Dag XII. Klussen in Zwitserland, de laatste muur gaat neer

Als je een hele dag als een beest tekeer gaat en geen spierpijn hebt, weet je dat je al een aantal dagen aan het klussen bent.

Vanochtend bijtijds wakker. Maarten vergeleek me afgelopen week met een kwispelende hond, maar wat ik op dit tijdstip doe heeft werkelijk niets met kwispelen van doen. Het is eerder een grommen, de keel smeren, ontkreukelen en langzaam het leven laten indalen na een brakke nacht.

Maarten vroeg me gisteren einde dag hoe laat we zouden starten (een dag van 7.30 tot 18.30) en ik antwoordde monter 7 uur, zoals elke dag. Maar als je hersenen in de avond zijn aangetast moet je zo’n vraag niet gesteld krijgen, laat staan er antwoord op geven.

Aldus vertrekt Maarten met de duim met zijn brakke hond naar het kluspand. Als we uitstappen wil ik meteen een selfie met de duim, een ware ravage. Door het verband is de huid wit en week en zijn vinger heeft toch echt iets weg van een gesmolten ET.

We starten met het verslepen van alle nog resterende meubelen naar de kelder of de bus. Lekker onhandelbare bedden en kasten slepen zodat het lijf direct stuiptrekkend laat weten niet akkoord te zijn. Met het grootste bed lopen we vast in het trappenhuis op een radiator. Wat doe je dan? Gewoon de hele radiator eruit rossen zodat het bed verder kan.

Om 9.15 komt Maarten twee, een bruisend stuk klusvreten dat ons nieuw leven in mag blazen. Met de bus pikken we hem op en brengen direct alle meubelen naar ons woonappartement. Dan hebben we in ieder geval iets om op te zitten of liggen.

Daarna spoorslags terug. Maarten één en twee gaan gaten vullen in de vakantiewoning die maandag gestuct wordt. Ik verkies een eigen klus een verdieping hoger. De laatste cement-dekvloer eruit rossen en de laatste muur neerhalen.

Twee klussen die me de hele dag kosten en zeker 13,3 kilometer loop ik met een teil met puin van vloer naar stortkoker op en neer. Het is een beetje veel puin. En een beetje veel lopen. Tussendoor alle trappen op en af met losgesloopt hout en isolatieplaten.

Einde dag ben ik een uitgeknepen dweil. Te weinig gedronken (stromend water alleen in de kelder verkrijgbaar) en ik ben leeggezweet. Edoch de vloer is vernietigd en waar eens een muur was, is nu licht. En ik zag dat het goed was en voelde me een heilige.

Ik fotografeer het monument dat Leander en ik eerder in het leven roepen voor gesloopte muren. Een memorabel moment, de puinfase is nu echt voorbij. In totaal hebben we vier containers volgesloopt en dat betekent dat in twaalf dagen 40.000 kilo puin door onze handen is gegaan evenals 2.000 kilo die naar de sloop is gegaan.

Ik ben een beetje verrot. Inmiddels zijn twee loopmaatjes van Maarten gearriveerd om mee te klussen. Ik mag ze naar het appartement begeleiden en heb daarmee een uitweg naar een warm bad om mijn verlepte corps te revitaliseren. Batterij is leeg, aan de lader. Morgen een dag Maarten één en twee assisteren om de studio op te leveren en alle grote gaten op een of andere manier dicht te krijgen.

Morti te salutem…