Zo’n dag

Inpakken voor vakantie en hardlooppelgrimage. In de tuin leg ik alle gear uit en zoek alles bij elkaar.

Ik grijp in een rugzak en wreng, vol-vol-vol met mijn duim in een scheermes dat los in de tas zit. Pijn vind ik door de maat genomen niet zo spannend en alle dingen die ik op sportief vlak doe, zijn door de maat genomen repeterend, lang en pijnlijk. Dit niet. Dit is kort en venijnig, het haarscherpe mes doorklieft de huid als een nieuwe chirurgische scalpel en maakt een haarfijne snee die door opper- en onderhuid gaat, ondertussen de zenuw schampend. Fel en diep, missijk makend. Even staan, voorover gebogen, de pijn laten indalen. Ademen helpt. Herpakken. Bloeden stelpen en door. Zo’n dag.

Schilderen. Ik zit op het dak tussen daklatten te werken in een onhandige houding. Het blik verf staat onder mijn voeten ingeklemd. Ik tik een dakpan aan die ernaast ligt en zie als in slow motion het blik kantelen en traag in de diepte verdwijnen. K… Een half uurtje schrobben is het devies, alles onder verf. Zo’n dag.

In mijn slaap draai ik me rustig om. Ik lig aan de zijkant van het bed. Klats, mijn hoofd raakt de hoek van de lambrizering net boven de linker wenkbrauw. Meteen voel ik het warme bloed langs mijn oog en neus stromen. Lekker wakker worden. De rest van de dag hangt er een schaduw boven mijn linkeroog, een bult noemen we dat. Zo’n dag.

Recent heb ik een laminaatvloer gelegd die niet klikte. Er kwam nogal wat geweld bij kijken en nu is er iets verkeerd geschoten in mijn enkel. Hij scharniert niet meer, ik loop als een bejaarde en de voet is dik en zichtbaar minder doorbloed. De fysiotherapeut gaat daar vanochtend hoop ik iets in betekenen.

Hij stretcht de voet, mobiliseert het SI-gewricht en doet me heerlijk pijn. Vooral als hij na stretchen de voet loslaat schieten pijnstoten als bliksemschichten door mijn enkel. Hij doet maar geen dynamische losmaakactie. Ik besluit dat hij dat toch maar wel gaat doen. Kraken, breken, scheuren dat past bij mij. Trek die voet maar uit zijn misere. Nou vooruit dan, hij gaat lekker met zijn gewicht aan mijn systeem hangen tot het krak zegt. Als ik opsta, voel ik me een fragiel, klein schepsel. Het duizelt een beetje. Het is negen uur, ik heb koffie nodig. Zo’n dag.

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Twitter-afbeelding

Je reageert onder je Twitter account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s

Maak een website of blog op WordPress.com

%d bloggers liken dit: