Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

Precies elf jaar geleden om tien voor drie op deze dag overleed vriend Martin na afloop van de Joop Zoetemelk classic aan een hartstilstand. Ook dit jaar fietsen we met negen kerels de omgedoopte Martinmemorial.

De rolladerijders is de naam die de groep zichzelf heeft meegegeven, heerlijke, welgestelde mannen met zwembanden op plekken waar sixpacks een illusie plachten te zijn. Ieder jaar is er de discussie over het rolladeshirt. Met touwtjes om de romp. Heerlijk kansloos.

Na een dag werken in Den Haag en een in Utrecht, bivakkeer ik bij vader in Ede-wageningen. Rond 7 uur vertrek ik daar op mijn gravelbike richting station om naar Leiden te reizen.

Heerlijk om de mannen te zien. De laatste twee edities verrichtten we zelfstandig wegens corona, nu weer georganiseerd. Ofwel: teringjantjedruk.

We zijn inmiddels een geolied organisme binnen het peloton. Wij kennen de route na meer dan elf jaar en menigeen fietst mee in ons kielzog. We starten laatste van onze startgroep maar rapen gaandeweg een en ander op. Moeders met kinderen, bejaarden met rolstoelen, maar geen fietsers. Op de verzorgingspost pakken we de winst. Lang staan maakt maar koud.

Ik doe met name de eerste helft wat kopwerk, daar waar de wind het hardste met ons speelt. Soms worden we zijdelings gekwakt als de wind achter bomen opduikt. Sommige wielerkenners noemen dit boren door de wind, wij kunnen dat. Wij zijn een Hilti.

Ook merk ik verzuring van 103 kilometer rennen en een totaal overprikkeld systeem. Werken voor het eerst sinds lang met collegae die ik een jaar niet gezien heb in drukke steden als Den Haag en Utrecht. Vrijdagavond eten in een familierestaurant met livemuziek. Slapen op laminaat zonder de reserves die ik voorheen meedroeg. Ik voel me daas én mag de hele dag fietsen in een windturbine. Ik word er stil van. Heb vrijwel geen tekst, ook niet bij de borrel achteraf.

Slaan dus maar. Erik en ik uiten onze liefde door elkaars schouder beurs te slaan, een leuk spelletje waarbij de vraag centraal staat wie het eerst ingeeft. Wij geven niet in, dat zal ons bezuren. Uiteindelijk lachen we als boeren met kiespijn en stoppen gelijktijdig. Hoe leg je iemand uit dat de liefde voor een vriend wordt geuit in beledigingen en klappen…? Wij kunnen tegen een stootje, wij slaan hard. En man wat een lol. De schouder zal de komende dagen eerst geel, dan blauw en dan zwart worden. Erik informeert nog regelmatig via de app of ik wel iets voel. Ik houd van m.

De bitterballen vliegen af en aan. Ik ben te snel. Bek verbrand. Nog minder tekst. Vrienden beamen dat ik een rustigere versie van mijzelf ben geworden. Zo voelt t. Wat een raar jaar.

De jaarlijkse Martin memorial is ten einde. Dit jaar voor het eerst van intimi de details gehoord van zijn overlijden. Ik fietste die dag elf jaar geleden niet mee. Stond met mijn vriendin op een feestje uit mijn dak te gaan. Toen we gebeld werd nam ik op en stond op het balkon. Ik oreerde over het feestje tot vriend me onderbrak met de memorabele woorden: mijn broer is dood. Hij was ongeveer net zo oud als ik, in de bloei van ons leven, in opbouw naar sportieve uitdagingen kwam het zo hard, zo dichtbij. De vloer zakte onder me vandaan en ik verviel in een wanhopig huilen.

Ziedaar, elf jaar later fietsen we nog steeds om hem te memoreren. We vieren het leven met vrienden en slaan elkaar… Misschien wel om te voelen dat wij er nog wel zijn.

Nawoord.

Ik houd van deze mannen. Hoe bijzonder is dat? De meeste ken ik indirect via de broertjes van Martin die overleden is. Maar het zijn allemaal prachtkerels en ieder jaar trappen we en hebben lol. Als solo-duursporter is dit misschien wel mijn enige teamdingie. Ik vind ze allemaal mooi en als ik iets geks doe leven ze allemaal mee en vragen geïnteresseerd hoe het me vergaat. Ik houd van deze mannen en blijf tot ik niet meer kan met ze fietsen.