Deze pelgrim is al 170 dagen verstoken van nieuws. Slechts zo nu en dan loopt hij tegen de wereld aan waar hij onderdeel van is. Zo belandt hij voor de tv waaruit duidelijk wordt dat de winterspelen in Beijing gaan beginnen.
Terwijl in de hele wereld mensen worden gediscrimineerd, beledigd, verstoten, ja zelfs verketterd wegens niet-vaccineren, gaan atleten uit alle uithoeken van de wereld naar Beijing om te sporten, zo ongeveer de plaats waar het allemaal begonnen is. Weten we het nog? Wuhan, een versmarkt…
Ik zie kinderen van vier met mondkappen, een lockdown in Nederland, ondernemers die failliet gaan, mensen die zich eenzaam en verketterd voelen, verpieterende vereenzaamde ouderen, polarisatie, mensen die zelfmoord plegen, sociale armoede, 2 en 3g-onzin, de schijnveiligheid van barcodes, een test die ingezet wordt voor iets waarvoor hij noot bedoeld was, en angstzaaien over een Omikronvariant die veel minder gevaarlijk is dan eerdere varianten.
Iedere maand worden 130 miljard mondkapjes en een absurd aantal plastic tests geproduceerd die na één dag in de berm verdwijnen. Ja echt, zoveel, en ja echt ik heb ze 5.000 kilometer zien liggen. Gisteren nog ging ik met twee schoolklassen hier kapjes rapen bij Madrid. Tientallen.
Ik ga terug naar een Nederland waar al mijn werk is verdwenen op meerdere vlakken, ik opnieuw kan beginnen met marketing in een koud netwerk dat zichzelf in stand probeerde te houden via een sociaal-arm medium dat Zoom heet.
Maar we gaan allemaal samen sporten in Beijing. Terug naar de bron van alle ellende. In een land nota bene dat graag alle sporters verplicht een app te downloaden als middel van controle, spionage en toezicht.
Een reden waarom kamerleden boos gaan protesteren over een appje tegen een land dat ongestraft het prachtige Tibet heeft ingelijfd als provincie. Meine Gute, wat een indruk zal het maken.
Waar zijn rede, gezond verstand, nuance, twijfel, empathie, dialoog, intelligentie, eerlijkheid, integriteit en compassie? Wat maken we er toch een potje van met z’n allen. Ik heb zin om te vloeken en schelden, maar dat verlicht maar tijdelijk.
Ik probeer een positief mens te blijven, maar het kost zoveel moeite. Er is helemaal niemand die mij dit alles kan uitleggen. Ik leef in één grote psychiatrische inrichting met het verschil dat een inrichting misschien nog geleid wordt door verstandige mensen. In het echte leven is de leiding onderdeel van de inrichting.
Is het gek dat ik me probeer te onttrekken? Mijn leven probeer te simplificeren, alle lijntjes probeer door te knippen. Ik voel erg voor autonoom, eenvoudig, sober en bovenal zelfvoorzienend. Ik geloof erg in de gedachte dat een beter wereld begint bij jezelf; in dit geval rebelleren omdat je dit niet wilt, niet snapt en er geen deelgenoot van wil zijn. En met schoolkinderen een deel van de miljarden mondkapjes ruimen.
Sorry, deze pelgrim kan niet altijd leuk en positief zijn op sociale media. Ook dat is leven.
Munro Mission 2023; 282 peaks, 4.500k, 200.000 altimeters 
Geef een reactie