Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

Hij die zware dingen doet, mag op de blaren zitten.

Ik ga twee maanden rennen. De raceorganisatie vraagt om een ECG en verklaring van de arts dat ik het ga overleven. Garanties noemen we dat. Mijn arts garandeert na grondige inspectie dat mijn hart zal blijven kloppen, misschien heeft hij wel meer vertrouwen dan ik.

Vooralsnog is de intentie mijzelf binnen een maand klaar te stomen tot de fitste versie van mijzelf. Ooit.

Dat wil zeggen iedere dag situps, pushups, planken, crunches, barfies en al die andere oefeningen die mijn bootcampheld Evert van der Zee me ooit influisterde. Daarnaast elke dag rennen om het lijf droog te trainen en een koeienhart te creëren. Ikben een luie donder, maar als ik een missie heb, een stip op de horizon, hoef ik mijzelf niet te motiveren en laat ik makkelijk dingen staan.

Vandaag de rugzak gepakt en de deur achter me dichtgetrokken. Die vrijheid is een groot goed. Liever deed ik het met iemand samen.

Vanmiddag nog een afspraak met mijn wonderdokter Rob Langhout. Afgelopen week had ik last van een blokkerend enkelgewricht. Het scharnierde eenvoudigweg niet meer. De voet was dikker, de aderen bol en zichtbaar in de knel en ik strompelde alsof ik een aangeschoten hert was.

Toch liep ik 190 kilometer op de Rothaarsteig, iets met ken je lijf en loop het eruit. Aldus liep hij het eruit. Toch laat ik de afspraak met Rob staan.

Rob en ik denken in ketens. Pijn in je voet kan zomaar betekenen dat er iets scheef zit in je nek en dat werkt dan door in boven- en onderrug, heup en mobiliteit van de benen. En zo bewerkte Rob ooit mijn nek waarna mijn voet geen pijn meer deed. Ik houd ervan.

Rob is goed in het analyseren en wegnemen van asymmetrie bij sporters en ik zeg altijd maar zo: als één poot pijn doet, is dat assymmetrie.

Rob ontvangt me hartelijk en vindt het mooi dat ik weer ga rennen. De laatste keer rende ik 5.090 kilometer en was ik pas enkele dagen voor vertrek pijnvrij… door Rob. Ziedaar mijn bezoek.

Rob heeft een systeem waarbij volledig functionerende, soepele benen 180 scoren (graden of bonuspunten, dat weet Rob wel). Ik vermoed dat mijn ene been 140 doet en de andere 130. Nameten leert 150 en 130, een sporter kent zijn lijf.

Rob gaat aan het werk. Met banden bindt hij me aan zijn behandelbed. Het doet allemaal wat spannend aan, van die dingen die je in SM-kelders doet. Gelukkig weet ik dat hij andere dingen in de zin heeft. Hij voert eerst professioneel een heupdisplacie uit, zeg maar je heup zover oprekken dat het kogelgewricht van je dijbeen eruit komt. Dan gaat hij met volle gewicht aan mijn benen hangen. Dit past bij mij, trek me uit elkaar, sla me desnoods, als het lijf maar loskomt. Als hij klaar is, is de score 170 om 180, ik benader perfectie.

Van Rob mag ik rennen. En wel nu meteen. Ik zal mijn coördinatie missen, maar of ik die nu mis of over een paar dagen, dat is om het even.

Vraag is wat en waar ik ga rennen…
Mee naar het Sauerland met vader…
The Dutch Mountain Trail non stop en wachten tot mijn sponsorpakket kleding, rugzak en poles in NL arriveren…
Een vlucht naar Madrid en daar rennen in de bergen bij vriendin en door naar de Pyreneeën naar andere vriendin… het is daar wel heet…
De Tour du Mont Blanc rennen
Een vlucht naar Schotland pakken en daar bergen op- en afrennen, de Schotse volkssport van Munro bagging.
Of een last minute naar de Himalaya…

Schotland lonkt. Rob was er zojuist met zijn zoon.

Rob vindt het prachtig. Hij heeft me helemaal losgetrokken en in mijn voet bewegen delen die jaren vast hebben gezeten. Het kraken van bewegende botjes klinkt me als muziek in de oortjes. Bij vertrek vraagt hij of ik nog sponsors zoek en bij mijn bevestigend knikken, wordt hij een van mijn partners op wie ik mag bouwen. Ik zeg: Heb je een blessure ga naar Fysiotherapie Aldenhof in Nijmegen en vraag naar Rob. Ik heb er 5 uur voor gereisd en voel me als nieuw.

Run fokkie Run…