Zwevende pelgrim gaat op mini-pelgrimage

Vluchtte ik vorige week uit de woonboerderij van vriend wegens alomtegenwoordige corona, nu ben ik zwevend.

Ik was al een nomade maar had in de boerderij nog iets van een basecamp met de spullen die ik niet heb weggegooid. Nu fladder ik van hot naar her met dikke rugzak op de rug.

Maandag en dinsdag elektronische keuringen met vriend in Rotterdam. Ik bivakkeer bij hem op de bank in Rijswijk.

Dan vind ik twee dagen ik basiskamp in het huis van mijn vader die met vriendin in het buitenland is. Slapen op een alumatje op het laminaat, maar wel een heerlijke eigen domein om aan mijn boek te werken.

Op vrijdag reis ik van Ede-Wageningen naar Lochem. Dat is met openbaar vervoer een wereldreis als het kindervakantie is, dan verandert immers de NS in een busmaatschappij wegens werkzaamheden.

In Lochem een gesprek met de routespecialist van de lokale wandelvereniging en een regiocoördinator. Ik moet een artikel schrijven over wandelgemeente Lochem voor wandelkrant Te Voet. Al snel daarna komt vriendin en lopen we het rondje Lochemse Berg. Het is hier mooi, om niet te zeggen ronduit prachtig. De Lochemse berg rijst op uit de akkers en biedt fenomenale, knoestige, oude bomen. Ik houd ervan. Het artikel dat ik na afloop schrijf weerspiegelt dat.

Ik reis met haar mee en bivakkeer een nacht in Uitgeest. Vroeg op en door naar Fort Uitermeer bij Weesp waar een vriend samen met vriendin op de fiets stapt om ten overstaande van honderd mensen te vertrekken voor een fietswereldreis van onbepaalde duur. Zij werkt bij de forensische recherche en aldus staan bij vertrek vier politiebussen met loeiende alarmen. Kippenvel. Bij mij. Hoe moet dat voor hen zijn? Na zoveel maanden voorbereiding treden ze het avontuur tegemoet. Ik ken het gevoel van de droom die je gaat realiseren en die jou overneemt. Dit vertrek vergeten ze nooit meer… Ik ben één van het selecte gezelschap dat het eerste stuk meefietst. Op een OV-fiets. Met kollosale rugzak.

Waar zal ik nu eens crashen? Het land ligt open, geen eigen domein. Ik mag bij vriend HendrikJan de zolder bewonen. Een heerlijk onderkomen in Leersum waar ik dagelijks moet stoeien met zijn boys. Lol. Ik ben de grote vriend van papa en ze hangen aan ons als we brainen over ondernemerschap. De zaterdag samen een tocht over de Utrechtse Heuvelrug, de zondag met een buurman erbij een klompenpad aan einde Gooi, de maandag samen op de MTB op de Utrechtse Heuvelrug na een vruchtbare meetup met doorbraak.

De dinsdag komt vriendin, weer buitenspelen in het bos tussen Driebergen en Austerlitz. Wie buitenspelen tot werk heeft uitgeroepen, zal het iedere dag doen.

Vandaag op weg naar het hoge noorden belichaamd door Gasselterboerveen om een podcast op te nemen voor Run Forest Run. We hadden voor mijn pelgrimage een bijzonder gesprek dat alle kanten uitvloog en dat simpelweg een vervolg moet krijgen.

Vanavond crashen in Beekbergen bij loopmaatje Jenny met wie ik de Marathon des Sables liep en die de eerste dag van de pelgrimage een groot stuk meeliep.

Ondertussen word ik onrustig. Mijn spullen zijn op teveel plekken en ik heb niet altijd de gear om te rennen of te fietsen. Aldus ga ik donderdag terug naar de coronaboerderij. Ondanks het risico op besmetting mijn loopspullen bij elkaar sprokkelen.

Zaterdag start ik op mijn verjaardag een solo-Duinhopper. Mijn verjaardagscadeautje, 220 kilometer tijd voor mijzelf en de natuur. Daar word ik rustig van, alleen al bij de gedachte. Niks gepland of geregeld onderweg behalve iemand die me ‘redt’ en afvoert naar een bed als ik Den Helder haal. De drang om weer te struinen is onweerstaanbaar. The trails are calling and I must go…