Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

Dag veertien was een breker. De tank leeg en een middag in bad aan de lader. Het helpt echter niet. Moe, overprikkeld en futloos. Ik stop ermee.

Aldus moet ik vandaag op dag vijftien in het appartement waar we overnachten nog twee muren witten waarna ik zal vertrekken. Een klus die ik beloofd heb aan de oud-bewoners die er nogal tegenop zagen. Nu is het mijn beurt om er letterlijk tegenop te zien.

Het is een lastig klusje want de muren zijn donkerpaars en zeker vijf meter hoog. Aldus is het balanceren op een laddertje en als ware evenwichtskunstenaar niet je nek breken. Gelukkig is de verf van buitengewone Zwitserse kwaliteit en hij dekt zelfs na een keer witten bijna. Dus nog een tweede keer waarna de muren als om door een ringetje te halen zijn.

Na de lunch nog een conference call met een bedrijf dat me wil inhuren voor een spreekbeurt en workshop. Er is alleen wifi in het kluspand en dus zit ik met laptop tussen het stof te werken als iemand in de kamer naast me met veel lawaai een gat begint te boren. Vergaderen voor gevorderden.

Dan pak ik mijn biezen en met een zware duffel en een flinke rugzak banjer ik Meiringen uit om te gaan liften richting Nederland.

De rotonde biedt een uitstekende plek en al snel stopt een vriendelijke dame die me meeneemt van Meiringen naar Spiez. We zitten direct in een diepgaand gesprek over de vraag waarom je de dingen doet die je doet. Over geluk en liefde. Over ziekte en dromen. Haar broer is berggids en deed een poging de Manaslu in de Himalaya te beklimmen maar draaide om wegens de kou. Zijn vingers waren hem te dierbaar. Zelf heeft ze vroeger gelift in Zuid-Amerika over de Pampa. Ik moet beloven dat ik aan haar denk als ik daar ooit ben. Ze is sociaal-pedagoog en heeft net in Meiringen over haar werk verteld wat spannend was. Ik merk op dat ik het zo leuk vind dat ze een markante kale kerel met veel bagage meeneemt. Ze is niet zo snel bang. Ik moet maar in mijn blog schrijven dat ik bang was voor haar en de hele rit in angst zat. Lol. We rijden langs de prachtige Thunersee naar het mediterraan ogende Spiez waar ik vorige week nog wandelde met vriendin. Een heerlijk oord waar ik doorheen kwam op mijn pelgrimstocht naar Santiago. Mijn liftgeefster denkt helemaal mee en zet me eruit bij de oprit naar de snelweg richting Bern. Ze noteert al mijn websites en gaat me volgen.

Ik banjer de oprit op en heb de duim nog niet opgestoken of Andy stopt. Een relaxte cooldude en hij kan me meenemen tot Solothurn. Hij is servicemonteur bij een Pharmaceut… of zoiets, want mijn Zwitserduits is nog geen honderd procent. We kletsen gezellig en ook hier gaat het meteen de diepte in. Zijn relatie is net over. Ik was weggerend uit Nederland richting Santiago, zijn meisje is ook weggerend maar dan met de auto, meldt hij lachend. Hij moet Tinder nog weer activeren. Ik heb ondertussen een Flixbus gevonden die me van Bern naar Amsterdam kan brengen voor een bedrag waar je een hond nog geen fooi kan geven. Andy wil een kwartier voor me omrijden en me voor de bus afzetten. Later kom ik daar toch op terug want waarschijnlijk willen ze een paspoort zien en…dat heb ik niet want dat is kwijt. Toch maar mee naar Solothurn dus. Tussendoor rijdt hij de binnenlanden in want hij heeft een auto van de garage en die moet hij inruilen voor zijn eigen bolide. Hij zet me af bij een wegrestaurant waar ik makkelijk weer weg moet kunnen komen. Als hij me afzet, wijst hij me op een Nederlands kenteken van een auto die geparkeerd staat. Hij grijnst en merkt op dat ik misschien mazzel heb… Andy is een mooie kerel en met een dikke handshake nemen mijn buddy en ik afscheid.

Ik wacht een kwartier tot het stel uit de diner komt en vraag vriendelijk of ik een stukje mag meerijden. Hij is een hork eerste klas, keurt me geen blik waardig, zegt dat hij geen plek heeft (welles) en trekt met piepende banden op. Ik wil niet eens bij hem instappen.

Na een kwartiertje stopt een autotje met een jong stel. Het zijn hardrockers die naar een concert gaan aan de rand van Basel. Ik duw snel mijn tassen erin, spring erbij en we gaan weer op voor de volgende zestig kilometers. Ze komen uit Fribourg en afwisselend zitten we in Frans, Duits en Engels te converseren. Ze vragen of ik veel hardrock luister. Dat is zelden aan de hand en dus is de vraag wat ik dan leuk vind. Heel veel, maar geen hardrock. Het is weer een gezellige rit en ik vind een Ibis hotel naast het concertterrein dus ze zetten me voor de deur af.

Liften was weer heerlijk, zo ondervond ook vriendin toen ze hier vorige week was. Met twee liften kwamen we mooie mensen tegen, kregen tips en er werd tien kilometer omgereden om ons thuis af te zetten. De meeste mensen deugen best.

Morgen met de trein van Basel naar Holland. Ik zeg niet naar huis, want ik heb geen huis. Gelukkig wel twee vrienden en een vriendin die me alweer aan het klussen willen zien…