Ik wil pelgrimeren. Het kriebelt. Ik ben drie weken terug en heb veel mensen gezien die ik een halfjaar moest missen. Veel prikkels dus. Tijd om ze af te schudden.
De Duinhopper is de manier. Ik zou 12 maart de 50 kilometer lopen op de Sallandtrail maar opteer toch voor deze solotrail-onder-de-radar. Ik ben geen groot fan van verjaardagen al zeker niet de mijne. Dat is natuurlijk een wegrennen voor je sterfelijkheid; ik word 47, dan maar beter 220k rennen met de kop in het zand.
Een hardloopfeestje in de underground dus om één van de oprichters te quoten. Ze hebben trouwens een leuke podcast opgenomen met de mannen van Looppraat, de moeite van het luisteren waard.
De Duinhopper is een track door de duinen van Hoek van Holland naar Den Helder met slechts 18 kilometer strand. De hoogtemeters zijn net als op de N70 een beetje een urban legend, iets van 2.599. Je pakt wat duintjes mee zeg maar. De slogan is dan ook niet voor niets: In order to attain the impossible, one must attempt the absurd.” – Miguel de Cervantes.
Formeel moet je het trackje volgen in januari of februari. Toen was ik nog herstellende maar enige research wijst uit dat ik net voor het broedseizoen ben.
Ik zei herstellende. Dat gezegd hebbende was gisteren saunadag. Een weinig ideale voorbereiding voor een lange ultra, maar lekker ontspannen was het wel. Spontaan ook maar even een massage geboekt. De dame in kwestie snapte haar vak. Met grote halen wreef ze van enkel naar bil, langzaam de druk opvoerend, speurend naar oneffenheden…
Die vond ze! Al na enkele minuten ontwaarde ze knalharde kogels-in-kuiten. Met haar geoliede vingers zocht ze grip en liet ze floepen tussen wijsvinger en duim, om te constateren dat geoliede kogels niet vatbaar zijn en dus wist ze met soepele handbewegingen de kogels te isoleren om ze sensueel tegen het bot kapot te drukken met haar knokige vingertjes. Pelgrim ging door plafond maar liet niets merken. Zelden werd hij zo gemarteld in zijn nakie. Tot tranen geroerd ademde hij hijgerig waarop ze aangespoord nog enthousiaster tekeer ging en haar hele lijf in de strijd gooide om de kapsels rondom zijn geoliede schouders eveneens in haar vingertjes te vermalen. Zuurbollen floepten, pelgrim slikte, zij ging door, almaar stevig door.
Na een half uur was het voorbij. Enigszins onthutst en met grote ogen keek ze hem aan: ‘Ik weet niet wat jij gedaan hebt, maar ik heb een en ander in gang gebracht…’ Dat voelde pelgrim ook terwijl hij naakt, snikkend kamerjas over getergd lijf trok. ‘In gang brengen’, is massagespeak voor ‘er mankeert nogal het een en ander aan je…’ Pelgrim verwijderde zich met virtuele staart tussen benen. De kuiten klopten onheilspellend. Hij moest veel drinken zei ze waarop hij pardoes een biertje bestelde.
Eenmaal thuis de spullen bijeen rapen. Voorheen alles verspreid over zes adressen, nu alles weer op één plek, maar in tassen en dozen. Wat heb je nodig om 220k te rennen? Schoenen, kleren tegen onderkoelen, eten en drinken om te blijven leven. Pel een uitdaging af en kom tot de conclusie dat elke grote expeditie begint met stapjes.
En een horloge om te navigeren. En daar ging het mis. Deze pelgrim heeft geen geduld. None. Niks. Nada. Noppes. Aangezien hij zelf marketeer en tekstschrijver is gaat hij in het horloge zitten en probeert vanuit inlevingsvermogen en empathie te snappen hoe het werkt. Dat werkt niet.
Pelgrim rende 5.000 kilometer door bordjes, de zon, zijn verstand en een kompas te volgen. Easy. Een Garmin Forerunner 245 is niet easy. Als navigeren door een horloge al lastig is, hoe dan ermee navigeren. Het geeft te denken.
– je download een gpx. Doe je dat op telefoon of laptop?
– uploadt je hem met kabel of bluetooth?
– waarom heet een route een koers? Vast een Belg geweest.
– waarom zit een koers onder training en niet races, of navigeren, of routes of ik wil fucking een pijltje volgen ergens heen?
– upload je route onder favoriete routes (waarom als hij niet favoriete is) en klik op het sterretje. Sterretje niet klikbaar.
– allei opties komen neer op ‘navigeer terug naar je beginpunt’. Dat wil ik toch helemaal niet? Ik wil naar mijn eindpunt. Ik wil een simpele gpx uploaden en dan zeggen navigeer dat kreng tot ik bij het eindpunt ben.
Welke josti heeft dit verzonnen? Gelukkig meldt ervaren berggids op Facebook: sinds Garmin er is navigeer ik enkel nog via telefoon.
Voor de goede orde: het ligt dus niet aan mij. Gelukkig. Ligt het ook zelden.
Met GPS handheld, horloge, drie powerbanks en enkele krachttermen verliet hij huis en haard. Huis van iemand anders. Haard ook.
In de avond crashen bij vriend Marcel in Den Haag die een paar kilo pasta met vlees maakt. De vraag of hij pelgrim in duisternis bij startpunt in Hoek van Holland afzet, pakt hij sportief op. Morgen vroeg samen in zijn Seat Leon, auto emocion.
Vriend HendrikJan is ook sportief. Als pelgrim Den Helder haalt komt hij hem redden en in een warm bed stoppen. Vriend Alexander zal posts volgen op Facebook en staat misschien ergens bij Bennebroek. Velen hameren op het nut van een tracker, maar pelgrim loopt onder radar, hij is immers jarig. Velen hameren ook op support onderweg maar pelgrim gaat alle strandtenten en duinrestaurants aandoen en neemt wat repen en expeditievreten mee. Gefeliciteerd zegt hij dan en eet het op in een duinpan zonder onderkoeld te raken.
Wordt vervolgd..
Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters 
Geef een reactie