kant uit in een dag of zes te overbruggen.

Achter het hotel direct een moordklim die whisky uit oren doet vloeien. Ik zigzag de berg op en zweet me het ongans. Het is ontzettend benauwd en overal om me heen zware grijze donderwolken. Dat gooit wat roet in het plan. Met deze onheislluchten ga ik niet direct een kale kam over. Ik ren dus de lange, stevige klim de vallei in, draai naar links en verken een andere kom. Kleine, prachtige houten hutjes op mijn pad die doen watertanden. Daar zou ik kunnen wonen, op mijn plek zijn.

Het lijf houdt zich kranigna weken niet rennen, ondanks hoogte en steilte. Het is even wennen aan de rugzak die ik geleend heb. Voor de hoeveelheid gear die ik meetors, zijn de hardcore trailrugzakjes te licht, dus ik heb nu een paarse rugzak van Lowe Alpine van een liter of 25. Ik mis heupzakken of borstzakken voor ipod en telefoon alias fototoestel.

Via een prachtige single track daal ik terug naar de vallei. Ik weet een sfeervol etablissement waar je met uitzicht van Erfrishungslimonade kan genieten. Daarna zal ik terug de vallei uitlopen. Op het terras tref ik echter Anne, de sympathieke Tilco met wie ik gisteravond kennismaakte en zijn partner. Gedrie genieten we van de koude limonade, het uitzicht en regendruppels. Met Anne en Tilco loop ik nog een lus naar het dorpje verderop dat door een lawine werd vernietigd.

Met Anne loop ik via hangbruggen terug naar het hotel. Ik informeer of er een kamer voor me is, maar het hotel is nog steeds vol. Als ik zeg dan wel in het bos te slapen, waarschuwt de dame me voor een zwarte beer en wolven die hier vlakbij zijn gesignaleerd. Leuk, eerst geen plek hebben en dan deze pelgrim bang maken. Gelukkig ben ik banger voor mensen in een stad dan besjesetende beren in een bos. Heerlijk geslapen ook vannacht, dus dat ga ik gewoon herhalen.

Gelukkig mag ik wel meeeten van hetbuffet en morgen een riant ontbijt genieten voor ik vertrek.

Dag 1 was een rustige, morgen gas erop.