Een poging tot mediteren en de les dat Leven loslaten is

Vandaag wil ik mediteren. Geen idee hoe dat moet, want het is me nog nooit gelukt, maar alles in me zegt dat ik er behoefte aan heb. 152 dagen rennen met landen, streken, paden, mensen en weertypen brengt prikkels. Ook het besef dat je langzaamaan teruggaat, en wat dan? De geest in bezit genomen door de ruis van de opties. Vrijheid brengt verantwoordelijkheid is niet voor niets de leuze van Kant.

Ik wil rust in de kop. Rennen in de vorm van struinen door natuur kan een manier zijn. De Engelse taal bezigt de prachtige term to coddiwomple, to travel in a purposeful manner towards a vague destination. In de praktijk: “I’m in the mood to coddiwomple, I’ll be back later!”

Vandaag wil ik zelfs niet struinen. Ik wil mediteren. Als je geen monnik bent zoals ik, is de beste wijze het opzoeken van een omgeving waarin je niet meer anders kunt.

Ik ren het dorp uit door steenvelden en beklim de eerste bergkam die panorama’s biedt van de achterliggende Pedriza, op de voorgrond het drinkwaterbasin van Madrid en daarachter de contouren van de stad zelf, gekenmerkt door vier hoogbouwtorens.

Om op de bergkam te komen een doolhof van steenformaties, smalle spelonken, kloven en spleten. Het is klauteren met handen en voeten en soms een verhoogde hartslag. Het pad laat ik ver achter me. Gelukkig nog geen slangen op mijn pad, naast adders heb je hier één grote giftige soort. Van eerde strooptochten weet ik dat ze vaak op het pad in de zon liggen te chillen; ikzelf vind dat minder chill.

Ik stop bovenop een grote ronde rots die een plateau biedt met vergezichten. Ik nestel me tegen mijn rugzak, tegen een steen, met versnaperingen binnen handbereik. De namiddag voorbij laten glijden terwijl je de zon in een dalende lijn voorbij ziet trekken. Aan de horizon lavendelkleurige tinten. Schoonheid is wat zich voor mijn ogen voltrekt. Gewoon zitten zoals Le Penseur van Rodin dat ons voordoet. Zo nu en dan een pen trekken vanuit de heup en geniale invallen noteren.

Alleen op deze manier komt deze pelgrim los van de door technocratie geschapen druk. De westerling is het mikpunt van asociale media, het slachtoffer van talloze algoritmen die het kostbaarste slurpen; aandacht. Steeds moeilijker wordt het een boek te lezen als je Netflix hebt, steeds moeizamer schrijf je een gedetailleerd plan en houd je focus. Afleiding is overal.

De pelgrim hervindt schoonheid; twee vlinders die om elkaar heen draaien, de bij die stuifmeel verspreidt, de roofvogel die majestueus in cirkels zweeft op thermiek. Dat ontgaat je als je met telefoons priegelt.

Het hoofd leeg en dan een vriend aan de telefoon krijgen die je vraagt tegen kost, inwoning en loon de zolder te isoleren. Leegte creëert stroming; leven is loslaten. Opeens doen opties voor wonen en werken zich aan.

Natuurlijk kan of wil niet iedereen altijd pelgrimeren. De Camino moet je tenminste eenmaal, of zo nu en dan bij herhaling, ervaren. Pelgrimeren is een tijdelijke zijstap, een ontspringen van de ratrace, niet een permanente manier van leven. Pelgrimeren is geen doel, het is een vehikel. Het is een weg die nederig en bewust maakt. Pelgrimeren is niet de oplossing voor alle grote wereldproblemen. De weg van de pelgrim kan een eerste aanzet zijn tot gedragsverandering, tot een soberder, bewuster leven. Vooral wereldleiders, CEO’s en influencers zouden die weg moeten gaan. Ik gun eenieder éénmaal zijn of haar pelgrimage.

Zo zal ik straks thuis nog meer de weg van de minimalist bewandelen. Door maandenlang door de wereld te trekken met slechts één kleine rugzak wek je de echte minimalist in jezelf. Je koopt geen souvenirs omdat je ze niet mee kunt dragen en belangrijker: omdat je je realiseert dat ze geen enkele waarde hebben, ze vertegenwoordigen niets, behalve het verhaal dat jij ze toedraagt.

Je leert te houden van de paar kledingstukken die je bij je draagt. Ze warmen je, beschermen je en bieden comfort tijdens inspanning. Het leidt straks thuis tot een nieuwe ronde van afslanken. Alles dat voorheen net door de keuring kwam, gaat er alsnog uit. Voorheen had ieder item een verhaal, een ingekleed excuus om te mogen blijven. Nu is het oog van de selectie veel kleiner geworden. Minder hebben, minder kopen, minder onderhouden, minder schoonmaken, meer waarderen van hetgeen je wel hebt.

Zoals in dit geval de stilte waarin ik dit schrijf, bovenop een groteske rots.

Ik ga weer naar Nederland, maar merk dat ik moeite heb met het woord ‘thuis’. Benieuwd wat het gaat brengen.