Grinding the crack; een beklimming van la Maliciosa en El Yelmo

29 januari
Vandaag een extreem lange, mooi tocht met vriendin Susannah. We beklimmen een helling, om van daaraf over een hele lange graat de top van la Maliciosa te bereiken op 2.227 meter.

De berg was oorspronkelijk bekend als “Montaña Maliciosa” – “kwaadaardige berg”. Dit vanwege de moeilijkheid om de berg via de zuidelijke flanken te beklimmen. Deze routes zijn erg steil en je overbrugt een hoogteverschil van meer dan 1100 meter over een korte afstand. Tegenwoordig staat de berg bekend als “La Maliciosa” of “Pico de la Maliciosa”. Het is de meest prominente top van het gebied.

Aangezien we snel klimmen, verzinnen we een mooie alternatieve route terug. Op de kaart lijkt hij even lang, de praktijk is zoals wel vaker, anders.

Vanaf de top skieen we naar beneden door sneeuwvelden waarbij je zo nu en dan tot je knieën in een gat wegzakt. Soms maken we omwegen omdat we kuddes berggeiten tegenkomen waarvan de mannetjes ons dreigend gadeslaan met hun enorme hoorns in de aanslag.

Via een meanderend trailtje volgen we de rivier de Manzanares naar beneden. Meanderen in meerdere opzichten, links en rechts en omhoog en omlaag. Meer dood dan levend en met de tong op de knieën , strompelen we als twee bejaarden de bewoonde wereld weer in.

In één dag de volledige Sierra de Guadarrama rondgetrokken. Het behoort tot de grootste granieten bergketens van Europa en er zijn vele toppen, rotswanden, stromen en weiden te vinden. Geologische krachten hebben geresulteerd in een grote reeks eigenaardige en bezienswaardige rotsformaties. Er zijn bijna duizend rotsklimroutes in alle mogelijke moeilijkheidsgraden.

Een weergaloze dag. Vandaag zien we berggeiten, gigantische gieren en een hele dag zon. De Spanjaarden zitten hier gruwelijk verlegen om regen en het is veel te warm voor de tijd van het jaar. Als de hete zomer zich aandient, moet het meer van Manzanares vol (drink)water staan. Daar is geen sprake van en het is 18 graden vandaag.

30 januari

Ook vandaag is het bloedheet. Met Susannah, haar vriend en dochter vroeg op pad om vandaag El Yelmo te beklimmen, de meest prominente top van het gebied La Pedriza op 1.717 meter.

Jaren terug beklom ik hem eenmaal alleen, rennend. Een bijzondere berg. Je klimt ernaartoe, navigeert om de top heen, klimt dan door een uiterst nauwe kloof om dan door te kunnen klimmen naar de toppiramide.

Dochterlief klimt als een jonge gazelle. Tussentijds geef ik haar wat techniektips. Cool is dat ze extra punten krijgt van school als ze deze berg beklimt. De school heeft een programma in werking gesteld om kinderen meer te laten bewegen. Als ze Stravaactiviteiten kan laten zien, liggen er punten in het verschiet. Love it! Maar ook zonder die maatregel zou ze mee zijn gegaan.

Als team klimmen we door de prachtige rotsmassieven. Op de gekste plekken berggeiten die de meest steile hellingen traverseren. Erboven cirkelen gieren met spanwijdte van meer dan twee meter. De zon brandt genadeloos op het bolletje en we lopen al snel in één enkel zweetshirtje door de bergen die in regen en sneeuw gehuld zouden moeten zijn.

Het is niet druk als we bij de kloof aankomen. Dit is een top die niet is weggelegd voor niet-fitte mensen, mensen op elektrische mountainbikes of mensen met een dikke reet. Je kunt eenvoudigweg niet door de kloof.

Het is redelijk technisch klimmen met handjes en voetjes en een kleine paniek maakt zich van deze en gene meester. Het devies: van je vier steunpunten, handen en voeten, steeds maar één punt tegelijk verplaatsen en zorgen dat de rest stevig staat. Het brengt direct rust.

Enkele mensen komen voor ons de kloof uitgeklauterd voordat wij erin kunnen en dan nog moeten we halverwege enkele klimmers passeren. Het begin is het lastigst. In een kloof nauwelijks breder dan dertig centimeter moet je jezelf omhoog wurmen zonder veel houvast. Susannah is het kortst en we helpen haar een handje waar nodig. Dochterlief is niet bang, klimt als een klipgeit en vraagt gewoon als ze geen idee heeft hoe verder: En nu?

Handen reiken, advies geven en toch ook licht verhoogde hartslag. Als ik zelf donder vind ik dat tot daaraan toe, maar jonge dames moeten niet in kloven vallen.

Als team wurmen we ons er doorheen, we zijn leuk op elkaar ingespeeld. Eenieder zet kont, benen, armen, eigenlijk alles in om zich op te hijsen. Naarstig zoeken handen naar richels in rots om vast te houden. Soms duwt een hand een kont. Techniek is totaal ondergeschikt aan het doel. De top is heilig. Ik hang de pias uit en boots Smeagol uit Lord of de Rings na om de sfeer luchtig te houden.

Op de terugweg passeren we een dame met humor: Look out for delays, my fat husband is coming and he might get stuck.

Een mooie klim die noopt tot een berglunch. Zittend op een rotsplateau voor de kloof zien we hoe anderen moed verzamelen om zich in de spelonk te wurmen. Wij zijn nu experts en adviseren.

We have grinded the crack!