Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters

http://www.freemijntje.wordpress.com
12 maart. Geen Sallandtrail 50k, maar een Duinhopper 220k. Op je verjaardag moet je doen wat je graag doet. Je hoofd leegmaken in de natuur. Het zijn licht chaotische weken zonder eigen plek,  als reizend circus door het land.

Op vrijdag reis ik af naar vriend Marcel in Rijswijk. Hij kwijt zich serieus van zijn taak en plaatst twee kilo pasta vol verse groenten voor mijn neus; een zorgzame jongen.

Om middernacht krijg ik mijn eerste cadeau. Een klein flesje Schotse whisky, hij heeft dezelfde. Hij gaat mee in de rugzak en als ik de tijd rijp acht moet ik hem appen en proosten (en drinken) we tegelijk. Paar grammen extra, maar hydrateren is essentieel.

Na twaalven in het mandje. Slapen met anticipatielol is een illusie. Van de commando’s geleerd dat liggen ook rusten is. De bank ligt uitstekend. Ik val in slaap als de wekker gaat om half vier.

Na een bak koffie vertrekken we. Marcel is verdacht helder en vrolijk voor de tijd van de dag. Naar eigen zeggen moet het besef gewoon nog indalen. Het is 26 minuten rijden.

Als ik terloops opmerk dat ik besef jarig te zijn, reageert hij uniek: ‘Pfff, 47, tsjeeezusss…’ Van je vrienden moet je het hebben. Van deze wel in ieder geval, we hebben de grootste lol en hij zet deze dolende pelgrim af bij de Berghaven in Hoek van Holland.

Onze wegen scheiden en ik trek naar het westen om zo snel mogelijk de aanblik van de verachtelijke Botlek af te schudden. Sommige mensen vinden het iets hebben; het heeft niks. Grote oceaanstomers trekken met machtige motoren in de duisternis voorbij, daarachter de chemische plants waar we nog wel eens elektrotechnische keuringen verrichten. Weg van dit alles.

Ik draag een kleine trailrugzak met donsjack, windjack, windproof bodywarmer, regenbroek, sokken, 2x hoofdlamp, 2x powerbank, GPS handheld, 8 repen chocolade, 18 sportrepen en een broodje ei. Dat laatste peuzel ik op de eerste kilometers terwijl ik mijn routines probeer te vinden. Navigeren met horloge, handheld of telefoon; liefst zwerf ik gewoon zoals de Engelse taal het woord coddiwomple bezigt: to travel in a purposeful manner towards  a vague destination.

Vandaag niet. Maarten en Marek hebben een trail langs de Hollandse kust uitgezet van 220 kilometer. Eenieder mekkert meteen dat de kust maar 140 kilometer is, maar dan ken je die twee niet. Ze knopen alle duinbulten van het land aan elkaar en dan heb je een Duinhopper. Zie dat maar eens te volgen als je liever voorwaarts gaat en naar het wild kijkt. Op de website staat dat je de zee links moet houden. Zo navigeerde ik mijn pelgrimstocht naar het eind van de wereld. 1.500 kilometer kompasstandje zuid, dan nog eens die afstand west, volg de Middellandse zee en zo verder. Afijn, ik ben geen navigatieguru, eerder een dolende ziel.

Ik heb goede moed en na mijn broodje ei gaat het gas erop. Snel naar de Hoek van Holland waar ik noordwaarts mag en chemieshizzle achter me uit het zicht laat. Aldus hobbel ik met poles al snel over een duinenrij als ik wordt overvallen. Of beter aangevallen.

Ik hoor angstwekkend gegrom en opeens staat er een machtig exemplaar van het type hond voor me. Reflecterende halsband en ondanks de duisternis een imposant gebit met fenomenale hoektanden. Hij is agressief en haalt meermaals naar me uit. Gelukkig heb ik poles geleend. Tijdens mijn pelgrimage hield ik twee Rottweilers af, nu heb ik twee poles voor één hondbeest. Vlak erachter het baasje (welke josti laat de hond om kwart voor vijf lopen, maar dat terzijde). Ze roept: ‘Hij doet niks hoor!’ Huhuh, weet die hond dat ook? Het doet me denken aan bordjes in de Alpen: Vanaf hier beren. Lezen beren bordjes, vraag je je dan af. Ik laat vrouwtje en hond richting chemie gaan en denk er het mijne van.

Voor me de lichten van Kijkduin en daarachter Scheveningen. Ik ben nog alleen maar het weer is prachtig dus het zal straks wemelen van mannen in lycra en joggers. Nu geniet ik intens van de wereld die wakker wordt, de vogels die frivool fluiten, het geluid van aanrollende golven. Ganzen gakken, zeemeeuwen laten van zich horen en kleine vogels roepen huiselijkheid op met hun getjirp; de dageraad is een ondergewaardeerd deel van het etmaal. Net als koud douchen, ervaar ik het te weinig. Dus geniet ik vandaag met volle teugen. Oranje gloed doet de zon vermoeden, of zijn het kassen die afstralen…

Als het licht genoeg is een eerste vlog. Net zo spontaan als ik tot een Duinhopper besloot, besloot ik hem te lopen voor Mijntje. Ik ken haar uit een ver verleden toen ik in Leiden woonde (vorig leven meer dan 25 jaar terug). Ze benaderde me recent of ik haar wilde helpen met sponsoring gezien haar toestand. Mijntje ligt al drie jaar op bed met chronische Lyme en kan praktisch niks meer. Voorheen een sportief, actief buitenmens net als ik, tot een klein beestje van het type teek zich met de kop in haar huid boorde.

Haar drive en positieve instelling ondanks alles raken me diep en nopen me tot een verjaardagsactie. Kan ik 48 uur lopen en ieder uur 100 euro bij elkaar vloggen? Het maakt geen moer uit als het maar een kwart is, alle beetjes helpen immers om de jaarlijkse behandelingen van 15.000 EUR vergoed te krijgen. De metafoor die opkomt is Jan die een dag rent, een nacht rent als iedereen gaat slapen, weer een dag rent, en misschien weer een stukje nacht rent als iedereen weer gaat slapen. Mijntje ligt al die tijd… Een situatie die je je als gezond, vitaal en sportend mens niet kan voorstellen. Recent kwam ze pas naar buiten met haar verhaal en zelfs bekenden hadden geen beeld.

Ziedaar de website die ik met kerst bouwde freemijntje.wordpress.com; we moeten Mijntje vrij maken uit haar benarde positie. Plechtig beloven we elkaar dat als ze beter is, we samen een stuk gaan trailen. Geen idee of en wanneer dat is… Doneer je mee, dan is het wellicht sneller…

Ik dartel over smalle bospaadjes en constateer dat het duingebied rond Rotterdam en Den Haag nog zo bebouwd niet is. Een stukje boulevard in Kijkduin, om de haven van Scheveningen waar ik als navigatiedodo natuurlijk eerst verkeerd prik en een rondje extra mag lopen tot ik de binnenhaven heb.

Via de prachtige duingebieden bij Meyendel gaat het door naar Wassenaar en Katwijk. Het tempo zit er redelijk in. Toch is er sprake van een paradox. De benen zijn echt ronduit verschrikkelijk. Dat is op een vijf kilometer niet zo spannend, op het 42-voudige is het lastig. Na 160 dagen rennen en de nodige rust, de constatering dat er geen vermoeidheid in het lijf zit, doch eerder overtraindheid. En dat duurt natuurlijk veel langer. Eerst herstel je mentaal, dan fysiek en dan hormonaal. Daar zit de paradox: met de kop zit echt wel goed. De kop wil, is euforisch bij het ochtendgloren en trekt het lijf voort, almaar voort. Deze pelgrim zit goed in zijn vel en heeft een permanente staat van verlichting onder leden. Fijne mensen ontmoeten op zijn pad draagt daar een dikke steen aan bij.

Aldus dreef de kop hem voort ondanks stramme poten na twintig kilometer. Draven, hobbelen, ultrashuffle; efficiënt voortschuifelen. De gedachte Mijntje te steunen geeft ook positive vibes, niet in het minst omdat ze verrast en aangedaan reageert. Vandaag zwengelen we de meter hopelijk aan.

Ondertussen is mijn tocht een weergaloze trip down memory lane. In de Botlek liep ik twee levens terug mijn snelste vijf kilometer in de 16 minuten, in Honselersdijk liep ik in kassen, de City Pier City loop in Den Haag, boslopen bij de Wassenaarse slag, strandlopen in Noordwijk en Katwijk, de vijf van Katwijk, de beach triatlon bij Langevelderslag en zo gaat het maar door. Overal herkenningspunten en mooie paden. De hardloper kent zijn land.

Almaar voort gaat het en het kaartje laat zien dat ik me goed door Zuid Holland heenvreet. Het regent ondertussen appjes en Facebookberichten voor mijn verjaardag maar daar heb ik nu geen oog voor. Wel de lieve Alida die me meldt opbrengsten van looptrainingen aan Mijntje te doneren. Het raakt. Het kleurt mijn dag. Het houdt de pelgrim in beweging.

Bij Langevelderslag op 73 kilometer een afspraak met vriend Alexander en zijn vrouw die zo meeleefden tijdens mijn pelgrimage. Ze trakteren me op lunch. Ik heb de vaart er zo in dat ik niet één, maar twee keer moet melden dat ik eerder zal zijn dan de prognose. Twee cola, drie sinas en een tomatensoep bij knisperend haardvuur waar kleren drogen en pelgrims stinken. Heerlijk om in dit selecte gezelschap mijn verjaardag kleur te geven. Ik ben geen fan van verjaardagen, die van mij voornamelijk niet.

Ik ren verder on te constateren dat ik aan de verkeerde kant van het hek zit. Loopmaatje Sabine had me hiervoor gewaarschuwd. Terug terwijl ik een verbaasde Alexander zie voorbijrijden. Eenmaal terug bij het restaurant wel de ingang van de Amsterdamse waterleidingduinen. Voor 1,5 euro koop ik een kaartje voor het gebied en niet veel later strompel ik zonder enige souplesse over smalle single tracks tussen prikstruiken door mul zand.

Dit is een gebied van meanderende kronkelpaden die voor het oog verborgen zijn maar door het lijntje op de GPS verrekte duidelijk in kaart zijn gebracht. Ik dwaal via mulle zandhellingen door struiken en stuit steeds op imposante herten die ik voortjaag. Tweemaal een prachtige vos die me met nonchalante blik aankijkt en rustig in de andere richting wegdribbelt. Ik houd van wild.

De schoenen vol zand, voortdurend, ontstaat een blaar. Dit is iets waar ik tijdens mijn pelgrimage ondanks dagen door water soppen nooit last van had. Het verrast me. Typisch dat ik uitgerekend mijn rol sporttape onderweg verloren ben, via een ritsje aan de onderzijde van de tas.

Gelukkig heb ik een lieve vriendin die aanbiedt me op te vangen na het pontje bij IJmuiden met pasta en sporttape. Haar eigen sporttape zit onder cacaopoeder omdat blijkbaar de kinderen cacao door de EHBO-kist hebben gemikt. Likbare sporttape is nieuw voor mij.

Ik worstel door het natuurgebied, drijf me voort. Navigeren en terrein kosten hier meer tijd dan eerdere stukken. Dat maakt alleen maar dat je langer van deze mooiheid mag genieten. Weer statige herten die me aanstaren, roofvogels, reigers en een Hermelijn.

Als ik het park uitkom een doorsteek naar het spoor bij Zandvoort. Nog één etappe naar het pontje bij IJmuiden dat aanvoelt als een psychologische grens, het midden. Dat is het niet, zoals Sabine droogjes opmerkt. Ongeveer 105 gehad en 115 te gaan.

Op de route een klein restaurant waar ik cola tank. Bij het betalen, laat ik muntgeld vallen. Ik bezig de ijzersterke tekst ‘wil je voor me bukken?’ richting het meisje van de bediening. Zowel voor mij als voor haar een first. Ik kan het in ieder geval niet meer. Mijn lijf is aan het desintegreren.

In de schemer ren ik de gele paaltjesroute bij Zandvoort, de Kennemerduinen in. Helaas moet ik hem afbreken omdat een deel gesloten is wegens broedseizoen per 1 maart. Ik maak een omtrekkende beweging naar het westen vaar een eigen route om het afgesloten deel heen.

Via mooie vlakten met weer herten en vogels ren ik door de donkere bossen van Santpoort-Noord. Bekend terrein want het volgde ik ooit een middag bosbaden waarover ik een artikel schreef voor wandelkrant Te Voet, zeg maar wandelen met je zintuigen open.

Ik heb ook nu mijn zintuigen open. Ik heb lol en grijns van oor tot oor. Ik houd van wat ik doe. Sporten in de natuur. Of zoals ik cabaretier Henry van Loon citeer: Moraal is high, Spirit is great and energy is somewhere (NB laatste is mijn edit).

Tegelijkertijd vraag ik me af wat ik aan het doen ben. Ik heb 5.000 kilometer gerend naar Santiago en ren nu weer 220 kilometer. Waarom steeds weer? Wat drijft me voort? Ik word vandaag 47 voel me een ander mens dan toen ik een half jaar geleden vertrok. Ik ben milder naar mijzelf, heb wellicht niet meer zo concrete dingen om voor weg te rennen. Misschien is dit de laatste keer dat ik dit doe, is het tijd voor andere dingen.

Aan de overzijde van het water bij IJmuiden staat een lieve vriendin met pasta en cola. Ik besluit hier tot een dikke vette DNF maar niet nadat ik haar ervan heb kunnen verzekeren dat dat echt is wat ik wil. Ook met pasta in de maag wil deze jongen niet meer. Het is goed. Pelgrim is emotioneel want dat is hoe het bij hem werkt na zo lang lopen; het hoofd is leeg en alle registers staan open. Vriendin noemt het een staat van delerium, maar dat zou duiden op geestelijke verwardheid en deze pelgrim is juist fysiek nog niet in orde. Wel is hij totaal stoned na zo een dag door de natuur rennen en genieten.  Ze geeft me vandaag mijn tweede cadeautje, het prachtige boek ‘de afstand tussen jou en mij’ over een wandeltocht op de Appalachian Trail die we samen gaan ondernemen.

Een flesje whisky, een boek en fijn gezelschap. Mijn verjaardag is verworden tot een heerlijke dag. Mijntje appt me dat ook zij de hele dag vanuit bed heeft meegeleefd (en geleden) en misschien is dat nog wel het mooiste. Doneren mag en wordt ontzettend gewaardeerd: http://www.freemijntje.wordpress.com.