Munro Mission 2023/ 2024; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

Vandaag weer vroeg dag en iedereen zit voor zeven aan tafel. Maar de koffie is op en er is slechts één bakkie per persoon. Dat is slecht nieuws, zeker gezien het feit dat vrijwel iedereen slecht geslapen heeft. Of het door de vele regen komt is niet helder. Ik heb nauwelijks een oog dicht gedaan en film gekeken.

Als een zombie aan tafel. De nieuwe loot aan de klusboom is Jeroen, familielid en opperklusser. Hij kent alleen standje alleshard en is verdacht wakker aan het ontbijt. Ik zit echt nog in de twilight zone en probeer mijn mond te vinden zodat ik de koffie niet in mijn kruis giet. Hoe doen normale mensen dit? Hoe doen jonge ouders dit? Ik sip aan het ene bakkie en laat de zwarte bonenelixer haar werk doen. Vandaag helpt het echt niet. Ik ontkreukel niet meer. Misschien wil het lijf iets duidelijk maken.

In het pand gaan Diana en Leo gaten smeren, Jeroen gaar een wand bouwen, Maarten sleuven frezen en ik mag drie gaten boren in muren en vloer voor de loodgieter. Met de zwaarste Hilti aan de bak en gewapend beton perforeren. Muts op, bril op, koptelefoon op, mondkapje op. Als ik even beneden kom denkt Jeroen dat ik een koerier met helm ben, the full monty.

Ik beuk de gaten erin en ruim puin. Daarna richt ik me op de tegels van de laatste badkamer. Het laatste sloopwerk dat echt puin geeft en daarmee is de vierde en laatste container tot het dakje afgeladen. Het is puzzelen met puin en ik maak er een professionele Japanse tangram van. Ieder hoekje van de container is gevuld.

Tussendoor regel ik een team meeting in verband met een lezing die ik moet geven, twee schrijfopdrachten maak ik rond en een rondje bellen maakt het feestje af. Zwitserland is een raar land, je mag niet vanaf alle websites bankieren en dus laat ik me vanuit Nederland inschrijven voor de Scott MTB race in het Sauerland.

Lunchtijd. Ik voel me niet fit, klam zweet en wandel naar het appartement in de hoop dat frisse lucht goed doet. Leo en Diana doen boodschappen en we ontmoeten elkaar weer aan de lunchtafel. Ik ben stil wordt opgemerkt, maar geef gelukkig wel complimenten aan anderen die hard gewerkt hebben, zo wordt ook opgemerkt. Afijn, mijn kaarsje is uit.

Ik besluit dat ik eerder aftakel dan opknap en houd het vandaag voor gezien. Het hoofd wil niet meer, het lijf wil niet meer. Bovendien ben ik sinds april vorig jaar, nu een jaar lang thuisloos.

Ik begin te verlangen naar een thuis, een plek, de weinige spullen die ik heb, geordend in een kast. Een bank om op te liggen, een bed en privacy. Een jaar lang ben ik aan het struinen en sliep in bushokjes, grindhuisjes, op picknictafels, hotels, hostels, tenten, op vloeren, bij vrienden, in de bergen, naast katten en elders. Al een jaar zoek ik tandenborstels, tandpasta, een nagelknipper, al die andere sokken die bij de eenlingen horen, wificodes etc. De rek is er een beetje uit en ik wil weer bouwen, naar een veilig thuis.

Aldus sluit ik me op in het appartement en ga in bad liggen met een boek. Een middag metime en opknappen. Gewoon tutten. Nog drie dagen klussen en dan weer naar kikkerland, een nest bouwen. Te beginnen met zaterdag de Schuitwatertrail.

Tuuuuuuuuuuuuttt