Nieuwe hardloopavonturen door Europa

Ik ga op reis en neem mij… mijzelf. Gelukkig. Aldus tref ik voorbereidingen voor weer een aantal maanden rennen. Vertrek komende week. Rennen vanuit de Alpjes naar de start van de Megarace van 1.001 kilometer die door Duitsland, Oostenrijk en Tsjechië voert. De APK-keuring met hartfilm liggen klaar. Alleen de voet speelt op met een bijzonder pijnlijke peesplaat die ontstaan is tijdens laminaat leggen.

Twee weken kluste ik in een appartement in Renkum. Ik legde een vloer van kliklaminaat. Het klikte niet. Wat gebeurt er dan als het warm is. De vloer gaat werken. En als laminaat niet klikt, is er geen verbinding en ontstaan kiertjes. Aldus is de dame des huizes not amuse en ze heeft gelijk. Overal spleetjes en de randen staan in een hoek van dertig graden omhoog tegen de muren waardoor plinten loslaten. Ik moet er iets aan doen want zij kan er niks aan doen. Punt is dat ik er ook iet zoveel aan kan doen. Behalve wellicht het de fabrikant op de mat/ het laminaat roepen en hem laten uitleggen hoe hij het bedacht had.

Ruim negen uur sta ik te rammen, rossen, beuken en schelden om de vloer naadloos te krijgen. Ik sla twee laminaattangen helemaal krom. Meer dan de helft van de woning moet ik loshalen en helemaal opnieuw leggen. Nooit meer leg ik een vloer van deze fabrikant, dat je het weet: Ik draai om en laat je barsten. Door de ronduit gewelddadige manier van leggen, is mijn voet gaan opspelen.

Vanochtend voor het eerst dit jaar de administratie gedaan. Zes maanden BTW-aangifte er doorheen geduwd en een partij bonnen en facturen gezien dat het duizelt voor de ogen. In het huis van mijn vader heb ivoor het eerst sinds lang even TV. Voor De gezelligheid zet ik geluid aan, ben je immers niet zo alleen. Daar gaat het ook van duizelen…

Er komt een apocalyptische hittegolf aan als ik de media moet geloven. Om de vijf minuten wordt het bericht herhaald. De temperatuur gaat van 29 naar 35 naar zelfs 39 graden en het asfalt wordt wel 50 graden. Tramsporen moeten gekoeld worden anders smelten ze. Als ik op de geluiden afga lopen er dinsdag verkoolde lijken op de Nijmeegse vierdaagse. Afstanden gaan ingekort worden en er wordt vast vroeger gestart. Waarom nou niet gewoon lekker doorgaan, dan verliezen we een paar poppetjes en dat kan geen kwaad met een bevolking die naar 20 miljoen tendeert. Mensen doen het allemaal vrijwillig; het ruimt op. Natuurlijke selectie noemde Darwin dat. Als je niet fit bent, val je om, het is onderdeel van het leven.

Voor deze smeulhitte moeten de KNMI-kleurcodes nog in het leven worden geroepen. Het wordt de hel, allemaal zullen we branden en affikken. Zucht, dit is dus de typisch Nederlandse benepenheid waar ik van ga wegrennen. In Madrid is het heet. Hier valt het altijd tegen/ mee en wordt het minder erg dan de media over ons afroepen. In de Sahara is het meer dan 50 graden tijdens de Marathon des Sables. DAT is heet. Ik ga maar lekker trainen denk ik, het zal vast rustig zijn op de trails met deze onheilsberichten.

Ondertussen ben ik het huis waar ik oppas aan het leegtrekken en mijn gear aan het prepareren. Eerst wandel ik volgende week met vriendin de Rothaarsteig van 154 kilometer. We hebben slaapzakken en matten mee en gaan wildkamperen in bos of grilhut. Er komen vast fijne plekken op ons pad, en heet wordt het toch constateerden we net al.

Daarna blijf ik achter en lift naar de Alpen met mijn ieniemienie-trailrugzak met alleen, matje, donsslaapzak, regenbroek, windjack. Nog lichter dan ik op pad ging richting Santiago, zowel fysiek als qua bepakking. Ik weeg minder dan 70 kilo en wil de rugzak onder de vijf kilo houden.

De Megarace is een unieke race door drie landen over 1.001 kilometer aan gemarkeerde wandelpaden. In 13 dagen + 12 uren (3,09 km/h voor 324 uren) moet je binnen zijn. Dat is een dagelijks gemiddelde van 74,2 kilometer per dag. Slapen doe je op de verzorgingsposten of langs de trail maar dan zonder tent. De route kent vele hoogtemeters (vooralsnog niet bekend) en gaat afwisselend door hoog- en lager gebergte. Ik heb nog nooit zoiets gedaan dus ik denk dat ik het wel kan, zou Pippi zeggen, al heeft ze die uitspraak volgens de schrijfster nooit gebezigd.

We gaan serieus wat jasjes uitdoen, maar dat is wel goed voor deze jongen. Ik heb een gebroken hart en rennen heelt wonden net als tijd. Op jonge leeftijd rende ik al voor de pesters uit. Mensen vragen wel eens wat dat wasvoor mij, pesten? In mijn geval was het de opperpester die mij in elkaar ging laten slaan. Niet veel later stonden veertig jongens van de MAVO dreigend voor het raam van mijn VWO-klas allemaal naar mij te wijzen als in jij bent de klos. Dat is imponerend, daar ga je heel hard van lopen. De juf zei alleen maar: ‘Ga jij maar even uit de klas’, en verder deed ze er inets mee.

Ik op mijn beurt ging letterlijk op het toilet zitten met de deur op slot, doodstil, hopend dat ze me niet zouden gaan zoeken. Einde dag proberen onzichtbaar je fiets te bereiken en dan heel hard en ver omfietsen met een horde tinnef achter je aan. Misschien dat ik daarom ook nog wat run bike runs en triatlon ben gaan doen. Wisten je ouders dit dan niet? Nee, voor mij was het mijn realiteit, dit hadden vast alle kinderen. Dus ik zei niets en liep gewoon nog wat harder.

Verder maakt lopen het hoofd leeg. De ruis gaat eraf, waarna prikkels en ervaringen heel puur binnenkomen. De beschouwer in het hoofdje gaat uit. Dat is een naar mannetje dat al mijn hele leven in alle situaties blijft analyseren, waken, argumenteren en concluderen. Het maakt dat je in een cocon zit en niet actief deelgenoot bent van je omgeving. Er is altijd afstand. Als ik lang ren, wordt dat minder.

De vraag is wat en waar ik voor de race ga rennen. De Alpen lonken, ik heb nog leuke contacten met een pelgrima in Genève bij wie ik langs kan, een vriend van me heeft een pand gekocht in de bossen in Tsjechië, een fijne vriendin resideert in een prachtig pand in de Pyreneeën of toch maar naar de Sierra de Guaderama waar een vriendin in de bergen woont en het goed trainen is. Alles kan, er is geen harde aanleiding (meer) om in Nederland te blijven.

Tof vind ik dat zowel AP Support als Xfood.nl hun samenwerking willen voortzetten bij dit project. Maandag een gesprek met AP Support over een life long expeditie-partnerschap en tevens een lezing geven voor het personeel.

Derek-Jan Franse sponsort direct met vijf expeditiemaaltijden voor in de bergen. Heet water erop, of zelfs koud en naar binnen duwen voor de nodige energie. Xfood.nl is de website voor de actieve buitensporter die een voedzaam maaltje zoekt in alle (extreme) omstandigheden. Kijk eens op de site en shop je buiteneten bij elkaar!

Qua materiaal heb ik geleerd van 100 dagen naar Santiago. Er gaat nog minder mee en we gaan een beetje op het randje zitten; net genoeg, net niet te weinig. Als het slecht weer is in de bergen dan ook daadwerkelijk alles aan en alles nat. Minder reserves en dus voorzichtiger en nog meer op vertrouwen, intuïtie en ervaring rondrennen. Denk steeds weer aan mijn lieve vader die roept dat als ik mijn hersenen niet gebruik, ik op mijn flikker krijg. En dus laat ik de grijze massa kraken want hij is zelfs op deze leeftijd nog berensterk…