Dag XIII. Klussen Zwitserland, de grootse Butklus

Vol goede moed gaan we op zondag – klusdag zonder geluid – in stilte naar het pand met zes volwassenen en drie kinderen. Toch niet zo stil…

We gaan de kleine studio klaarmaken voor de stukadoor. Zwitserse stukadoors werken anders dan anderen. Ze zetten niet op met anderhalve centimeter maar met anderhalve milimeter. Een misrekening waardoor wij heel veel extra werk hebben in het egaliseren van muren, plafonds en alle gaten die we gemaakt hebben voor elektriciens en loodgieters.

Om kort te gaan: niet alleen de stukadoor werkt op z’n Zwitsers, ook de loodgieter en de timmerman. De laatste komt nooit opdagen en neemt nooit zijn telefoon op, tenzij je hem niet verwacht en het slecht uitkomt. De loodgieter laat ons allerhande gruwelijke gaten boren in muren en plafonds, veel te groot en veelsteveel. Aldus is het huis een Zwitserse gatenkaas en staan we met man en macht betonmortel aan te maken en de schade te herstellen.

Aangezien de CV-units onder de ramen zijn weggehaald wegens de vloerverwarming die we aanleggen, resteren loze ruimtes onder ramen die opgevuld moeten worden voor het oog. Mijn taakje vandaag. De grootste ellendeklus die ik ooit voor ogen kreeg.

Het gat is 1.36 meter breed en links 6 centimeter diep en rechts 7,8. De plaat die aan de buitenzijde moet is 12 milimeter en ik moet daarachter een scheef raamwerk zien te maken zonder enig verval zodat het oppervlak van de muur geen verspringingen heeft groter dan 1,5 milimeter. Een uitdaging an sich. Edoch…

– Alle resthoutjes die ik heb en die ik kan combineren komen niet lekker uit en bereiken niet de dikte die ik nodig heb.
– De muur is van poeder. Ik kan werken met schroeven van 12 en 15 centimeter maar vastzetten, ho maar.
– Maarten merkt op dat ik links en rechts wel een balk in de muur kan zetten, maar ook die zijmuren verpieteren onder mijn ogen. Nergens heb ik aanslag of kan ik iets vastzetten.
– Het gereedschap laat te wensen over.
– Ik mag geen lawaai maken.
– De gipsschroeven raken op.
– Ik heb een gruwelijk gemoed naarmate de klus vordert.

Aldus heb ik driekwart van de dag nodig om een simpele voorzetwand met vensterbank te genereren. Een klus waar werkelijk geen enkele eer aan te behalen is. Als ie uiteindelijk staat, heb ik de kop van een oorwurm, een bloedende hand en geen zin meer. Het is duidelijk de dertiende klusdag.

Even weer simpel dom werk doen. Ik maak een dikke emmer betonmortel aan en begin in een hoek met het afsmeren van het plafond. Er zitten halve manen in geëtst en gaten die onze Zwitserse stukadoor niet tot zijn takenpakketje rekent. Wij mogen ieder oneffenheid je voorstrijken en wegwerken en samen met Diana werk ik twee uren boven de macht om het halve plafond zo strak te maken als het oppervlak van een biljartbal.

Beide zijn we witgespikkeld en zien er uit als professionele stukadoors. We duiken bij Leo in de auto naar het appartement, Diana in ondergoed om de achterbank niet te bevuilen. Ze vraagt zich af of Zwitsers het vreemd vinden als ze zo over straat gaat met jasje om de middel. Dat vraagt ze aan mij terwijl ik al twee weken in jeans met een gedesinfecteerd kruis loop. Ik klus praktisch in ondergoed. Het leven van Bob de Bouwer hangt aaneen van rariteiten.

Maarten twee heeft ons ondertussen verlaten, een heerlijk enthousiast en vrolijk mensch. Hij heeft de hele dag gruwelijke gaten gevuld en met Maarten dingen gedaan waar ik geen zicht op had omdat een oorwurm de ogen toegeknepen heeft. We komen elkaar vast weer tegen op een ultra.

Maarten één heeft naast zijn duim nu een bloedende wijsvinger, hij is goed bezig. Bij mij is het de middelvinger; we zijn bloedbroeders.

Het is een verademing dat Leo en Diana er zijn. Ze verrichten allerhande hand- en spandiensten waardoor het pand zichtbaar opruimt en er lekker eten op tafel staat. Met vier klust zoveel fijner dan met twee. Het gevoel dat je meters maakt,houdt je gaande.

Maarten heeft tijdens het eten zijn lolletje: Vandaag krijgen jullie allemaal dubbel tarief, 2×0=0. Lol. Van je chefchef moet je het hebben. Morgen mogen we weer lawaai maken, kijk er nu reeds naar uit, de beuk erin.