Vorig weekend een prachtig artikel in de Volkskrant met de welluidende titel ‘we hebben geen nieuwe wereldorde nodig, maar een loszingen van de realiteit’. Kort samengevat: door hijgerige media, de transparantie van social media en het verschijnsel dat we allemaal maar een mening over alles menen te moeten hebben, wordt de wereld er niet leuker op.
Zelf kijk ik geen nieuws meer, sla veel over op mijn tijdlijnen en maak mijn wereld klein. Rest de vraag of dat een wegkijken is. Een interessante vraag.
Wat is wegkijken? Wegkijken is volgens mij een negeren. Iets dat ik niet doe; ik realiseer me teveel wat er gaande is. Er zit echter een andere component aan; die van de actie.
Wegkijken is negeren én geen actie ondernemen. Daar zit volgens mij een sleutel. Tegenwoordig zijn we geneigd om op Facebook Oekraïense vlaggen om ons hoofd te draperen en dan Putin een vuile vlerk te vinden (mening). Dat noem ik wegkijken. Een aantal jaren terug hadden we hetzelfde fenomeen bij terroristische aanslagen in Parijs; heel Nederland een Franse vlag over de kop en sprak er schande van. Ik moest ook meedoen want het was zo mooi… Punt is: je doet niks. Het is net als stemmen: je zet een kruisje en dat geeft je het recht om te klagen. En niets te doen.
Vanochtend tijdens mijn ochtendstruin door Gouda stuitte ik op een reclamebord met daarin de Oekraïense vlag en de tekst ‘United we stand with Ukraine’. Hij sloeg me tegen de borst. Dit is precies dezelfde sensuur en manipulatie die een Putin zijn volk oplegt. Mag ik zelf bepalen wat ik van de situatie vindt? Waarom in hemelanaam dit bord? Voorheen wist niemand waar Ukraine lag (nog steeds niet). Vrijwel niemand in ons hele land weet wat daar gaande is. Al jaren zijn Rusland en Ukraine verwikkeld in een strijd. Wij kaaskoppen weten daar weinig tot niets van. Maar nu vinden we opeens iets. Ukraine good; Putin bad; life in a slogan, lekker simpel. Maar het leven is niet simpel.
Begrijp me goed: ik ben niet pro-Putin, net zo min als ik pro-Ukraine ben. Ik ben anti-oorlog, en pro-rede-en-dialoog. Twee kanten, twee verhalen, de realiteit is complexer dan een achterlijk bord op staat in Gouda kan vatten in een lekker-bekkende zin.
Op een feestje deze week (ja de eerste in jaren) vertelde vriend Cor me een prachtige anekdote. Hij gaf een management training en vanaf moment één zat iemand keihard nee te schudden. In de pauze nam hij woedend de man apart en vroeg wat er allemaal mis was. In Bulgarije betekent nee schudden dat je het volledig met iemand eens bent.
De wereld is complexer dan Putin is slechte man. Misschien dus maar niet meteen een mening klaar en een vlag op je hoofd. Ik geloof in een beter wereld die begint bij jezelf. De eenzame buurvrouw bezoeken en koffie drinken, zwerfafval oprapen, je buurman helpen slepen, de fiets pakken in plaats van de auto. De power of one en Payitforward. Als jij met een glimlach de bus instapt en de chauffeur vriendelijk groet, zal hij vrolijk de andere passagiers begroeten en zij begroeten vrolijk mensen op hun werk. Die glimlach bereikt Putin en consorten. Die glimlach is oneindig veel krachtiger dan tanks en granaten. Die glimlach resoneert en vergroot de positieve energie op aarde. Daar wil ik mij aan vasthouden…
Het artikel in de Volkskrant noemt dat loszingen van de realiteit. Maak je eigen kleine wereld mooier, de wereld binnen je invloedssfeer. Pak de regie en start de dag met een grote glimlach ☺️
Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters 
Geef een reactie