Dag XI. Klussen Zwitserland, je leefomgeving vernietigen, een duim inkorten en buiten westen gaan

Na een heerlijke week op pad met vriendin in Zwitsers hooggebergte mag ik weer klussen. Jipje, daar heb ik heel veel zin in, ofwel even omschakelen.

Het begint al gisterenavond als ik aankom. Maarten vraagt of ik even meega om in de praktijk van zijn vrouw het laminaat (dat niet klikt) af te maken. Dolletjes.

Inmiddels heeft Maarten zich het leggen van PVC-niet-klik-vloeren via YouTube helemaal eigen gemaakt. Hij weet dat je het spul kan snijden in plaats van zagen. Aldus snijdt hij zich in de rondte met het stanleymes. En dat gaat natuurlijk… mis.

Hij zet nogal wat kracht, schiet weg en snijdt een serieuze plak van zijn duim af. Het kost geen enkele moeite want stanleymessen zijn uitermate geschikt om vingers in te korten. Maarten vloekt grondig en likt zijn wonden. Binnen de kortste keren heeft hij de hele bek vol bloed en ook rode vegen op zijn wang. Ik mag de wond inspecteren en constateer dat het vast niet schoon hoeft te worden gemaakt aangezien er toch al gauw een litertje bloed naar buiten perst en het lijkt vooralsnog niet echt te gaan stoppen. Duktape doet vaak wonderen maar ook daarvoor bloedt het iets te hard.

Eigenlijk is het gewoon een pracht van een wond en is het goed dat we in een huisartsenpraktijk huizen. De arts is gauw gevonden en ook hij is onder de indruk van ons resultaat. Maarten krijgt een plastic condoom om zijn vinger en een flinke rol verband maakt de duim af. Dat wordt wat onhandig klussen zo, want ja, het is nu niet zo dat we gaan stoppen. Zeker gezien het feit dat de vervloekte vloer nog drie baantjes open heeft liggen. Morgen weer een dag. We gaan een glas gerstenat nuttigen en Meiringen onveilig maken.

In de ochtend met frisse moed weer aan de gang (kreun). Ik begin onze laatste werkende badkamer te vernietigen. Inmiddels is het water afgesloten en hebben we geen werkend toilet meer. Plassen gaat in een emmertje en de plantjes genieten van het extra zuurwater.

Voor de grote boodschap fietsen we naar het skatepark en maken het openbaar toilet onveilig. Beetje plannen is prettig anders moet je er midden in de nacht op uit met je fietsje.

Ik ram een paar honderd keer met de sloophamer tegen het bad, maar het geeft weinig sjoege. Zwitsers metselen een bad zodanig vast dat je in bad een bombardement kunt overleven. Nadat ik alle wanden heb weggehakt, zit het bad nog steeds muurvast. Alhoewel… Maarten komt binnen en rukt met zijn goede hand in één keer het hele bad eruit. Ik sta erbij en kijk licht verwonderd toe.

Maarten heeft inmiddels de keuken helemaal leeggehaald en alle spullen in de bus gedaan want we gaan over naar een ander appartement voor twee weken. Het betekent dat ik onze laatste keuken eruit mag gaan slopen. Met de sloophamer is dat een fluitje van een cent. Ik ros alle kasten aan gort tot alleen het marmeren aanrecht nog in het luchtledige hangt.

Weer is het Maarten die met een tikje een paar honderd kilo marmer naast me laat neerstorten precies daar waar ik net de afvoer en waterleidingen ontkoppelde. Had ik zomaar op mijn kale knikker kunnen krijgen.

Ik mik ondertussen de keuken van het balkon twee verdiepingen naar beneden, ofwel een verplaatsing van de – opengewerkte – keuken. Het is een uitdragerij beneden.

We pakken de bus en vertrekken om het nieuwe appartement dat leegstaat te gaan inrichten. Eerst een stopje bij de praktijk want Maarten mag zijn verband laten vervangen. Het duurt even want zijn halve bloedvoorraad zit gestold in de weg en moet worden losgeweekt.

Als hij terugkomt, zit er een mooi zwart condoom om zijn duim dat ik met een alleraardigst strikje om zijn pols mag knopen. Ik ben inmiddels aan de laatste drie banen PVC begonnen en we maken samen de vloer af. Maarten is aanzienlijk voorzichtiger met het mes. Zijn vingertopje lag gisteren nog op de vloer maar vinden we niet terug. Waarschijnlijk ingepikt door een van de andere timmerlieden als reserve. Als de vloer er eindelijk inzit een highfive want een van de allerergste butklussen is geklaard.

We verplaatsen ons naar het nieuwe appartement en krijgen de sleutel van de vorige bewoners. Ze moeten nog twee wanden wit sausen maar zien daar zichtbaar tegenop. Ik strijk over mijn klushart en zeg dat ik het wel doe op een avond in ruil voor een mooie fles wijn die ik met Maarten mag leegdrinken. Hun dag lijkt gemaakt.

Matrassen, keukenspullen en kleding gaan drie verdiepingen omhoog met de lift en we richten in drie minuten de hele keuken in. We toppen het af met een haastige lunch staand op het balkon. Dan terug naar de praktijk om daar enkele dozen af te gooien en het afval van de PVC-vloer mee te nemen.

Bij het pand maar meteen de rest van de bus vol met afval zoals zestig m2 vloerbedekking, oud ijzer en isolatieplaten voor een rondje stort. Aldus mogen we weer 170 kilo afrekenen.

Eenmaal in het pand mag ik gelukkig weer slopen. De tegels van de keuken mogen eraf gedrild. Helaas zit een deel met Mongoolse spuuglijm vast en dril ik me het ongans om de muur glad te krijgen.

Als de keuken dan echt helemaal vernietigd is verleg ik mijn aggressie naar de badkamer. Puin van het bad afvoeren en het badkamermeubel verwijderen. Daar krijg ik mijn ongelukje van de dag.

Gehurkt zit ik aan het meubel te rukken tot het meegeeft. Ik verlies mijn evenwicht, kom ietwat omhoog en zet mijn achterhoofd tegen het hoekje van het kozijn van het raam dat boven mijn hoofd in het luchtledige hangt. Een misselijkmakende tik hoor ik in mijn schedel en dan gaat het licht even uit.

Een paar seconden later word ik weer wakker op de betonvloer met een los badkamermeubel. Missie geslaagd, kleine bult op achterhoofd. Slechts één keer eerder was ik knockout bij een skiongeval. Het doet me denken aan de keer dat ik in mijn jeugd op mijn crosfietsje achterop een vrachtwagen reed met omhoogstaande laadklep. Een misselijkmakende klap waarna je bloed in je mond proeft. Afijn, belangrijkst is dat het meubel afgevoerd kan worden.

Toch ga ik even iets anders doen. Ergens in een hoek van het pand, achter mijn slaapkamertje moet de dekvloer er nog uit en aldus mag ik weer fijn drillen en puin afvoeren. Het leven is een feestje. Klussen meestal ook. Vandaag was ik liever nog een dag in de bergen gaan banjeren met vriendin. Iets met omschakelen en mispijn.

Morgen weer iets kapotmaken, gewoon, omdat het kan. Alles kan immers kapot. Wij ook…